Alle inzendingen over druilerige

Slagregen geselt de straat Stralen als staal, Koude degens houwen zich wegen, Door grauwe atmosferen Hollen, stilstaan, schuilen Wolken huilen, tegenslag valt Neer Nog nederiger Nu buien dimmen, druilerige metamorfose Murw van misère, mat onder ‘n apathische apotheose Gedachten in regressie naar ‘n vroeger bestaan: Crescendo carrière, Sessie…

De dag ijsbeert in kille regen, marcheert over druilerige perrons op een vroege, bleke zon gericht, gedachten boemelen naar lege horizons, passagiers tot niets verplicht, lange stramme ijzers en gevoelens smelten samen in een optisch bedrog, uit synergie een eigen doel beramen met de losse eindjes in hun zog, strakke teugels in luie…

Zo'n late namiddag, licht van mist en druilerig onder de bomen - haar hand raakt wanneer zij afdaalt naar de rivier de leuning niet, maar terloops toch een enkel blad van de zich rond de spijlen slingerende, welige klimop misschien neuriet zij ondertussen iets als 'Trauriger Sonntag', dat zigeunerstrijkjes vandaag de dag dikwijls spelen…

in de haven van liefde te verdrinken, waart de tijd en toga door nauwe stegen, samen met een avondklok van schijn te klinken met een valse schaamte als ethiek vermomd, dacht dat deuren veilig open stonden waar– achter de maskers van de zegen, getekend op de glimmende kinder- koppen van de ochtendstond, alles blijft bestaan in een druilerige…

blijven dromen... van een witte kerst doch het wordt een natte en druilerige herfst harde windstoten, regen die tegen de ramen slaat gelukkig dat het haardvuur roodgloeiend staat de kerstboom en winterkransen baden in het licht dat zich stralend naar de stal en het kribbetje richt gezellige warmte laat ons binnenshuis vertoeven we drinken meer…

stemmig het door jou gekleurde gebeurde voorbij twijfels en mistige mystiek over rede tot werelden verweven bekwam jij geluk, het gulle geven in gehuppel doorheen druilerige druppels ontwijk jij alle striktheid, wrange vorm plooi jij nooit recht nooit krom maar beklijft dit universum, uniek en mijn voor mezelf de ander gelijk mijn einde…

al kijkend naar de blauwe lucht tussen de zelf gesponnen witte suiker wolken, al zoekend tussen de miljoenen regendruppels op een druilerige dag, of als de wind die de horizon aftast van de zee en verdwijnt tussen hemel en water.…

de straten liggen druilerig zelfs bloemen hangen huilerig als hen het loof ontvalt op het vroegste ochtenduur waar stevig hemels zuurgraad etst het roet er van de gevels ketst dansen houten klazen kleddernat op het ritme van ‘t verval men ziet benardheid overal onmetelijk groot is haar getal Tot in de nauwste tunnel toe, doodlopend in…

Lieve mama ik ben moe En daarom leef ik na verloop van tijd in een vissenkom Ik heb geen vrienden of vrouw meer Ze zijn als poezen verdwenen uit mijn kozijn Alleen lig ik nog achter met blote billen onder een deken Want zelfs voor mijn onderbroek aantrekken ben ik te moe Ik ben te moe om te lachen Te moe om te huilen En te moe met mijn druilerige…