Alle inzendingen over geringden

De vroege morgen zegt, dat ik een fust moet zijn, gebouwd in aparte duigen, geringd door ijzer, hout doordrenkt met schuimend bier, turend door het spongat, waaruit jij alleen je eigenheid kan tappen waarop geen vooroordeel berust, mijn intuïtief gevoel op doelt, dat alleen de overgave telt in een moment van gelaafd vertier…

een zacht 'tjuub-tjuub' zij zingen hun hoogste lied met de oogjes zo lief geloken in hunne met lakens afgedekte kooi 'tsitsitsitsitsitsitsi-tjoe-ie-ò' middeleeuws op jacht de adel had eerst recht de gewone man in hevige nood gaf ook geen aanstoot men ziet ze in modern tijdsgwricht altoos volgens de regelen der wet gevangen geringd…

De duivel zegt, dat ik een fust moet zijn met houten duigen, met een ruggengraat geringd met ijzer, tot rand gevuld met gerstenat, verlichting vanuit het tapgat, waaruit ik alleen mag tappen, alleen daarop rust het voordeel van de twijfel, de overgave telt in onverzadigbare teugen van gelagerd bokkig bier, de grappen te weerleggen…

De twijfelaar zegt, dat ik een ander fust aan moet slaan met flexibele duigen, wankelmoedige ruggengraat door de tijd geringd. Eikenhout doordrenkt door loog en listig bier, schaars verlicht door een spongat waaruit alleen de duivel zich bezondigd aan het tappen van het zielennat.…

Gelijk somtijds een zwerver eenzaam staart Naar een Moors venster, sierlijk rijk van lijnen, Zo boeit dit nietig ding betoovrend mijne Ontroerde blik: hoe speels en toch hoe klaar 't Riet zich verwindt en tot een steel zich paart: Geringde palmenstam in blonde schijnen!…

als ik me van een herinnering bedien (als ik de dag van morgen nog niet voel, laat staan dat ik in mijn gisteren jou of jou nog niet herken) jij en jij en ik komen en gaan Ik rijg doorheen mijn bestaan hoop op geluk dat dwingt of zingt met loslaten inherent aan mijn bestaan zo ga ik als ieder die door het leven aan de grote cirkel is geringd…

morgen verplaats ik mij per ijzer naar de stad aan het Zwarte Water en een star IJsselkanaal ik vertrek van 't Brabants platteland vroeg in de morgen, en ben aldaar gevuld met geduld en letters, veel later aldus reis ik door mijn eigen verhaal met een stop net over de Maas vanuit daar word ik vergezeld door een geringde vriend met sik…

maagdelijkheid de door meeuwen bezongen schoonheid van gedachten, geringd door vrijheid van het land onafhankelijk als het water van de zee uitnodiging voor iedereen tot het minnekozen, de liefde met de poëzie te bedrijven.…

en gezicht oneindig planken zagend nesten bouwend doffers en spichtjes haast doodgeknuffeld doch hem rustig toevertrouwend aanvliegend op hoofd schouders armen en rug vol spit staat hij armen gespreid onder pluisjes veren en vogels in vol geluk en pikken zij maiskorrels uit zijn lachende rode konen kunstgebit terugkerend een vlucht koppels geringd…

verleden die ze niet af kunnen gooien de loden mantel van de hetze en de haat, om de overkant te bereiken, hun Nirwana betreden, gebleekte waardigheid van gouden tempels die men liet, weerspiegeld in kwetsbare oases zover men ziet, als vreemde meeuwen de hand werd ontboden om een vrijhaven te verdienen, gestrand om de waarheid te dienen, geringd…

gooide gelijk een bond-meissie in verleidelijke strijd waar de liefde wist te verbinden overbrugde zij de jaren van verschil zo de scepter zwaaiend voor de man die de blik verkikkerd en verkokerd ook over het goedgelovig genootschap zo het heerschap te veroveren wist uit van die verovering de passie voor altijd en eeuwig aan elkaar geringd…

Ik hef weer de bijl tussen de duim en de geringde stomp: zijn blad is het raster, de slag is de inkt. O heilige sleutel, o slot op mijn lot, gun mij een sintel van gratie, gun mij de sloop van uw nacht: gans mijn hand is met u verbonden, de middenvinger wijst, de zelfdruk begint.…