Alle inzendingen over ingrid jonker

ik zoek naar iets maar weet niet wat of hoe het is weer die leegte die aan me knaagt... daar, zie je dat? dat donkere, bodemloze gat het valt niet op te vullen toch is er nog geluk zo af en toe... geluk, tot nu toe ongeschonden, vrij ik bewaar het op een veilige plek... daar, zie je dat? op die zonnige, open plek er hangt een zoete…

ik kijk naar ogen, troebel als mist ze staren me weer aan ik zie jou passeren en ik denk wat doe jij hier toch? dit spiegelbeeld, ik ken het nog niet goed ik moet er zo aan wennen het is niet ik, zeker niet de ik van vroeger mijn contouren, ongemerkt weg gegomd, in enkele halen ik kijk naar angst en twijfels, ik kan ze bijna ruiken…

wat ik jou vragen wil is geen advies of woord maar een tedere omhelzing in pure stilte, wat zou me dat deugd doen laat me schuilen in jouw armen wat snak ik ernaar even te liggen mijn hoofd op jouw schouder net zoals vroeger je hoeft echt niets te zeggen een oplossing zoek ik zelfs niet maar wat ik je vraag, is er gewoon even zijn…

gele bladeren dansen wild over de straten bomen kreunen onder de hevige wind weer een nieuw seizoen dat arriveert ik kijk nu al uit naar een windstille dag, waarop de zon schijnt in milde herfstglorie bladeren in geel, rood oranje en bruin kraken zachtjes onder mijn voeten witte lichtstralen schijnen bescheiden door de torenhoge…

eerst een hulpmiddel tegen de ziekte en pijn braafjes tabletjes slikken dus daarna het stalen hulpstuk voor rug en benen wat komt er dan? wat ik me afvraag, is er geen hulpstuk der aanvaarding?…

de tijd tikt onverschrokken door minuut na minuut tikt hij verder rigide en gestructureerd op goede dagen verdenk ik de tijd ervan stiekem wat sneller te gaan op mindere dagen maakt hij zich schuldig aan traagheid lijkt me de tijd, zo abstract, niet grijpbaar de tijd is machtig hij verandert alles door de jaren heen een persoon…

ik ben zo blij met een dochter als jij zo diep, zo echt emoties geheel oprecht in deze grijze, kille wereld breng jij kleur en gloed iets wat mij herleven doet je wordt zo snel groot en ik besef... straks zit je niet meer op mijn schoot maar toch nog even dit ook al ben je groot of klein jij zal voor altijd een deel…

buiten troosteloos grijs, nat en kil binnen een mooi beeld in mijn hoofd de zee, stralende dag, zon van vuur een zeepbel zweeft door een diepblauwe lucht op weg naar boven steeds hoger en hoger ze springt ik ontwaak als uit een droom en luister lachend naar het ritme van regendruppels buiten…

ik weet nog hoe het voelde ooit heel lang geleden de herinnering begint stilaan te vervagen... één ding blijft hangen, die typische smaak van zout in mijn keel na het huilen, een warm gevoel en overal nat op m'n wangen dan het nasnikken, alleen... die laatste keer kwam er geen einde aan toen heeft mijn lichaam beslist…

ik val weer diep, recht in die donkere afgrond mijn laatste hoop op beterschap werd mij gisteren ontnomen, in één seconde, in één zin, een klap recht in mijn gezicht het beeld van mijn toekomst niet bepaald rooskleurig is dit voortaan mijn leven? hoe moet ik hiermee omgaan? het blijven lachen en doorgaan kost me meer en meer…

de winter breekt aan, na verjaardagsfeestjes en de komst van de Sint komt dan weer de tijd van de lichtjes... rode en groene lintjes, cadeautjes onder de kerstboom, gezellig samenzijn, heerlijk tafelen, de warmte in huis... glinsterende kerstballen pronken in de kerstboom, fonkelende lichtjes schitteren in de nacht, nu nog enkel…

ik zit met een brok van verdriet en onmacht in mijn keel... sinds die ene dag viel alles in duigen het leven werd plotsklaps anders, onvoorspelbaar... toch geniet ik bewuster van de mooie momenten... want ik besef, ze kunnen ieder moment weer verdwijnen als sneeuw voor de zon... die momenten zijn soms zo pijnlijk mooi die mogen…

ware schoonheid overvalt je meestal op de meest onverwachte momenten... ik deed de gordijnen toe en daar stond je dan mistig hemellichaam zo alleen zo wit en vol zo krachtig verscholen achter een witte waas van gordijnen schreeuwde je om aandacht zonder waas... maar de waas zat voor mijn ogen ik staarde door mijn mistige…

ik kan niet meer nadenken, ik kan niet meer ademen, mijn hoofd bonkt laat me uitwaaien aan zee, wegdrijven op de windgolven laat me lopen zo hard ik kan weg van alles laat me loslaten, laat me weer vrij, dus... laat me…

