Alle inzendingen over missen

Nog nooit van mijn leven heb ik iemand zo gemist, nog nooit had ik het zo zwaar te verduren. Wanhopig speelde ik de eeuwige optimist, maar steeds verloor ik me na enkele uren. Hoezeer miste ik je mooie ogen, je lieve lach. Hoe groot was mijn verlangen jouw weer te zien. Vertwijfeld telde ik het teveel aan seconden in elke dag, maar te snel…

't Is dat missen, onverminderd en blijvend liefhebben, ongehinderd 't Is het zout uit nutteloze tranen en de dromen die zich waarheid wanen 't Is dat beeld, bewaard in 't archief, van betere tijden Ik mis je, m'n lief…

De gure grijze decemberwind doet mij dieper in mijn jas verschuilen Waterkoude regen vult ras de kuilen Maar killer ben ik onbemind Haar warme liefde is bevroren Toch vraag ik me vaak af, mist ze mij zoals ik haar, als ik met een vreemde vrij nu ik haar niet meer kan bekoren Mist ze niet die kleine dingen Hoe wij passioneel dansend lachten…

Met tranen in mijn ogen kijk ik je smekend aan, ik zeg een paar woorden, maar je mag ze niet verstaan. Het liefst zou ik je op mijn knieën willen smeken, maar het lukt me niet eens één enkel woord uit te spreken. Van schaamte durf ik je amper aan te kijken, angstig probeer ik je lieve ogen te ontwijken. De gedachte dat ik teveel van je verlang…

Toe laat me weten waar je bent. Ik mis je zo. Ze zeggen weleens alles went, maar dat is niet zo. Ik zal nooit wennen aan de eenzaamheid. Zo zonder jou ben ik de weg echt goed kwijt...…

Wanneer tranen vallen Is er iets Dat men niet waardeert De wereld iets kleiner Niemand die accepteert Dat er soms pijn is Omdat dingen veranderen En ik je mis.…

Ik mis je handen Ik mis je lach Ik mis je ogen Waarin ik altijd sterren zag Ik mis je stem Ik mis je woorden Ik mis je lichaam Van toen wij nog echt bij elkaar hoorden Ik mis niet de stilte Ik mis niet de pijn Ik mis niet de kiltes Van ons laatste samenzijn Ik mis niet de ruzie Niet het bedrog Maar ondanks dat schat Mis ik je toch…

Ik zou je zo graag willen vertellen hoe ontzettend ik je mis konden we maar even bellen om te zeggen hoe het is helaas is het ons niet gegeven te bepraten wat we hebben meegemaakt en om samen nog eens te beleven hoe diep we elkaar hebben geraakt toch wil ik je laten weten dat het goed met me gaat en je nooit zal kunnen vergeten je blijft…

Nee, ik kijk nooit om wanneer ik bij je weg ga, die traan zul je niet zien maar het lichte bitter van het afscheid proef ik nog lang ik heb er elke keer weer een hekel aan om je te moeten verlaten mijn gedachten gaan dan over de fijne avond die achter ons licht, en onvermijdelijk breekt nu een zoete smaak door ik weet immers dat…

Zoals elke morgen babbelde ik even met jou staande voor jouw foto het zijn ware woorden dat pijn verzacht maar wat doe je met gemis zo voelbaar je zou jarig zijn vandaag straks ga ik bloemen voor je kopen een gebakje mag niet want er moeten wat kilootjes af ineens is het of ik je hoor lachen er welt een dikke traan verborgen onder mijn…

je missen klinkt al ‘s morgens vroeg heb heel de dag nog om wat aan te kloten de weg was slecht wegwijzers waaiden in de wind en wezen ongewis geen bodem meer geen ontbijt met jus kom de dag wel door maar vraag niet hoe (vrij naar d. lohues)…

Van missen zul je wel nooit weten wat het is. Het is er immers niet. Wat je denkt te weten is maar een herinnering: met haar thuis luisteren naar Berlioz met haar haren los. Te weten heb je niks te herinneren evenmin je kunt zoeken naar een zin maar die is er niet.…

Ik heb het een plek proberen te geven, Maar na al die jaren is het gevoel van jou missen niet minder geworden.. Ooit hoop ik dat alles weer word hoe het was.. Want ik mis je ontzettend..…

Het werd avond en het werd morgen zes dagen nu al zonder jou ben misschien wel niet belangrijk maar ik maak me toch wel zorgen om jou...…

