Alle inzendingen over applaus OR emoties

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Een bisschop, van oorsprong Litouws Vertelde laatst onder applaus: Ik ben dan wel rooms Maar 'k geloof in condooms Zo'n man wordt natuurlijk nooit paus…

‘Mijn gemakkelijke zetel staat potsierlijk klaar met open armen, vertrouwde binnenkant, een vleugje nostalgie. De bel barst zwartgallig, mijn licht dooft mijn hemel, de Lethe cirkelzwaddert rond mijn hoofd. Het enige wat ik doe is mezelf horen reutelen. Nasaal gonst en basaal bonst het’ –trombose of geweten?- ‘Er zijn geen wachtenden voor…

brede lijven bergen de kleren op, weg ermee wordt wat de natuur bracht teruggebracht tot de essentie zonder schaamte, sans gène zelfs de oma's laten die laatste voor wat het is iets ongemakkelijks op de houten banken bij het vale licht van een weggedoken peertje wordt gezeten en gezwegen maar vooral geluisterd naar het hooglied van het…

hun huwelijk ogenschijnlijk harmonisch bleek tot onze schrik een waar debacle wij hadden er geen kaas van gegeten en lagen dubbel van het lachen en applaudisseerden als er niet alleen woorden vielen bij het dagelijks gebruik van geestelijke mishandeling en huiselijk geweld: hun uiting van liefde van alles vloog ons om de oren tranen…

Boven op steigers en daken laten mannen even rusten hun hamer, troffel en katrol geven een fluitconcert en luid applaus. Rinkelend gooit ze haar lach naar boven een handkus wordt haar toegeworpen blijmoedig wordt het werk weer opgenomen.…

de finale het laatste woord stilte waarin geen speld wil vallen een donderend applaus geestdrift in de ogen de warme roep om meer voor nog een laatste keer bejubeld worden als de gordijnen vallen danken in akkoorden met een lach die hemel geeft wie wil niet beleven dat de wereld aan zijn voeten ligt zonder theatraal gebaar maar…

je handen strelen met je vingers spelen het gaat me nooit vervelen ken de muziek als jij de toetsen raakt uit zwart en wit de tonen maakt het licht staccato in je temperament dat liefdevol de klanken tot akkoorden stemt samen luisteren naar de echo van jouw spel het applaus komt altijd veel te snel…

zag de stilte in de zaal het ademloos verwachten hier en daar een klein gebaar in het verzetten van gedachten gaf mijn laatste gas en zij de vonk waardoor het vuur in woorden klonk applaus schoonde de rook uit de finale…

Tegen het verweerde hek stond de eenzame violist ik zag hoe hij behoedzaam de strijkstok op de snaren lei ging eerst met de stilte in gesprek zette aan en hield weer in liet met gemak de snaren trillen zong daarbij een idyllisch lied had het node gemist en met applausgebaren en een glimlach wierp ik een muntstuk in de aftandse vioolkist…

flitsend laten luisteren dat hij het heus wel kan supersnel de R verdoezelen zodat niemand het verstaat liesjeleeldelotjelopen langsdelangelindelaan er klinkt applaus hij lacht zoals altijd…

ik speelde toneel met hart handen en voeten maar gaf veel te veel na het applaus was ik leeg vond mezelf terug met een stuk in mijn kraag als decor van gisteren in de zaal van vandaag…

Zoveel emoties verstopt van binnen. Telkens de glimlach die weet te overwinnen. Zoveel emoties te vermijden Telkens de glimlach die weet te bevrijden. Zoveel emoties blijven verborgen. Telkens de glimlach die het volhoudt tot morgen.…

Als ik mijn vrouwtje ergens voor wil bedanken geef ik haar geen applaus. Maar zeg ik zachtjes "Dank je wel" Maar ik kan haar ook zonder woorden bedanken met een glimlach en een gevoel dat recht uit het hart komt, en dat herkent Elenake!…

Hij rapt zijn teksten, maakt een klucht op Claus en dan, is daar dat daverend applaus!…

