Netgedichten

netgedicht (nr. 54.851):

Nederland, moerasland

de straten liggen druilerig
zelfs bloemen hangen huilerig
als hen het loof ontvalt
op het vroegste ochtenduur

waar stevig hemels zuurgraad etst
het roet er van de gevels ketst
dansen houten klazen kleddernat
op het ritme van ‘t verval

men ziet benardheid overal
onmetelijk groot is haar getal
Tot in de nauwste tunnel toe,
doodlopend in de stegen

behalve op ’t boerenland
op schiereiland, of heuvelrug
of op verzande wegen

wat hier ooit eens moerassig lag
men schuilend tussen bossen zag
te midden van immens gebied
het oneindige zilte natte riet

was eens het brakke Nederland
gelegen tussen veen en zand
de terpen en de wieren
en prooi voor wilde dieren

er woonde nauwelijks ene mens
zo uitgestrekt tot aan de grens
van wat hij niet bevroeden kon
totdat hij van het water won

***

ons land heden in kaart gebracht
door satelliet, GPS en rekenkracht
des mensheid nieuwe noden
zijn onze nano-goden

Man skypt lucht kussend naar zijn vrouw
“o malle meid ik houd van jou”
en “wil je met me daten?”
de afstand tussen hem en haar
is ver en niet te meten

in plaats daarvan een ronde dans
met camera waarmee hij sjanst
hij grijpt zijn GSM heel stevig

“Jawel mijn lief ik zie je zo!”
roept hij van achter zijn bureau
…hun smart-love is vast hevig …