Alle inzendingen over kneedbare substantie

ondanks mijn jaren ben ik kneedbaar deeg ik hef mijn staf naar hen die minzaam lachten, breng met een toverspreuk hun val teweeg, maar mis een alibi, ik ben verdachte…

Ik fluister het frêle ochtendlicht dat op je slapend lichaam neerdaalt Met vrije geest laveer je tussen dromen door Binnenin voelt alles als vloeibaar of kneedbaar Als een witte duif zweef je langs de verdichte lucht van het ondenkbare Intussen dek ik je toe door liefde aan lijf te binden uit een andere wereld Ik neig naar jou…

Contouren zijn soms nog niet definitief en aan kneedbare weekheid onderhevig. Bij de gratie van een ander perspectief lijkt berekende grond toch minder stevig. Ik spiegel mij aan de andere kant, de frontale aanblik pijnigt mijn ogen. Immers, een aanslag op gezond verstand behoeft niet meer dan minzaam gedogen.…

leeg Jij pakt de schillen in, ik kijk zogenaamd langs jou heen zogenaamd zonder jouw aandacht te trekken, wetend dat onze huid gloeit naar meer Jouw lichaam glanst strak gebeeldhouwd als een Griekse god Ik strijk door jouw haren Onder de rotsen kreunt de zee Onze kamer is nog ver weg maar ik zie je al voor me - mooi vol hang je, kneedbaar…

het afschrikwekkende wezen gaat stil zijn eigen gang vleugellam geboeid sla ik zijn bewegingen die niets aan het toeval overlaten naarstig gade met vaste hand stopt de verschijning alle lichaamsgaten dicht de mond krijgt een prop watten in de neus tampons de ogen afgeplakt de oren tot de rand gevuld met een snel hard wordende substantie…

Edoch wanneer men een cementachtige substantie bij voegt, wordt de liefde ineens, een stevig fundament waarop een mens, een gebouw kan plaatsen, waar niemand tussen kan komen. Dan pas wordt de zandkorrel een begrip, als dat eenmaal een feit is, is er met de hele relatie echt niks mis!…

Spelend onder een stolp van glas wat geen glas meer is, de substantie beperkt en versterkt het in en uitzicht van plakjes geschaafde tijd..…

Op ieders lip slaagt zij er maar niet in substantie te verwerven. Begrensd door ene begrip dat loos is, zonder materie is zij niet meer dan het woord dat haar benoemt zielsveel, met hart en ziel, zieltogend: niets dan taal. Daarom raakt dit gedicht aan niets en slaat bij iedere regel de plank steeds verder mis.…

boekdelen uitdeelt en zij vluchtend in een wegwimpelen op haar bovenbalkon het omfloersen omringd met ijsgladiolen haar glazen beschutting het scharen in een vlucht wenken van vogels vluchtig zeldzaam vermomd in een raadselachtig zacht spreken hoofdschuddend haar dampende theewater en hij droogde op in stilstand ongewapend en kneedbaar…

Zij knoeit wat aan haar taille Met in haar vingers kneedbaar Mijn slijtage, mijn vermoeide vrede. Aan het raam slaapt het water, Het lover, de vogels van het voorjaar. In het ijs van de spiegel is haar gelaat De laaiende tatouage van vers verdriet, Veelzijdige extase en vervaagd verval.…

Mijmerend onder een stolp van een onbekende substantie die geen transparantie en uitzicht biedt, de noodzaak lijkt beperkt, versterkt in pagina’s versleten tijd..…

de zijkant van haar gezicht een gezicht, als je het ziet heb je alle schoonheid gezien die de wereld kent Geluk bestaat niet alleen in dat gezicht geeft de drang om te leven terug terug aan mij Op dat moment keert mijn geest In haar draai zit een wil die de werkelijkheid stuurt stuurt naar een betere werkelijkheid een met kleur een met substantie…

Ik kom terecht in een ijle substantie. Ik zie hier de varianten van het dier. Kortpotig of juist lang, met of zonder hoorns, verlengde tong, ingegroeide hoeven de mogelijkheden zijn eindeloos. het dier gorgelt.…