Alle inzendingen over licht

Door de eeuwige eeuwen heen, geloofd zij ‘t eeuwig Wezen; zij ‘t eeuwig Licht geloofd, zo nu zo ooit na deze: zij ‘t eeuwig Liefdevier, het leven van ‘t heelal, geloofd, zo lange iet is, dat was of wezen zal!…

Een nuchter fietser op de gracht: wat valt dat is een herfstblad - licht stijgt op. Nóg is er geen gevoel van kortste dag. Maar keert het licht, dan keert de fietser ook de stad de rug toe, kiest rivier voor gracht, sneeuw op de buitenweg voor stadse prak.…

de zon schijnt op mijn nog bleke gezicht de heldere stralen laten op mijn gezicht een lach verschijnen steeds feller worden de stralen dan verdwijnen ze zomaar, in het niets de zon wordt opgegeten door de schaduw de lach verdwijnt van mijn gezicht opeens is het donker geen zon meer geen lach meer maar wel een zonsverduistering…

Door de nacht straalt reeds het licht, waar aan 't einde van het leven je verheven reisdoel ligt. Daar zal God je welkom heten met een vaderlijke groet, ga je aan Zijn hand naar binnen en de vrijheid tegemoet!…

we liepen scherven sneden onszelf met diepe kerven door breuklijnen in het glas verblind door kleuren van brekend licht verwondden wij ons in de stroboscopische enclave door de hoog frequente ragfijne schittering werden onze hersenen getriggerd tot vrij spel weg vielen alle beperkingen ongecontroleerde contacten…

van de nacht Zodat het licht me beter valt Dan hoef ik ook niet meer te denken Mijn leven is vergald…

de flits steeds weer dwars door de kamer schieten in de zachte trek openden gordijnen voor even een lichtende plek waar stofjes zich opwerkten in de lucht beschenen door zon op hun rug juist daar waar stilte was en tijd vergleed in generaties lange immobiliteit dansten de stofjes in een totaal bewegen enkel door licht…

zacht draagt licht zijn kleuren over mijn gezicht in een heerlijk zonnegloren wordt warmte geboren waar jij en licht jullie eeuwige passe de deux dansen raap ik schaduwen die warm van de zon roder kleuren om en om ik leg de avonduren in een ronde mozaïek bekleedt zo de aarde tot wij aangeland zijn bij de nacht waar alles in zwart…

ik zag je in terloopsheid opvlammen door een zonnestraal waarin jij een helderheid aannam die de werkelijkheid extreem overtroefde ik heb wel vaker van die deja vu’s gehad maar deze keer was het duidelijk veel meer en intenser omdat ik vlagen van verse verf rook uit frisse kleuren ik ben je achterna gegaan heb in vele lichtstralen…

verstonden met het zwerk hoe de torenkerk afstak in het licht dat zo naar boven gleed en verdween in de hemelspleet…

nooit heb jij jezelf verwond aan de scherpe contrasten van het licht altijd waren er zachte filters uit de veelheid van jouw emoties die scherpte rondden jij die altijd binding had met degene die in het donker gevangen zat zonder enig perspectief jij die wars was van alle schijnwerpers en toch je boodschap van liefde en gelijkheid…

Een helder licht verscheen, Toen jij de liefde bracht. Helaas kon jij niet blijven, je licht scheen slechts een dag. Ik zal je steeds gedenken, Tot ik je volgen mag.…

ik zag je voorover buigen met lange vingers en gestrekte armen naar de horizon wuiven voor meer licht en helderheid de ochtend kleurde al zijn zacht pastel in voorzichtig schijnen waarbij de nacht zijn donker volume liet verdwijnen in een uiterst ludiek spel waar je lach de lange nacht verwarmde met haar verbonden zijn van liefde…

Licht was je stem, ijl, broos als kant. 't Klonk als een lied- vielen hier en nu ineen- fonkelende sterren in het gras; schitterend dat je er was. En net zo licht en stil als je verscheen, vertrok je weer, de nacht, zo sereen.…

Schitterend licht uit duizend bewegingen water wind over water prevelend aanstormend opspattend water zoals ik ziende de zon op het water het eeuwige licht denk zo, mijn ogen verdwalend in waterlichtverte, denk ik dat gij bestaat die over donkere afgrond licht heeft geroepen - schittergedachte schitterlichtverteverhaal. --------…

