Netgedichten

netgedicht (nr. 43.936):

ik ben er één met de natuur

waternimf werpt zich op uit de kust
met een zeer sterke natuurlijke levenslust
men ziet haar verschijnen in vele vormen
voorspellende vlinders, vogels en kans op stormen
terwijl in haar palm een bollige energie rust

ze wil meer van zichzelf zien en chocolade
als de teerling speelt ze met grote maten
kleinere hangt ze aan enkels voor de bron
terwijl een stad zich verheft tot aan de horizon
spiegelt ze waarop ze blijft haten

de tovenares van het lentemeer
laat steen als bomen groeien
en paarden uit klompjes brons
ze verrast me elke keer weer
terwijl ik vanuit de bus observeer
vanachter een verrekijker met een frons

er groeien planten uit m ‘n materialenkast
sprinkhanen hoppen in de tuinen
energie heeft de tovenares geketend
als een illustere, kleurrijke bol vol glitters
gesluierd rouwt ze, de mens blaast de hoorn
en bedwingt zo als een spiegel haar toorn

in een vreemde symbiose verkeren we
tussen opvoeding, jachtige honden en speelgoed
op de vensterbank

zo observeer ik het alledaagse leven
achter glas en geraniums, vanaf een bank