Het duurt nu wel erg lang en ik mis je geen korte zinnen en lieve woorden geen doordachte zinspelingen naar de wind naar de liefde naar een kind veel zeggen in weinig woorden Je laatste hier was Bevallig toen werd je ziek, weer ziek Ik hoop je snel weer terug te zien je Leeslinten te lezen en weer van je te horen…

je bent er niet meer ik weet het wel toch ontmoet ik je nog overal in zoveel kleine dingen de grote klok hij tikt niet meer nu jij hem niet op gaat winden de stilte nu vertelt herinneringen…

woorden zoveel woorden missen de hemel bereiken de sterren niet flitsen langs in het donker strelen mij zacht ik wacht zonder woorden zo dichtbij ben jij blijf jij kom dan doe dan streel mij weer met woorden doe mij pijn je kan niet verliezen niet bij mij…

verloren geld zonder waarden in verdorven ruimten kansloze gesprekken arme woorden verstoorden wat was wat zou zijn de liefdevolle armen die zich niet stoorden aan wat iemand zegt die hun eigen weg zouden volgen tot het einde komt en iemand opsomt optelt hoeveel het waard was wat is gebleven jou en mij was gegeven door te gaan…

het sneeuwt nu en de toegedekte wereld huilt niet meer er schijnt slechts zacht zo’n witte gloed langs bomen vol gesluierd door wat straatlicht waar een auto mee verschijnt, even warmer en dan niets binnen bloeien lieve foto’s in de glimlach van weleer ze straalt intenser nu mijn missen hevig wordt het is te kort om alles te vergeten…

rond en rond de straat niet hier of daar -heen, maar alleen naar voren waar wat richtingwijzend blik de weg wel vindt en zij slechts volgt, alleen gelaten door een lege hand die enkel nog de band herinnert uit een tijd waar kinderen vanuit zichzelf haar naam herkenden verder is ze reeds die liefde en hun ogen kwijt…

daar dwaal ik nog, langs randen van verdriet de wereld draait toch lijkt het enkel -slechts verkeerd geen rozen aan mijn poort platgetreden onschuld woekert tussen vorst en adem open thans mijn brief lees de kanttekening vol pijn mijn hart zweeft waar het lichter is…

Ik mis je zo hard, jouw hand en jouw hart. Maar het is niet jou dat ik mis, in je alleraardse vormen, met ogen en benen. Het is de liefde die ik mis, die we gaven en nemen Het is echt waar niet jou dat ik mis, met je allerhartigste stem en de kindse wijsheid uit je woorden. Het is een gevoel als honderd sterren die vallen in dromen.…

er rolt leven naar het droge zand ze krult rond golven in haar zilte spoed te willen zingen uit een dode schelp hoger, boven witte duinen, struint een meeuw de toppen tot verwaaide dromen in mijn hand een lieve bloem ik noem de wereld kleiner dan mijn eindeloze schreeuw om dichterbij te komen…

nu koude voeten geen thuis meer vinden onder tafel, zonder zon verkast de warmte zich tot in de borders van mijn tuin tussen wederik en Zeeuwse knoopjes knoopt de dag zich op in regenloze vruchten schaars gekleed door lege zuchten sterft magnolia in mei ik schenk water tussen tenen waar nog hoopvol groeien heerst; het helpt de vlinders…

buiten trilt de dag nog na, er loopt een meisje, tussen alle anderen ze wuift haar haren zachter door het open raam binnen slaapt vermoeidheid, rond de steeds verlegen naam van kleine kinderogen morgen mogen we weer leven morgen mag ik alles geven, aan mijn doorgedraaide lach en buitelt door de nieuwe dag het weven van haar vrije…

de wind had mijn bloemen afgepakt geknakt lagen ze verspreid, in tijdloos verder dromen onder versgevallen blad droogde slechts wat oude aarde over oude bomen viel het licht fel in een gat opnieuw geopend door de harde kern van wat ik ooit verloren had in de tussentijd van nu vergeef ik al mijn pijn tot aan de witte draden van het hoge…

jaardag eenendertig jaren later vraagt jouw kinderhand om kleine daden, kleurrijk in de glimlach van een mooi bestaan er vergaan geen lieve ogen, die hun spreken in mijn hart hebben gelegd ze kleuren nog als toen en geven alles wat je wilde éénmaal, tweemaal rondt de maan haar kleine kringen maar de zon verlicht je haar in zacht…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

als je dan door mijn haar streelt in zachte tintelingen rond mijn oor de schaduw van vandaag verjaagt voel mijn liefde, voel terug hoe dit vrije lijf geprobeerd heeft de wieg te zijn, een sleutel naar groter tot de buiging van dat jaar je anders bracht toen er nacht viel sloten ogen toen het licht werd sloot mijn lach rond wie je…

toen zomer stierf in wolkeloos septemberen liep een bloem mijn leven uit haar bloei was weg en bloedde, binnen randen van verdriet want er was niets te zien alleen een zachte schijn langs wangen, die op lelies leken gevouwen handen droegen hemels dichtgesnoerd gevoel verdroeg de warme dagen niet weggevaagd vraagt toch naar kijken waar…