Alle inzendingen over gesteen

Een vale slang kruipt uit die hellepoort, Zij zwelt haar flanken op met dof gesteen, Zij schuift haar gore kronkels langzaam voort, Wijl nieuwe kronkels baart die mond van steen.…

Ai, staakt uw droef gesteen*! Schept moedt, en weest tevreên, En wenst mij niet op aarde Bij u te zijn in waarde. De wereld die is doch Vol valsheid en bedrog. De mens leeft met bezwaren, Om schatten te vergaren; Daar alles, wat men ziet, Veel minder is dan niet, En in ’t rechtvaardig oordeel Heeft niemand enig voordeel.…

En ben u voorgetreên*, En zal uw komst verbeiden*, Om zonder meer te scheiden t'Ontvangen zelf van God Het onverganklijk lot, En na een zalig sterven De zaligheid* te erven. ------------------------- *gesteen - gekreun *voorgetreên - voorgegaan *verbeiden - afwachten *zaligheid - eeuwig geluk…

jouw oceanisch groen is zoetste wijn: jij gloeit elk ruw tot een fluweel – in jou verzonken valt men geloof ik als van jou bedronken op ’t einde zelfs in zachtere gesteen; schijn is niet helder; helder dat is schijn jij hoeft mijn rotsenmond niet te verwarmen: ’t verwelkte bladgoud in je armen kan nooit de prijs voor alles, alles zijn hou…

Een schamele werkman kwam, Hij keek naar 't kindje heen, Toen hij haar handje nam, Sprak hij: ‘Staak uw gesteen... Uw ouders! snikt ge, dood! Kom, kind, de storm woelt ruw... Kom, is mijn last, ach, groot! Mijn kindren wachten u.…

Nu Dood, nu snik, meteen verschenen en voorbij, Nu, doorgang van een steen, van een gesteen ten leven, Dun schutsel, staat naarbij; 'k zal 't u te dank vergeven; Kom, Dood, en maak mij kortst van deze koortsen vrij: 'k Verlang in 't eeuwig licht tezamen te zien zweven Mijn Heil, mijn Lief, mijn lijf, mijn God, mijn Ster, en mij.…

toen u de meisjens met vochtige blikken wilden verkwikken, en uw gesteen bij haar lach verdween. Noem me niet koekoek, o schone der schonen, maar hoor de tonen der vink in het riet; klinkt het niet nieuw door de liefde bemeesterd vrolijk begeesterd ’t eentonige lied: dat zij geerne ziet.…

En uw boezem, een kussen zo zacht, voor mij is nu koud en ver, ver heen, in de plaats van uw monklende ochtendlach vind ik tranen en kermend gesteen. Mijn liefste waar zal ik nu slapen vannacht?…

Die, bij gesteen en eindeloze klacht, De morgen wenst, en sidderend verwacht, Gij zijt mij heilig! Waar ik mijn oog, vermoeid van traan op traan, Bij 't flauwe licht der doodse lamp moog' slaan, Ik zie Gods zegel op des lijders voorhoofd staan Zijn lot is veilig!…

Het hout wordt te bloeien en ‘t blinkt, zo medeen, vol heerlijke blommen, vol edel gesteen. Geen takske, geen tuitje, geen spinnekopnet, of dikke is ‘t met baarden en borstels bezet. Met baarden en borstels, zo licht en zo snel, ‘t en groeit op geen lammeren zulk witwollig vel.…