Alle inzendingen over doodsangst voor 13

Vliegen, wanneer land is weggeslagen. Opstaan, wanneer je diep gevallen bent. Gaan, waar je niet kunt staan. Leven is moedig durven voortgaan. Is vrees met open ogen zien. Is angst verslaan. Angst maakt mensen zelfbewust. Vrees kan nooit de bedoeling, van ons aller leven zijn.…

Het moment van doodsangst en duizelingwekkende ademnood Mij een wonderschone schim te binnen schoot Me aanstootte blij en opgelucht De tijd perst sap zelfs uit de droogste vrucht l.v…

ik vouw mijn handen en sla mijn wimperbogen op naar 't licht van Zijn ogen gedenk de wolken van doodsangst die boven de bergen hangen ruik de doodsgeur dat met zijn schaduw door de geschiedenis van het ontheemde volk gaat onder het gewicht van bloed dat zinloos is weggestroomd…

wat brengt een getal als 13 zo ongeloofwaardig toch staan we ervoor Vertel mij wat dit getal met ons doet Kunnen we leven met de gedachte dat het ons toch wel eens Geluk brengt?!…

‘Volmaakte harmonie, het is een feest!’ Zo schrijven enthousiaste recensenten Alsof de zon gaat schijnen, ‘t lijkt wel lente Dus strakjes snel naar Amsterdam gesjeesd? Helaas, nog eventjes geduld betrachten Het is niet Ver meer, zes lange Nachten Wachten…

strook van Gaza 13-jarige Iman schoten vanuit wachtpost daar komen doden van gevallen schooltas gevluchte Iman militair eng gedacht daar komen doden van een aanslag vermoed het vuur geopend doorzeefd met kogels de 13-jarige Iman de ambulance komt een uur te laat vindt schrift en boeken van scholiere Iman niet goed gezien geschift…

Maar ook al ben je 13, dan mag je best heel even, nog leunen op je moeder, nog even niet volwassen zijn. 13 is al een hele leeftijd, maar soms nog heel erg klein. Ik ben niet meer de moeder, die het allemaal wel weet. Ik sta nu aan de zijlijn, en laat je los zoveel ik kan.…

dictators mekken, hoor ze angstig janken hun doodsangst is dus tastbaar want nabij wat bén ik optimistisch, hoopvol, blij nog even, dán die boeven tussen planken de vreugdevuren gaan steeds hoger reiken en vrijheidsdrang zal vaker, raker blijken…

even wat stoeien even een schop zinloos geweld waar slaat het op? voor de grap duwen voor de grap slaan tot dat die ene dag komt dat je voor zijn kist moet staan…

Ik ben zo verliefd. Je wil gewoon niet weten hoe. Hij is zo geliefd Ik durf nix, ik weet niet wat ik doe Zo erg is het, dat hij niet weet wie ik ben en wat ik zou willen Zo erg als je denkt (ik ga naar hem lachen maar je durft het niet) Een raar gevoel krijg ik en als hem zie dan ga ik helemaal rillen. Een warm gevoel maakt je kierewiet…

Ik wil het niet meer! Ik doe het niet meer! Het gaat niet langer Ik kan het niet meer Steeds weer uitleggen En alles vertellen Steeds weer opnieuw Ik word steeds zieker Mijn hart Mijn hoofd Het wordt vergiftigd Binnen een paar seconden ‘God… ik kan niet meer ik wil niet meer mijn moed is weggezakt voor eeuwig en onvindbaar’…

uit het kwaad grijpt iets mij vast bij mijn keel ik krijg geen lucht het laat mij stikken en neemt mij mee naar een land waar alleen maar verdriet en woede te vinden is de angst verblindt mij mijn adem is al versneld het neemt mijn gedachten in beslag het duizelt mij het verlamt mij het laat mij de pijn voelen en mijn schaamte zien…

Het is zo moeilijk, mijn liefste zo moeilijk te geloven dat het weg is. Ik had het wel zien aankomen, maar van binnen wist ik niks. Ik wil het niet geloven, mijn liefste, maar toch, ik moet het wel. Misschien was dit de juiste keuze, maar ik denk aan je, bij iedere tel. Mijn droom was, mijn liefste, dat ik voor altijd de jouwe zou zijn.…

het is zo moeilijk te geloven, liefste en ik wil het eigenlijk ook niet de gedachte dat mijn droom nu weg is doet mijn hart zoveel verdriet ik moet mezelf nu terug zien te vinden en mijn leven van ontelbare draden vooral als ik aan ons moet denken voel ik weer die eindeloze tranen het is ook goed zoals het nu is want we blijven vrienden…

nog nooit heb ik zo'n verdriet gevoeld iets pijnlijks wat zich vastklampt in mijn hoofd een tumor die verwoedt rond krioelt op zoek naar geluk dat nog niet is uitgedoofd en als dan weer het laatste lichtpuntje is verdwenen door de tumor en mijn gedachten en dan mis ik je weer en zak ik door mijn benen de herinnering aan jou maakt een einde…