Niet aan het licht, niet aan de verre geluiden, niet aan het zwijgen van de vogels. Gelijk altijd is alles hier aanwezig in al zijn gemis, de schuld van gebreken, van ongekende afwezigheden, het nijpende tekort van weten dat niet weet.…

waar vaag contouren spannend maakte verloor focus woordloos zeggingskracht omdat zuivere waarheid die hem ontnomen had zacht schemert traag licht zijn spanningsboog oplossend in de lichte veelheid hoog aarde rakend vallen gaten in fundamenten waar controle al eeuwen het zicht heeft gemist op het vaag dat ook heden…

Lopend in de regen zonder enig doel vraag ik me af of de zon me zou verlichten als ik haar daarom vroeg…

woonkamer slaat de klok twaalf maal hetzelfde geluid elke slag klinkt zwaarder de nacht begint bij middernacht vreemd dat ik een rust voel geen angst om te slapen inslapen klinkt zo definitief zal ik de zon nog zien ik zou nog niet willen sterven maar ik ben moe, zó intens moe ik ben niet bang als de nacht ín mij komt als bode van het Licht…

Leven in het gouden licht de blik op zee gericht spanning verdwijnt de rust keert weer straling heeft de geest gekust open chakra's ontvankelijkheid herstel in beweging afscheiding kwalijke gedachten het intense krijgt de overhand het goede geeft kracht liefde verteert het kwaad een mens klaar voor verder leven…

Kleine twinkelster Daar hoog aan de lucht Je bent zo enorm ver Het lijkt wel of je vlucht Kleine twinkelster Schijn nog één keer Jij blinkende glimster Op de donkere aarde neer Kleine twinkelster In de verte het morgenlicht Vlucht je weg naar ver Jij twinkelend sterrelicht...…

scheiden steenkantscherp kluisduisternis van duizellicht Maanbomen vergaren en dragen schaduwmythos Begerend alle klaarte verlangend alle maanstraalstraten is de vijver glad en eenzaam heldere drager van het veelvoudig éne van het éne veelvoudige licht…

In wolken echter rusten nu overbodige ogen uit hun ijle vleugels sluiten alom in het sterstijve licht. ---------------------------------------------- uit 'Alfabel' (1955) van Lucebert (1924-1994)…

hoe voelt dat te spelen met gevoel voel jij geen pijn zoals ik bedoel ik wil sterven voor een vleugje licht maar is jouw lach tot mij gericht ? zeg me gewoon wat jou beweegt laat mij niet verlangen naar liefde die leegt liever sterven zonder één kus van jou dan vleugjes valse hoop van liefde en trouw…

Zon, warm mijn hart Zon, vul mijn leven Zon, geef mij licht dat ik dóór kan geven. Wind, streel mijn geest Wind, laat mij zweven Wind, geef mij kracht Die ik dóór kan geven. Zee, spoel mijn ziel Zee, wees mijn steven Zee, geef mij hoop Die ik dóór kan geven.…

De lichtjes die nooit doven Was waar de geleerde naar streefde Maar helaas ging hij te snel dood Waardoor ie het zelf nooit beleefde…

Van de sterrenhemel Hebben we elkaar gevonden De maan schijnt zacht Nog één moment Voordat we ons laten gaan In onze liefdesbundel van licht...…

Grauw is het daglicht Als je weggedragen wordt In een stoet van dierbaren Die jou zó lief hadden Stilzwijgend tot het graf Mogen we bij je zijn Zacht verschijnt er een lichtstraal Als je lichaam ter aarde gaat Het zachte afscheidslicht Laat ons beroeren Tot tranen als je afdaalt In je laatste rusthuis De dood heeft je opgehaald Je…

Werd vroeger wel een platform opgericht Om soms 'ns een raket van te lanceren Je kunt er anno nu op protesteren Bijvoorbeeld tegen mooie banen licht Een taart van licht die straalt, tot hoog, tot ver En gister zelfs bekroond werd met een ster…

je speelt op grote hoogte met licht dat naar alle kanten in zwart zal verdwijnen maar toch een ultieme kans heeft voluit te schijnen jij richt de bundel op je eigen gezicht in weerkaatsing gloeien wij jou delend op in donker uitgelicht tonen wij het heelal zijn gelijkenis…