Netgedichten

netgedicht (nr. 15.032):

Dilemma

‘Mijn gemakkelijke zetel staat potsierlijk klaar
met open armen, vertrouwde binnenkant, een vleugje
nostalgie. De bel barst zwartgallig, mijn licht dooft
mijn hemel, de Lethe cirkelzwaddert rond mijn hoofd.

Het enige wat ik doe is mezelf horen reutelen.
Nasaal gonst en basaal bonst het’ –trombose of geweten?-

‘Er zijn geen wachtenden voor u, die in uw zetel peinst
had dit geraden, aan elk verlangen
komt slechts een einde door vervulling ervan.
Uw leven is nu waardig beleefd, proficiat, vaarwel.’

‘Zonder ironie bolt mijn laatste act
uit als spelden door planken spijlen, kwijt.
Wil er nog een bisnummer zijn
het zal nu moeten komen.’

‘De scène staat in lichterlaaie, mijn vonk
heet Buiging, een beweging, sla hen
met verstomming!’

Hij geniet van het spel
dat men daar in het duister speelt.