Alle inzendingen over kantlijn

Een twijfelachtig moraal Geschreven in tranen Een schrijver verdreven van z’n plot De fictie waarin we ons wanen Geredigeerd door het lot Dan de pen gedoopt in geluk De taal van het hart Een plezierig hoofdstuk Verschoond van smart Soms woorden teveel Als onderschrijving van de pijn Zinnen gevormd, emotioneel Onsamenhangend in de kantlijn…

Dickie Dick Advocaat kreeg bijna een hartaanval, terwijl de oude Gullit langs de kantlijn krijste, Sneijder al jaren uit zijn doen is en de voetbal nog drie keer raak scoorde voor de wijste en snelste ploeg.…

Ookal zorg je enkel voor jouw welzijn, daar in je eentje, helemaal alleen, thans was ik er, daar aan de kantlijn, maar verdwijn beter, niet wetend waarheen.. (het leven is niet enkel nemen..maar ook geven.)…

Gewetens graven grenzen, staan betekenend langst de kantlijnen, die hieraan hun naam ontlenen en zich gevend en naïef, op een speelse manier trachten aan te passen. Mythe zoog water op verlangen spuwde, vervolgde het leven, waardoor een liefdevolle vonk als draaikolk ontstond, en bleef.…

vraag geen vraag vaagweg heeft het een mond in de einder een stilleven in lood gedompeld vertraagd met kiezels in de schedel is het improviserende met vlokken in de wimpers de hoge noot van de triomfboog onder de melodie van de melancholie de spanningsboog hemelshoog over het wit van het muziekschrift of vlijt het zich in de kantlijn…

Ik plaatste op het schaakbord een mythisch kasteel zonder paard of koningin op de uitkijk, alsof hun spel ongeschikt leek voor het gevecht dat ontbrandt en ik sta langs de kantlijn als de wapenmeester of heraut als een dreigend trompetsignaal van de toren schalt over zwarte wateren waar een koppel - zwart met wit - ontblote zwanen woont…

De grillige klimop beschreef de loop van de paden in de morgenstond de verlichte kantlijn was gebleven het gras de rug recht in de grond we gingen ervoor uit het stof verheven met opgebloeide pen of uit bittere mond het uur was tot bloei gekomen de vergulde lijnen leken onvoltooid leunend op z’n schaduw bleek de blinde muur te dromen…

De teloorgang verankerd in een voortschrijdend inzicht, binnen de kantlijn van geest, maar over de grenzen van de moraal of een ander voorteken gebruikt als het net zich sluit in een eindeloze ethiek, een kameleon die dwaalt onder de hersenpan kookpot van waarheden waar ik als zwijgzame boreling meer te biechten heb dan ik…

dichters die rond het kraambed hebben gestaan, kon snel begrijpen wat de pennen zagen om voor de taal maar te verzwijgen, begeerte om niets te willen missen, zonder een gedrevenheid zal verder niets en weinig delen uit oprechte vragen zich onbegrepen voelen tot zich antwoorden laten rijgen, alles heeft al op papier gestaan in de kantlijn…

ik zwoer dat ik nooit meer zou schrijven starend naar een leeg vel dat vroeg wat ik deed een donkere geteerde brief om 's nachts te posten in een regenbui liep alles uit tot inktpatronen letters vloeiden samen tot een verwarde inktzwarte brij lettergrepen vielen uiteen woorden stierven zonder rede hoofdletters verdronken in de kantlijn…

Varen ze de haven binnen, gaan er briefjes op de post naar liefjes en gezinnen wat in de kantlijn klost. Het is er net een mierennest, alles navigeert maar door elkaar, maar mieren die doen goed hun best, zij tillen tien keer zichzelf zo zwaar!…

Mijn laatste woorden stamel ik binnen de kantlijnen van dit gedicht: vanuit de taaldomeinen waarin ik woon zing ik zacht mijn antifoon: Totdat de ziel van onze woorden wederkeert werp ik een baken in de zee van tijd dat uit de tal van tekens uit oneindigheid slechts jouw bewegen registreert.…