De ware blues?

De tijd kon niet lang genoeg
duren, toen we zwegen en
je uit ochtendjas van de
winter stapte. In de vroege
uren van de laatste oogst

onthulde jezelf met messcherpe
zinnen, weinig afscheid om je
naar gelang te minnen. Je
rilde door mijn vraag te blijven,
het laatste wat ik in haar ogen

las, waren mijn illusies, een
patroon in een rimpelloze frons
waar elke boom z’n wortels plant
in de gerijpte grond, dringt het
mos zich op, gestaag sluipt

de lente op kousen voeten naderbij
de wingerd dwingt het luikend blad
te heffen waar ik dacht te rusten
onder humus van beloften en in
in de streling van je woordenschat,

gevat in dons, tot ziens een laatste groet
een lichte kus op afstand, weerspiegeld
in mijn sluimerend ongemoed , maar
In de boezem van de meervoudige tijd
sluimert stil een naam, neergevlijd die ik

elk jaar weer ontwaken laat in een
woud in overvloed van bloesems, doctrine
van het grootste en meeslependste woord
wat ik bezit, liefde als geleefde loteling,
dat maakt me vogelvrij in de ware blues die

ik bezing, telkens in een andere toonsoort,

... Illustratie: Alchemus doctrinus ...

De ware blues?

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 33