Een muziekstuk kàn helemaal geen emoties bevatten, het is immers geen subject dat ervaringen ondergaat. Muzikale klanken zijn geen echte emoties Ze klinken alleen net zoals emoties voelen.…

jij regisseerde terwijl ik in onbevangenheid jongleerde met kracht en vitaliteit open en sloot de gordijnen pimpte scenes die leden onder het schmieren zonder verhaal we hebben de rollen verdeeld aan elkaars touwtjes getrokken vaak zonder brokken het breekpunt nabij de grote tournees zijn voorbij er rest een armvol applaus…

richting zee daar kruip je dan bijna tot in zee tot op het strand o stad zo diep gelouterd tot in je grauwe stenen het is hier stil het is hier beter niet te spreken want stenen spreken niet met woorden maar met beelden het forum ligt verstomd in het verwoest theater hangt een nooit voltooid een niet uitgestorven grandioos applaus…

hij poetst en polijst spreekt van zilver maar zijn woorden slaan zwart uit wanhopig kijkt hij zijn toehoorders in de ogen ziet wat hoofden gebogen terwijl de rest hem ontwijkt nog is hij niet klaar wie zwijgt stemt toe maar het applaus is grijs en zijn stem doodmoe als hij het katheder verlaat met een nietszeggend gebaar ziet hij…

aandacht ving en stevig vasthield zijn gang over de bühne waarbij hij met vage doch stevige lijnen zijn publiek mateloos wist te boeien niet alleen door inhoud maar ook performance hij was het die aan de touwtjes trok en speelde met marionetten begeleidde hun adem in ontspanning en lach als gesynchroniseerde emotie met staccato applaus…

ik raapte het applaus dat nog opklonk tegen de sluitende gordijnen zag de glinsterende ogen warme lach en bloemen langzaam uit beeld verdwijnen voelde het succes maar kon er niets van vinden in mijn chaotisch diep van binnen wilde terug naar de zaal om weer de flow te proeven van mijn allerlaatste verhaal nog één keer volmaakt gelukkig…

Zelfs tot in haar afwezigheid, als het applaus van de klaprozen langzaam verstomt in de akoestiek van het eeuwige niets.…

je draagt geen lauwerkrans en in je handen zie ik de scherpe lijnen van het leven je ogen stralen nog de glamour en glitter van het ovationeel applaus maar de trekken in je gezicht vertellen hoe zwaar het werken is nog ontwapent je lach alle kritiek van binnen maakt het je ziek succes eist zijn tol jij hebt alles gegeven wanneer…

in samen klinken gaat ons geen toon te hoog wij componeren dirigeren in een lieve lust stemmen steeds beter af na klein improviseren ons applaus is stilte als de echo is geweest een feest dat wij in rust en a capello vieren…

O, die klaprozen langszij wanneer je op de snelweg rijdt, dat zomers rood tussen het groen, groots in uitbundigheid. Als pauwenveren wuiven zij een speels pauzeerakkoord, dit rozenveldapplaus vertolkt Gods eigen scheppingswoord.…

mijn orkest van woorden zit al klaar de zaal verwachtingsvol gespitst op de akkoorden vanavond geen vocaal mijn publiek wil puur muziek preludeer in lichte tonen tot de woorden stromen naar een bloedstollende finale toen heb ik afgetikt want in de stilte voor applaus vond het publiek haar eigen dromen…

Bliksem en donder Verdriet en woede Alles tegelijk Een uitbarsting is gekomen Een diepdreigende uitbarsting Van verdriet en woede Opgekropte emoties Het lijkt net onweer Maar geen onweer in de lucht Maar in een ziel Een ziel die is verwoest Verwoest door emoties Emoties van woede en verdriet…

De ombudspolitieke babbelkous verwachtte zelfs voor handjeklap applaus.…

Zoals nu in een studie is bewezen Zijn Julius en Jezus 1 persoon Een feit dat je natuurlijk ook gewoon Uit hun initialen af kon lezen Dus wat oogst in 4000 veel applaus? Jan Peter Balkenende was de paus!…