Alle inzendingen over Wolf

Een stadion vol mensen bezwijkend de explosie verijdelen kon niet meer tot ver in de omtrek deden oren zeer het gillen was vanuit de hel lijkend Getuigen keken geschokt naar elkaar bij de aanslag op die gevoelige snaar…

Ik ben een poëtisch hoge berg massief met silhouet onwrikbaar toren ik, verhevenheid gewaar, elke minaret tot dwerg Ik laat schallen tegen hen keren als ze wijken van mijn wetten ‘k zal ze met lawine`s pletten `t is mijn natuur om te verweren Hoor mijn loeiend holle klanken zie de pioniers bevriezen die ik hinder te beginnen Klim niet…

De zon door het venster treft dwaalstof tot klaringen Zwervers in de donkere ruimte, uit de nok van mijn heelal als vergeten kometen, pas zichtbaar bij de val naar een ster die naast aantrekt zich verzet tegen dingen Traag draait het ‘stof `lijke’ haar moeizame wendingen Afgebogen door het fuseren van het lichtend vermanen wordt oud vuil vergast…

Mijn afscheid gaat naar het jaargetij waarin de lucht onbewogen haast bevroren tussen het zoemende vuil van het seizoen trillend doortrokken was met niks liever dan verkoeling vinden in een dag als deze. Belovend van gloren zonder ongewenst zwanger te hoeven zijn van de hitte. Mijn smachten is naar de lente van het sterven waarin ontbinding…

Nadien was hij al vooruit vertrokken hobbelde speurend het pad bewakend een toeziend oog dat zuchten slakend doch met genegen in zijn oude sokken ze hadden veel afgezien, misère gehad gans het leven alleen samen geweest dat ontdek je als je even dieper leest in de rimpels die hij zijn dien aanbad Nadien had hij niet meer veel te zeggen…

Daar zit hij daaglijks, uur na uur goed verstopt, in mysterie gehuld de beeldige in een zaak van geduld een Hercules met in zijn rug een muur Ons wereldje draagt hij heel even wichtig op de breedste schouders van `t heelal nooit eens of ooit, noch wiekend na val zijn naaste is daarenboven (mede) plichtig Tezamen draaien zij moeiteloos door…

Waarin mijn tijd zich verloren weet blijft het geheugen steken uit dagen staren onder wijzers die uren vragen stellen omdat zich het luiden van meet af, aan, uit, in, over, achter, langs, op gelegde aanwijzing die mij`t er in luist eren niet dragelijker op maakt, juist waar dat beter zou zijn voor mijn kop Want de aanhef draagt het…

Zie ze daar in net pak staan op eigen verhoging aangesteld hard ellebogen is wat hier telt die cursus hebben ze vaak gedaan Daarin cum laude geeft de waan dat een dure diploma iets vertelt of bakken bullen onschuld stelt wanneer ze over lijken gaan Lees de vette koppen pletten wanneer de score uit de hand wordt afgekat door schapenland…

zie haar liggen, d' schone maagd zo onschuldig als haar spinnen zal ik haar fluweel beminnen totdat ze magistraal ontwaakt zie haar ogen langzaam open begroeten ziel in vogelvlucht verjagen kilte uit de lucht elk angstig zet het op een lopen zie haar wimpers tegen ‘t licht vragen knipperend de zon ontslaapt nu eindelijk mijn bron?…

Het noodweer luwt met droeve snik waar druppels verbergen onder tranen die zich na droogte steeds vaker banen langs getrokken sporen uit menig ogenblik Triest gevoel ebt weg in sterke vlagen paniek slaat golven langs boeg voorbij het zicht schreeuwt gillen binnen mij geraas overspoelt mijn angstige vragen `t is niet zo dat je er niet meer…

Eerzaamlied is mooi: “Uit de tenen oogopslag, bloesemachtig lieve lach; rode appelkoontjes tooi.” Eenzaamlied mag nog best d`r refrein, een beetje tonen teer decor om te bewonen. Niet te lang; zonder orkest. Breekbaarlied zo zinnig kuis wervelend al van geluk maar toch liever niet gelijk heel het liefdeswijsje rijk. Dat maakt de ontdekking…

De zon die tussen bomen scheen in pastellengloed van mist gebed warend loom tussen het herfstpallet van ‘t bos dat dichtte om ons heen Het hoge gras doortrokken sporen met ongerepte paadjes puur natuur stil, wild, liet `t verscholen avontuur instemmend haar zuiv`re lente horen al spinden rupsen gene zijde een vlinder ontpopte in ons beide…

Verachtelijk, vol van vunzige viezigheden vielen vuile vlagen vadsige vechters voor vier vrolijke vlotte vlechtsters vulgair vlijmend van vurige verleidelijkheden Voorvocht vonkelde voor vaderland verrade verborgen vuurlinie van vijand Vele vechters vertrapten vlechtwerkgranaten vlogen verrast voorbij, van voeten verlaten.…

Hangend in mijn luchtkasteel waar ik met kleine stipjes mee hoog vanuit mijn wolkenzee zie `k herhalingen van te veel Aan gronden neem ik geen deel want ik waan mij een goede fee Verwerp de schaduw van elk idee waar ik van droom en of mee speel Ik heb het land aan zeeën tijd en overdrijf uw stranden graag Die grenzen loos ik…

Een jaarlang al mijn glimjuich-heks een wonderfee met toverkolder ze heeft een maffe melige kronkel vol tinkel- en ook tankelvonkel in d`r goed gemutste bovenzolder De dagen die ik minder relaxed grommend in mijn wolfsrol kruip giet ze stiekem vol met giechelstof ze brouwt drankjes tegen duf en dof glanst mijn slechtste dag tot in een stuip…

