inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 371):

SLAAP

De oude wind beweent met as de gouden zee
daarop traag en treurend drijft de dag weg
het sterft het streng en trouw gesprek en een zucht
verheft zich tussen de donkere doornen
wit schichtig de tred van de maan

In de diepte en onder zwijgzaamheid
trekken toekomstige handen naar
het werk aan waters en aan de wortel.

In wolken echter rusten
nu overbodige ogen uit
hun ijle vleugels sluiten alom
in het sterstijve licht.

----------------------------------------------
uit 'Alfabel' (1955) van Lucebert (1924-1994)

Schrijver: Lucebert
Inzender: N.W., 25 november 2003


Geplaatst in de categorie: natuur

4.0 met 49 stemmen aantal keer bekeken 25.312

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)