ik wacht, de dagen kruipen langzaam voorbij een uur duurt een eeuwigheid ik wacht gelaten af en hoop dat de tijd me niet opmerkt ik wacht, denk niet te veel na en leef ik wacht, op een nieuwe weg, op een nieuwe dag, op hoop ik wacht…

schoonheid in stilte... sneeuwvlokken vallen onhoorbaar uit de hemel ze vormen een maagdelijk wit donsdeken ze dempen geluiden en gedachten, en doen je even vergeten alles lijkt even stil te staan verstomd door dit zicht, door dit gevoel het is koud maar ik voel warm vanbinnen schoonheid gevangen in licht, in stilte…

ik kijk met lede ogen toe hoe mijn ledematen verouderen, veranderen... mijn ledematen net als mijn mede maten - kameraden staan ze heel mijn leven aan mijn zijde alleen... je mede maten kan je zélf kiezen maar je ledematen dus niet... desalniettemin moet je ze blijven verzorgen, aandacht schenken, ernaar luisteren, naar die…

Ik kijk naar je Mijn blik blijft hangen In jouw diepe ogen Bedwelmd door Jouw zoete geur Die ik niet meer missen kan Kneed ik Je lichaam en Streel ik je fluwelen Haren Ik voel je in alles... Ik wil je voelen, zien, Horen en ruiken En dit verlangen nooit meer loslaten…

. ---- Gretha Smit en haar toenmalige coach Ingrid Paul worden verdacht van een poging tot omkoping van een Poolse schaatsster tijdens de Olymsche Wintersspelen van 2006. Er zou een bedrag van 50.000 euro zijn geboden voor een startplaats. Op 25-11 stopte ze met schaatsen en schreef ik het gedicht 'Gestopt'.…

Bij het huwelijk mocht hij jonker zijn. achttien, is dat niet lief? En toen er pas een baby kwam werd hij vader, met zijn broer. Achter de wagen loopt hij soms en dan voelt hij zich toch stoer. Hij kan ook heel erg geestig zijn ad rem en zo doordacht. Wat je van zo'n zorgenkind destijds niet had verwacht.…

Ingrid…

Als kledingontwerpster was je in de ban van mooie, sierlijke kostumen maken voor Doris Day, Lana Turner en Ingrid Bergman en nog veel meer filmsterren, waardoor je gedragen werd door hun dankbaarheid.…

Hij ontglipt steeds door mijn tanden Hij is zo glad, gelikt en snel Hou eens stil, ik moet het leren Geef eens hier, dat zwaar geschut Tot nu toe is het iets met peren Eigenlijk een beetje butt´ Na minuten in het donker Wordt het wat Vind jij het het leuk Dat gehannes met mijn jonker Samen liggend in een deuk Trots roep ik: ´Dit is fantastisch…

Wij danken u mevrouw Van Engelshoven U gaf een zootje euro’s aan cultuur U keek daarbij wel zuinig, beetje zuur Alsof u ’t zelf beslist niet kon geloven Denk ook als hoofd van de cultuurbewakers Aan alle zeven snelsonnettenmakers!…

Wanneer het denken Donkere wegen voortduwt Die zijn geasfalteerd Met verdriet en pijn, In volstrekte eenzaamheid Het stukje korstmos bewegingloos Liggen blijft, de weg naar Het licht die in het Begin oneindig lijkt En alleen lijkt Op te houden als ik Deze aarde verlaten heb, Is daar ginder in De verste verte Nog net voor…

Ver voor Romeinen en Oemayaden Losten koninkrijken en sultanaten In plaats van door met elkaar te praten Hun geschillen op in bloedbaden En ookal zetten profeten eerlang Beschavingen zonder weerga aan het werk Het zwaard als rechter bleef echter in zwang Daaraan stelden zij geen paal en perk Zulks sproot voort uit onze rivaliteit…

Met de eerste rijp van het najaar Worden we rillend in zomerjassen Een kristaldauw op de valstrikken gewaar Van kruisspinnen die ons verassen Door de mistgeverniste wijze Waarop hun breisels de struiken behangen En meisjes met elastische twijgen De ijzelbesmukte webben vangen Om van het mateloos gesponnen garen Welke ze tot een…

Dat allen de dood moesten ondergaan En slaap elke nacht een ieder inpakte Toonde hem onmiskenbaar vaststaand aan Wanneer hij zich gadesloeg in zijn zwakte Dat de mens zichzelf niet had geschapen Maar in afhankelijke vergankelijkheid Door evolutionair na te apen Uitgegroeid was tot een complexiteit Dit onwaarschijnlijk wonderlijke…

Een door de wol geverfde president Aan het roer van een onwrikbaar land Die als geen ander haar geschiedenis kent Poneert omstandig als een schrandere vent Dat Oekraïners Russen zijn van de rand En verband leggend tussen de zijden Van ons in tweeën gespleten brein Waaraan wij als wereld lijken te lijden Zit hij transatlantisch uit te wijden…

Het is dood Zwart als de nacht Verschrompelt ineen als een karkas van een dier Het was zo mooi Levendig als beekjes bomen en kinderen maar plotsklaps... Dood.…