Alle inzendingen over missen

Raar hé, dat je op elkaar moppert gek hé, dat je soms denkt: vlieg op! Vreemd hé, dat je zelfs het mopperen mist nu hij er niet is, is het dát dan wat ik nu zo mis!? Ik loop met mijn ziel onder mijn arm kan zelfs bij de afstandsbediening die normaal onder jouw bereik ligt en toch: mis ik je, dus kom je snel thuis?…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

ik draag je altoos warmer in mijn hart en mis de aanraking van handen mijn herinneringen landen in de liefde van vandaag nog zie ik jou, je haren glanzend, als een gouden mist ik wist dat je bijzonder was maar nu mijn tijd jouw adem wist en niet ziet wat de klankkleur is van warme levenbanden blijf ik achter, in belijdenis en laat…

mama hoe jij je vertrouwen legde in de handen van zijn naam hij hielp je zoeken nu het raam niet meer jouw ogen spiegelt vraag ik hem jou weer te vinden…

je huppelde in goudgalon naar sterren in mijn hart, ze glansden en ze straalden waar ik stralen mag toen won je mijn toverwoorden en ik schreef ze op mijn ziel altijd daar, waar ook mijn missen viel verdrink ik dan in zuiver blauw die ogen van jou dragen de kwinkslag van een lang verleden…

terwijl slaap in ogen dwaalt op zoek naar zachter rusten sussen lipgelezen woorden onze stille taal alle weemoed in jouw naam spreekt van lichte dromen want we komen ooit weer bij het raam dat opent, als je lacht deze nacht vertelt van maanglans en van jou een jonge vrouw die wereldwijd op uitgekomen vlinders wacht…

(papa, + 09-03-2006) mijn visserman, mijn roots je schoeit de voet van dit bestaan meegenomen langs de waterloop van waar we ooit ons welzijn voerden drijvend, tot jouw aanschijn zonlicht kaatste over knikkend riet de kievit ziet nog steeds hoe klare lucht naamloos boven alles blonk nu weet ik dat jouw naamroep klonk op hemelsblauwe…

(negen zonnen zijn gegaan hun licht in bloedrood wenen aangezet opent grauwe velden) een vlinder stoeit er niet voor niets haar tijd van wederopstanding verjaart waar in jonge bomen lente klaart en snelle vogels nestelen; besef verongelukt in koude woorden ergens zwerft een marmeren maan tussen sterrenhemels en de nacht in die…

slechts een zucht nog en de zwakke geur van kinderharen in de zon met zachte ogen mijnerzijds onder milde ontroering weggelachen naar een land waar geen rancune woont -zeg niet nooit- zeiden ze en ik geloofde want ik weet dat ooit mijn schoenen achterblijven op de mat van open deuren…

(ongrijpbaar ligt jouw tastbaarheid buiten mijn bereik…) ik strek me, rek mijn armen verder naar het grote niets en vang het liefste waar ik me laaf aan al het mooiste dat je was in tijd, begraaf ik narigheid maar dat is zwaar en lukt me niet blote voeten in het gras voelen eindeloos jouw madelieven…

buiten valt het zonlicht zachter een oude wilg staat als een wachter naast het wit geweven gras nu pas speelt de wind met kinderen van nu hij vindt een zeepbel boven blonde haren en de wens een lied te scharen tussen alles door - hoe zingt een hart? - vraag ik me af op het altijddurend graf tekent zich de tijd in broze uren glazen ogen…

en toch bloeit op een naakte muur een leeuwenbek, een lichtvlek en een blad nu dit seizoen nog kruist met wat me raakt vermaakt de tijd mijn wonderbonen kijk! het groeit tot hoogtes, waar demonen wonen en een engel wieken vindt dag kind… ik mis je elke dag…

als ik over zestig dagen jouw kleine hart herdenk, besprenkel ik de dauw met extra zachte lagen, duizend maal… duizend maal dezelfde koele manen boven steeds hetzelfde land als jij ooit mijn hand zal pakken die -ouder dan, standvastig aan mijn arm zijn beeft zal ik niet langer meer verzwakken maar beseffen, dat je geeft…

