Netgedichten

netgedicht (nr. 6.202):

Jij ontsteekt de nacht

De schemering is de nacht aan het rijpen
als ik ontwaak door een vleug gordijnen tocht
waarna het afscheid nemen van een voldane mug
zich uit in een verwoed krabben over de rug
van mijn hand waarmee ik je adem heb verzocht
het ritme van mijn strelingen aan te grijpen

Een licht ontsnapt van de overloop
nestelt zich in de kartelrand gevlochten kragen
die langs de oever van mijn bewustzijn rieten
waartussen hoorbare legers muskieten schieten
die me stuk voor stuk lijken te vragen
wiens donker net door `t streepje sloop

Aan`t knijpen van mijn angst voel ik het verlies
van de werkelijkheid in bloederige slagen
waarbij het knallen van treden die zachtjes kraken
-tot de lijn haar licht verliest in het waken
en het hoge zoemen terugkeert in `t belagen-
paniekt of de liefde wel juist aan ons kiest

overbelast draait het verstand in grote lussen
rondjes om de jeukende bulten die pas gestoken
geprikkeld stulpen door overmoeide zorgen
tot ze, resoluut in je fluisterend goedemorgen
zacht helend van onzekerheid worden gebroken
door de waarheid verscholen in vleugelende kussen