Alle inzendingen over frons

Je rilde door mijn vraag te blijven, het laatste wat ik las was mijn illusie in een frons.…

verbonden Je wijst naar een wolkenflard Een gekartelde wonde die verdunt Het moment glanst op Mijn been sleept Een dood gewicht Een zuil die door de kiezels harkt Bijna spartel ik Reikend naar een boei Verstrengeld met een rafelig touw Rond haar leest geknoopt Met een wenk Een kokette, speelse hand Sleur je me door het ijle Haar frons…

Geen vogel en geen zeil, niets dan het kookhete zeeën, Als uit de blauwe wijdte een groene golf weer joeg, Een opgespalkte baar zijn frons van bruis neersloeg, En in de brijzeling der branding was verleeën.…

Hoe zus daar zo steels in het poppenhuis Krultang en kam op de kaptafel schikt Een roze jurk met franje gladstrijkt Met het dunst van haar vingertoppen Ze lijkt wel niet goed pluis Als je het vergelijkt Met mijn lomp en loom geweld Ik speel de krijger Broedend op een wapenwedloop Met de diepe gemene frons van Stalin De elastiek is het wapen…

speelt ze met grote maten kleinere hangt ze aan enkels voor de bron terwijl een stad zich verheft tot aan de horizon spiegelt ze waarop ze blijft haten de tovenares van het lentemeer laat steen als bomen groeien en paarden uit klompjes brons ze verrast me elke keer weer terwijl ik vanuit de bus observeer vanachter een verrekijker met een frons…

Je rilde door mijn vraag te blijven, het laatste wat ik in haar ogen las, waren mijn illusies, een patroon in een rimpelloze frons waar elke boom z’n wortels plant in de gerijpte grond, dringt het mos zich op, gestaag sluipt de lente op kousen voeten naderbij de wingerd dwingt het luikend blad te heffen waar ik dacht te rusten…

Nu ontspannen de mondhoeken, voorbij de frons Gisteren…terwijl de nacht tergend aan brokken viel… Met verstrengelde handen glibberig van ijzig zweet knielde ik want dat zou de overmoed verdrijven naar een vergeten land. Want een gif knaagt aan de zege Die je te vals verwacht. Oh...…

onbereikbaar kind ik kan je nu niet bereiken want je sluit je af in mijn nabijheid zijn onderga je als een straf je gezicht van woede vertrokken en je houding schreeuwt het uit je maakt zelf uit wat je doet en vast staat je besluit maar als ik met je praten wil je uit wil leggen wat ik bedoel is daar die norse frons en soms die grote…

uw woorden zijn morgen lucht door verdamping aangetast uw kritieken uitgedoofd uw gedichten zoveel lichter het moge duidelijk zijn ik orden mijn gedachten, schep een beeld van gister en daarvoor ik strijk dan door mijn haren en frons mijn gebrild aangezicht ik ben een slenteraar een dromer op straat door innerlijk staren zo schep ik…

uw woorden zijn morgen lucht door verdamping aangetast uw kritieken uitgedoofd uw gedichten zoveel lichter het moge duidelijk zijn ik orden mijn gedachten, schep een beeld van gister en daarvoor ik strijk dan door mijn haren en frons mijn gebrild aangezicht ik ben een slenteraar een dromer op straat door innerlijk staren zo schep ik…