Maar ik blijf je missen,…

Wennen, nee dat kan ik niet Dek de tafel, als altijd Barstensvol verdriet 'k ben je kwijt. Tranen over m'n wangen Wanneer ik je bord zie staan Stervensvol verlangen 'k wilde met je meegaan. Je bestek leg ik naast 't mijne Zodat ik je als 't ware voel Binnen 't bereik van 't mijne Snap je wat ik bedoel? Nog steeds dek ik voor ons twee…

braakliggend, koud ligt de afstand tussen toen en nu als ouder craquelé in overgebleven glas wat was verblijft doorschijnend in de spiegel van vandaag je draagt het immers bij je, in jouw vragen zonder antwoord in het willen zien en in de nood niet te vergeten dat haar lieve trekken zich slechts vormen, naar jouw eeuwenoud stramien…

soms praat ik met je over dagelijkse dingen ik vertel je over pa de boodschappen we jou dan zo missen nu wij samen lopen met dat gapende gat tussen ons in en wij dit vullen met grappen en lachen om niet te hoeven voelen hoe leeg…

het hart roept de ziel schreeuwt haar geeuwende nood van eigen loslaten waar praten we? waar liggen we weer hand in hand waar verblijven we boven verstand in aardse woonsten? ach de allerschoonsten blijven haken, in het tussenland van alledag…

Maar we missen je zo, ze vreselijk we missen je aanstekelijke lach we missen je vrolijke stem kortom: we missen JOU. Dus mag ik je nog een keertje zien, zodat ik wat rustiger slaap misschien want ik mis je zo...…

Je ligt daar, met halfopen ogen stil je ademt niet meer doodstil het is voorbij en ik kan niet bij je vandaan Je ligt daar ik druk je ogen toe het is over- het is uit en ik blijf bij je tot de dood ons scheidt toch?…

ik heb geprobeerd dit jaar om jouw dood een plek te geven verdriet te laten gaan het lukt me iedere dag een beetje meer maar weet je het missen van jou doet nog altijd zo'n zeer…

jouw paradijs was leeg er stond een hek dwars doorheen het water twijfelde in stille poelen ach, de kikkers riepen wel libellen sprongen herwaarts van een blad de kwel stond leegte uit te huilen schuilen binnen groen lukte niet meer toen kwam een feloranje vlinder zonder hinder in jouw huis ze droeg de hakkels van gewond zijn, maar…

de mensen zien me wel de mensen praten wel maar ik wil dat jij me ziet dat jij die dingen zegt het kermen van de meeuwen in ons gras de eerste afgevallen tak van de duivelswandelstok kom terug ik wil met je dansen…

Ik neem een slok van m'n bier. Alcohol verdampt 't piercen van mijn hart. Zodat 't makkelijker wordt. Het schrijven van de halve waarheid op papier. Ik neem nog een slok van m'n bier. Zweef weg op een wolk van geluk. Verankerd aan een ketting van angst. Wachtend tot de storm gaat liggen hier. Ik kan niet zeggen dat ik je mis.…

Ook als ik ze niet kan zien varen er schepen in de bocht van de rivier, die blijft stromen en stromen Ik denk aan jouw vriendinnen de mensen met wie jij praat en eet, en hoe jullie lachen en lachen Het alarm gaat – niets aan de hand het is twaalf uur, de maandelijkse test Er is geen nieuws op de radio, geen nieuws 's Nachts kwam je me…

Weet je wat er met mij aan de hand is in nuances denk ik aan je elke seconde en minuut van de dag noem het een pallet vol kleuren als medicatie voor mijn ik noem het maar gebrek omdat ik je mis…

Ik ga je missen mijn lieve vlinder rust zacht. Liefs, je vriendin…

Van de liefde heb je niets begrepen je hebt hem ingepalmd en naar je hand gezet zo voor jezelf Je hebt de liefde opgeschud als een kussen waarop je het meest gerieflijk lag, voldaan en met een glimlach Dat je liefde eigenlijk moet delen had je niet geleerd of meegekregen Ik had hem graag met je gedeeld Je moest eens weten.…

Ik voel je niet Aan mijn zij Ik voel je behoefte Aan mij Aan een warme blik Een lief gebaar Troostende woorden Een streling Zomaar Maar ik mis je Aan mijn zij Ik mis samen Zij aan zij…

jota, om de titel, om het verdriet dat er niet is, om de liefde die we niet missen, om de herhaling die we verspelen, toch, bevat de neiging, toch, bevat de aarzeling, toch bevat het afscheid, stil, nu, wees nu stil, voor het eerst, stil, nu.…