Alle inzendingen over het schaarser worden van tranen

Tranen zijn de zalving voor ons gemoed…

Je ogen zwaar beladen met tranenregen in het hoofd Het lukt je niet deze last te ontladen en je hele lichaam lijkt verdoofd Al wil je graag en voel je je kapot, soms zitten tranen gewoon op slot…

zo veel emotie te veel verdriet hangt hier rond en er is veel pijn…

Ik voel een traan in mijn ogen Verzetten heeft geen zin Langzaam begint te traan te lopen Helemaal omlaag, totdat hij valt, vanaf mijn kin Hoeveel tranen zullen er nog komen? Hoeveel verdriet ligt er toch in mij verscholen Stopt het dan nooit?…

Maar niemand ziet mijn tranen, Voor mij is de zwarte weduwe al langs geweest. De vuur en vlam in deze clown, Is al lang bij hem geblust. Hij wacht nu op zijn dood, Voor zijn wel verdiende rust.…

Warm zijn haar tranen toch is ze omringd door onrust alles om haar heen voelt kil. Diep in haar is het verlangen zoeken naar rust en warmte die ze maar niet vinden kan.…

vraag niet om tranen ze komen vanzelf emmers heb ik tot de rand gedruppeld gejankt, gekrijt geweend en wat niet al net als ik dacht het is voorbij kwam er opnieuw een zwarte wolk keukenrollen heb ik vol gesnotterd schoongespoeld ben ik van top tot teen hè, hè, dat lucht op…

Een druppel een traan komt uit je ooghoek vandaan langzaam valt hij op je schoot er is iemand dood een brok in je keel je wilt het niet, maar je bent emotioneel bang dat een ander het ziet waarom, je hebt toch ook verdriet ze mogen best zien dat jij ook moet treuren laat het maar gewoon gebeuren.…

Ben de wind in jouw adem blaas tranen van je wangen zou je vrij maken van alle pijn als ik dat zou kunnen. Zal verdriet helpen dragen tot je glimlach mijn blik zal vangen je ogen weer stralen de zorgen verdwijnen. Zou willen dat je daar vrij van kon zijn laat mij je dus maar helpen ik ben je moeder jij bent toch een deel van mij.…

Er vallen tranen langs mijn wang van intens verdriet Dat laat ik niemand merken niemand die het ziet. Ik zie dat je verandert, hoe zeer het me ook doet.. ik kan je niet veranderen..ik weet niet hoe dat moet. Ik moet er mee leren leven, dat je nu niet meer hebt te geven.…

omlijsting bang om te kwetsen maar ze horen me niet kijken me alleen glimlachend aan maar hun ogen blijven dof lijkt hun geest vertroebeld toegebracht door giftige woorden anderzijds oordelend vanuit de verte en leggen vermoeid hun voorhoofd tegen het dubbele glas ze zien de waarheid wel maar hun handen reiken niet om mijn tranen…

Tranen van verdriet Tranen van boosheid Tranen van geluk Tranen van de lach Allemaal emoties, wie kent ze niet, we maken het allemaal mee, alhoewel de laatste twee het fijnste zijn. Het lijkt al eeuwen geleden, gezelligheid, lachen, je fijn voelen, kortom gelukkig zijn. Wat is geluk?…

Hallo traan ik laat je gaan ik wil je kwijt het is gedaan met een lange strijd verdriet doet mij nu dubbel zoveel pijn ik wil vanaf morgen, gewoon weer vrolijk kunnen zijn met mijn eigen ik niet meer het gevoel hebben dat ik stik.…

Mijn tranen zijn als de dauwdruppels aan een spinnenweb. Ik ben verkeerd ingeschat Die spin wordt ook als akelig waargenomen. We hebben gelijkenissen Al verschillen we in grootte Maar we zijn allebei intelligent op onze manier. Een spin maakt haar net om een prooi te vangen Ik ben de prooi waarop ze jagen.…

Afscheid van mijn tranen Ze glijden in vloeiende banen Langs mijn mond Als een waterval op de grond Het is niet te stoppen Omdat, ik het niet kan verkroppen Mijn gevoelens van verdriet Intens zijn de tranen die je nu ziet.…

Laten gaan, Draag jij Mijn tranen dan?…

Zo graag laat ik mijn gedachten De vrije loop - niet piekeren, Niet tobben, maar liever De goede kant uitdenken, Overpeinzingen die alleen in gedachten nog tranen met Met zich meebrengen, die ook In mijn denken niet zout zijn, En ook niet zilt; En het oordeel over mijzelf Over alles dat ik gedaan of Nagelaten heb is niet langer…

val naar een onzeker oord die traan, die mijn verdriet verraadt die traan, die mijn emotie verwoordt…

Een verdwaalde traan Laat het maar gaan Je had hem verstopt Naar binnen gepropt Dicht geknepen in je keel Maar dan wordt de emotie te veel En spat het uiteen De traan die zo verdween.…

Mijn tranen zijn niet van kristal Ze lijken wel een vloeiende waterval Het is geen juweeltje van de natuur Ze zijn verbitterd en zuur Want er zit zoveel verdriet Waarom stoppen toch mijn tranen niet?…

Traan waar ben je gebleven Zit je verstopt in mijn leven Wil je, je niet laten zien Kun jezelf niet tegen het gegrien Maar je zorgt dat ik stik Mijn lichaam en geest hebben samen die klik Dus aub kom naar buiten Dan kan ik mijzelf uiten En zit mijn keel niet meer dicht Traan jij zorgt dat mijn pijn verlicht.…

Mijn traan smelt samen met de zee Ik luister naar de golven heel gedwee De wind speelt met mijn haren Mijn tranen zijn niet te bedaren Het verlies is heel intens Van een oh, zo liefdevol mens Hoe ga ik hier mee om Een vraag blijft altijd en dat is waarom.…

Wanneer we een emotie binnenkrijgen bij het kijken naar een film of ongeluk is het onmogelijk het droog te laten blijven dus laat ik mijn schaam- tranen naar buiten drijven. Immers, huilen mag?…

De pijn van onzichtbaar verdriet zal altijd om hen heen hangen als een doorzichtig voile waar geen traan doorkomt. Tranen die zijn opgedroogd omdat ze niet los zijn gelaten daarom zal de weemoed er blijven net als het verdriet, zonder tranen.…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

Een tweede traan loopt over d'r wang ik wilde met je mee, ben nu zo bang 'k wil je terug, kan niks alleen dan vermande ze zich: door op te staan, draait weg van de foto om niet de dag te doorstaan in leed. Maar ze mist je zo...…

Ze kijkt me aan, 'k zie de langzame traan traag lopend naar beneden gaan. Dan: alsof de sluizen, hun deuren openen komt de waterval, over heur wangen gelopen 'k weet 't niet meer, ben zo triest en ik: ik huil mee, omdat 'k niks anders wist. Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

Al is het hart vol met tranen van verdriet, is merk je snel hoe klein je bent, als mens. Het bewijst maar weer eens, hoe kwetsbaar je bent. Een ding is zeker, je moet de draad wel weer oppakken, want als je ermee blijft zitten, wordt het steeds moeilijker op de weg , die voor je ligt.…

Het regent tranen, over het teloorgegane.…