Waarom is liefdesverdriet zo pijnlijk Wat is de reden dat het bestaat Mijn hart is op van al die tranen Ik wil zo graag dat het over gaat En als ik dan weer denk aan toen Dat wij samen zo gelukkig waren En dat dát juist verdwenen is Dat is met geen woord te verklaren Waarom is liefdesverdriet zo pijnlijk Waarom krijgt mijn hart geen rust…

Ik heb zin om alles stuk te scheuren Zin om zo ontzettend hard te schreeuwen Er is helemaal niks om me nog op te beuren Dat ik gelukkig word, dat duurt nog eeuwen Ik wil dat je ook niet meer zonder mij kan leven Dat je alleen nog maar aan mij kan denken Dat je me zo mist en smeekt het nog een kans te geven En dat je niks liever wil dan aan…

Wat is er moeilijker dan verdriet doorstaan De pijn die je gedachten onzeker maakt En dan nog te bedenken zonder jou verder te gaan De pijn die je zo diep in je hart raakt Zo overstuur en zo een verdriet Door eigenlijk iets wat niet zo groot is Maar het zorgt dat je hart iets vreselijks ziet Zodat je geluk opdwarrelt in de mist Ik probeer…

Wat is het dat mij zo ongelukkig maakt Waarom voel ik me zo alleen Wat is het wat me zo diep raakt Het stroomt als vergif door me heen Ik heb geen zin meer om te spelen Ik zie nergens het nut nog van in Want ik wil met jou mijn liefde delen Net als toen aan het begin Ik wil zo graag jouw lippen kussen Zo graag voor altijd de jouwe zijn…

Nooit meer die krachtige handen die mij verwennen Nooit meer zitten op die mooie buik Nooit meer liggen in die gespierde armen Heel even, voordat ik weer verdrietig in mijn armen duik Nooit meer samen de liefde bedrijven Nooit meer samen onze verhalen delen Nooit meer deze herinneringen voelen Alsof alle rozen sneller vergelen…

Rutte zag na 13 jaar wegkijken Na 13 jaar plooien strijken Ravage na de ramp in de Schammenkamp “War-on-Drugs” is een leugen Een zoethoudertje voor hen die braaf werken en leven die pareltjes kansen geven Een “War” is bruut, niet humaan Geen massage in lauw sop Wie gepakt wordt, gaat er aan De lijken stapelen zich op Dealers direct…

Vrijdag de dertiende, ik schrik me rot Op deze dag plaats ik geen snelsonnet Ik blijf het liefst de hele dag in bed Onnodig tart ik liever niet het lot Maar voor mijn lieve nicht –’t is zaterdag – Maak ik nu speciaal een inhaalslag…

En jij… Jij draagt de waanzin gegijzeld door het lot en witte woedevuisten slaan ravijnen in je hart en muren steeds kapot En ik… Ik sterf de doodsangst gegeseld met het leed en rood omrande ogen huilen zeeën in mijn hoofd waar ik geen kust voor weet…

het is goed nieuws de tumor vreet niet verder in jouw lijf maar wel in mij toch ben ik blij dat alles weggenomen bleek te zijn mijn pijn -zwaar ondergeschikt- wikt elke mogelijke slag om elke mogelijke arm en warm lach ik je toe…

De bommenwerpers dalen. Hoor ze grommen. Loop niet zo ver van mij in deze verraderlijke mist. Al scheiden ons maar drie meter ik heb je al drie keer gemist. Mijn blik is bewasemd als mijn bril. Kom naast mij lopen, met je elleboog tegen mijn ribben. Kom zo dicht als je kan. Zoals straks in onze kist. --------------------------- uit: '…

Meegesleurd in een zee van klinkend woord door brandend deinende golven langs klimmende rotsen roeiend met korte riemen geen angst kennend zie ik geen spook die langs mij komt maar hoor slechts; “Gooi je netten aan loefzijde uit!” en zie, het net staat op barsten.…

vingers in mijn geest ze trekken aan het beest dat ik heb opgesloten door mij is neergestoken toen het me bedreigde het bloed is nog niet opgeveegd het sijpelt door in woorden die me storen die vakjes open maken van wat is geweest die ik had afgesloten omdat ze anders spoken mij dwingen tot verkeerde dingen onberedeneerde…

Moeder zangvogel duikt vanuit haar woonboom telkens naar beneden haalt wormpjes en vliegjes uit dichte bloemenrijen voedt de piepende jongen die steeds meer willen eten het toegewijde diertje zorgt voor sterk nageslacht omringd door gezond lover boven fraaie bloemkronen bouwt komend leven op dat lustig ontluikt naast een hoge muur waarachter…

ben afgedaald op donkere tonen naar de catacomben van mijn geest een duister schimmig rijk waar opgesloten zit wat is geweest spoken uit de werkelijkheid in halfdood trance zoekend naar balans in waanbeeld reiken zij de hand een welkom om te kiezen voor hun kant ben in doodsangst weggevlucht snakkend naar de waarheid van wat…

Judith, 13 december 2011…