Zonder jou, kan ik niet men kan er evengoed voor pleiten dat ik mezelf in vier moet splijten als kwartslacht van mijn liefdeslied Ik schenk, te krassen door de kraaien warme kassen waar wouden planten gelukkig wormen door mijn restanten een tierig bos, dus laat maar maaien Slink, stink, rot mij onherkenbaar zwam en schimmel, kom bot welen…

Als ik de liefde met je bedrijf houdt de tijd zichzelf verborgen telkens vergeten wij tot morgen om te zoeken waar ze blijft Zo vaak ik onze liefde beschrijf wanneer ik even dromen mag verspring ik gaten in de dag met niet veel anders om het lijf Dan word ik wakker koud en stijf omdat ik tijden zat te staren in vroeger klok getik…

Daar klop je aan, zonder aankondiging je hebt jezelf grijnzend binnen gelaten jou bij me voelen, is de stilte verlaten die je breekt met `n dreigende fluistering Verduistering kerft als ik je omtrek zie gaten vallen in -de gedachten die me haten omdat jij ze wild naar buiten mept- vergaan kermend als ik naar binnen staar Ik bedaar in de…

Wij rennen ras naar het altaar onze honger kan niet wachten vleselijke liefde te betrachten boterbrief daarvoor, aldaar Leg sintelstenen openbaar bid wiens ook hoger machten om dit kippetje te slachten eer de schrans met huid en haar Rook likt lucht vol ziltekruid wit van maagd`lijkheid berooid als ze zacht door sluier sist…

Sonnetvorm, sonnetvorm, alweer een sonnetvorm kwam ik daar maar vaker een goeie van tegen helaas is dat een genoegen zeer zelden aangelegen ‘t zijn zandtaartjes, windhaantjes, glazen zonder storm Sonnetvorm, oh net vorm, ik kan er niet meer tegen te vaak blijk je bagger, da`s modder zonder kluit het slijk van de aarde pust hormonen in je uit…

Een delicaat Ierse hymne bracht geestigheden wier sluiers doordacht ontdekt door Frits Spits die trok d`r een rits gelijk heeft hij `t verschijnsel verkracht…

In `t donkerst plekje van dit tabernakel bij het krapste altaar binnen zijn tempel achter een deur zonder alt hoge drempel noch koren of bonen of hemels spektakel Er doolt geen licht, sinds ster doch glas in `t lood daar pronkt, totaal overbodig maar ach, hij vond het ginds ook nodig zo blijkt zelfs `t kleinste gewijd waterpas Zijn bezoekjes…

Diep in dit bos bij die mooie Iep mijn eerste jeugdherinnering wat voelde `k mij ellendeling hoewel ik die nacht prima sliep Daarna een jaar da`k vol beminde we dwaalden tochten magnifiek ik vond bij palm mijn romantiek maar wat vond jij bij deze Linde? Iets verder van het pad vandaan ook dit slanke dennetje aangedaan en dieper in mijn…

Voor de zinnen van een stichter stamhoofd van gedachten-gangen `t kloppend einderloos verlangen dat lijnen vloeiend telkens dichter -ligt aan kleuren en aan toon- van taal en teken door elk ader zoals het talent van een vader -op een zoon-…

De schemering is de nacht aan het rijpen als ik ontwaak door een vleug gordijnen tocht waarna het afscheid nemen van een voldane mug zich uit in een verwoed krabben over de rug van mijn hand waarmee ik je adem heb verzocht het ritme van mijn strelingen aan te grijpen Een licht ontsnapt van de overloop nestelt zich in de kartelrand gevlochten…

Ze had haar schommelstoel verlaten bleekte zich aan`t stil herhalen van de kringen in het hout. Tegen achten nieuws bezinnen. Sneeuw werd zwijgend afgeklopt; beeldspraak kraakte even oud. Ze verloor haar onderkinnen, raakte tobbend afgeknopt, schudde min of meer naar binnen, om een wereld goed te praten. Buiten kou bewogen kwalen kon…

Ik heb een verrassing voor je ik weet eindelijk wie je bent je woonadres is me bekend Wees gerust, ik ga je niet vermoeien geen lezing, wat is aangedaan of hoe het dat meisje is vergaan waarmee je dacht te mogen stoeien Ik heb een verrassing voor je je krijgt terug wat je ooit gaf ook al ontliep je toen je straf Welnee, je zult van…

angst bedaren nu een geweerschot knalt Jager een hevige pijn bijt vlammende pijn verscheurt de richting van de vrijheid kwijt mijn grijze pels verkleurt Ik jank luid, ik grom van pure angst en haat weet instinctief precies waarom het vluchten niet meer gaat De lucht lijkt haast bevroren een wolk trekt voor de maan mijn macht als wolf…

Glas in lood, zo leken haar ogen gelegen in een mozaïek van kleurvrijheid gebonden een spiegelkrans van waar we ons bevonden vertekend door `n plots ontstoken verzwegen Paniek, in huiver, bevroren zonder besluit op weg om al het klare verstand in te binden onzeker of `t kwaad haar via mij kon vinden vluchtend liep haar loodgrijs kristalzuiver…

De deur schenkt hoop vol tegen beter weten in, verstand slaat op hol, stil, bij elke soepele zwaai overtreft de wil en vallen herinneringen dieper en heter in jezelf waar verdampte tranen buiten niet te zien zullen zijn omdat je `t verdriet altijd al binnen hebt gehad. De kracht vrijgekomen om `t op te sluiten wend je aan om te helpen…