Alle inzendingen over mossen

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen hadden gezet; dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, wilde lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje…

Gij, zwaatlende olmen, nijg u naar het pad, En kus de dauw van sidderende mossen! En, snelgewiekte liederen der bossen, Stem aan èn zang èn lof! En, klimveil, dat De slanke, diepbeminde beuk omvat, Druk hechter aan de twijgen u, de rossen!…

Men ziet hoe rond de stam de groene mossen geelden. Tot kussen van fluweel, alsof een lijkkleed lag Op de verdronken boom. Zo zijn er spiegelbeelden, Die boven schijnen, door wat men diep onder zag.…

struikjes en mossen en alles daartussen beklimmen rots na rots tot in de ijle lucht die hen de adem beneemt, dan resten de kale bergen. niet alléén tussen Lom en Luster, waar diep beneden in deze gekantelde wereld, verglaasde spinaziegroene meren in de schuinte liggen, in ongekende schoonheid...…

breekbare ademlucht van de koude bergen zomer en herfst daartussen witte kleden op hun rug gehuld in frêle sluiers en afhangend kant van vallend water staan onwrikbaar de hoge bergen de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het huppelende water van de gletsjerrivier tussen de groen-grauwe bergen struikjes en mossen…

druppel opgenomen door de zee, één wordt zodat 'k kan mee bevloeien, helpen groeien, dorst lessen, zwijgen en kan zeggen, er te zijn voor jou, mezelf, genieten kan mijn geluk doorgeven, want nog steeds... is er zoveel kleur, de bottels en de bessen, de ondergrondse witte knollen de groentinten tussen 't grijs de elfenbankjes en de mossen…

Steeds vaker een wonderlijk beleven, er steken groene wijsvingers omhoog uit zwarte aarde naar de hemel, de bomen hebben zich niet vermomd met ijzel of sneeuw, maar met het fluweel van mossen maakt hun deel kraaien krassen met een klagende geluid de stilte uit van weer en wind heeft met passende voorkennis een ander klimaat al heeft…

Minuscule mossen rond een dwergeik in zwart- en goudgelakte schaal: kalligrafisch concentraat van leven, gespeend van elke overvloed behalve tijd. In het schemerdonker, op het lage ligbed in haar kamertje ligt de oude vrouw op haar zij, het gezicht naar de muur. Het leven is geleefd, de plicht vervuld, maar sterven duurt eindeloos.…

buiten en laat de warmte niet toe Je sluit de luifels, koestert je verlangen Jouw binnenzijde is je huid geworden, schurende schubben tegen ruwe bast Afgeschaafde korsten, wonden werden weefsel Brood is weer deeg en gist Je behoudt de waarden en vindt niets allang genoeg Je opent luiken en laat de schaduw binnen Je bent bekleed met zachte mossen…

als metalen schilden maken het insecten moeilijk om te landen De wind snijdt een gat in de lucht je ziet een herinnering die vergeefs probeert één gebied te omlijnen Een veld vol blauwe tractoren de gele lucht geladen groene voren lopen door het zwarte gras vogels van ijzer vibreren een lied op het land geamputeerde gewassen waarop mossen…

Onder weg zwierende zomervogels tegen teder geel gesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer bindt de wind ons warm witte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vocht groene mossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd in geulen van ons verhittend…

gegeven de schrijnende jenners die rust'loos joelend fokken om soortgelijk broedsel te lokken krenkend de likkende penners ontremd vaak veel in steden waar ze in ‘n mum verstieren wat penners in jaren versieren voor burgers die leden en beden om waarheid in woordspinsel gelaarsde kat en roodkapje blauwbaard in bessenpapje mossen bossen…