Alle inzendingen over nachtelijk vuur

Gelapte ramen Kijk vrieskou Ijskristallen Nachtelijk dwalen…

Waar studenten bij het nachtelijk ervaren de zorgen voor de toekomst voor de morgen bewaren. Waar de ziel van het burgerfatsoen ieder greintje verliest onder het nachtelijk schijnsel in een plantsoen. De nachtelijke zoenen; de vlekken op de blazoenen. De schone schijn, die voor even werkelijkheid kan zijn.…

In de vroege morgen kust de zon de kleuren wakker uit hun nachtelijke slaap…

Meeuwen krijsen rond de avond kleurt nachtelijk geflits in natuur.…

Vandaag wordt het Olympisch vuur ontstoken Wat dan op reis gaat door nogal wat landen En daarbij heel de tijd moet blijven branden Of wordt er nog een stokje voor gestoken? Want als de storm in Tibet zo blijft razen Zou dat de vlam wel eens kunnen uitblazen…

Met de hand over zijn hart werden de dagen glad gestreken een lang gekoesterde wens doorstroomt zijn oude lijf zijn vuist milder geworden ondersteunt in mindere tijden de levendige beelden in het hoofd alle droombeloftes ten spijt doen zijn verstilde hart aanwakkeren tot levenslust als wapen tegen eenzaamheid.…

het onvergankelijke in het heetst van de strijd Doof dan het vuur als de vlinder ontpopt is en zijn vleugels wijd uit slaat en laat hem gaan want mijn lief komt op aan een nieuwe hemel en wekt mij precies als het licht mijn ogen raakt Kunstwerk: " Open lucht ", 2011 Kunstenaar: Irmlinda de Vries…

‘t lachmaskertje af Dan huilde zij zelfs zacht en zag het leven als straf Achter een maskermuur leefde enkel het verdriet Daar doofde zelfs ’t vuur hoe verder .. wist ze niet…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

het kloppend verlangen neemt bezit van zijn lid... de smid in hem weet dat het ijzer heet is…

ik las vannacht een man als een rijstevloei van rizla frappant transparant stak ik hem aan tot muiterij en hij verging bij de vierde regel.…

Het vuur in de relatie, is niet het vuur aan de schenen. In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

raak me niet aan zelfs je schaduw heeft mijn huis verteerd mijn eiland brandt erbarmingsloos op dit uur raak me niet aan ik schoffel al eeuwen as uit het vuur.…

krijtwitte muren geraniums in de zon vuur op je lippen…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

Een vuur van koper een vlaag van brons een woud van beuken breed voor ons…

Het vuur laat zich niet vangen de nacht rust in haar handen lilalinten strijken door de nacht een onzichtbare schaduw houdt de wacht. Daarachter ligt de wereld open.…

vraag alles wat je maar wil hier is mijn schreeuw niet die van haat niet die van pijn ergens was het toch ook fijn weet je nog op dat strand helemaal aan de andere kant ogen als koraal een lichaam waar de zee omheen sloeg nooit heb ik genoeg en jij ook niet zoals de wind altijd waait zoals een dichter altijd schrijft zoals ons lijf vuur…

Weet iemand me te vertellen, of ik alleen ben in mijn vuur, te vragen om een aai, een compliment een arm over mijn schouder, of vraag ik teveel loop met mijn hoofd tegen een muur Van onbegrip?…

Want vanzelfsprekendheid is taboe in liefde en oorlog Dus is een blaasbalg soms hard nodig om het vuur te doen oplaaien.…

letters zwart en vol schrijven spelen met vuur op de fragiele muur tussen jou en mij ik laat me drijven in de vlammen angst kan me niet verlammen als ik zacht de sterren van onze nacht hoor zingen stralend fel kom lief kom snel we springen nu…

Heter dan vuur is de brand in je gemoed heter dan vuur je hand die het doet heter dan vuur jouw borsten vol gloed die het hetere vuur in mij branden doet dat wast geen water af.…

ik ben geen vuurzee maar fonkelende vlammetjes dicht bij het water een rode gloed waar de passanten in de nacht zich warmen kunnen…

De kruin open als een bloemkelk de huid die naadloos aansluit op het drumvel van het heelal draagt de huivering van verre langs de ruggengraat van de melkweg een supernova barst extase en achter deze façade onbegrijpelijk het brandgat van de schepping het doorgronden te gronde aan eigen vuur.…

Het is nacht en ik staar in mijn vuur. Ik denk dat we dansende vlammen zijn, die zonder vuur niet bestaan.…

onderhuids kriebelt het weer er ontstaan rimpelingen die een oceaan niet zouden misstaan voorzichtige vonkjes levenslicht sprankelen zich naar buiten om samen een vuurtje te stoken vlammen laten zich aaien door een zachte zuidenwind die bereid is aan te wakkeren want gloeien is niet genoeg om de hitte te bereiken die jou kan laten smelten…

Er is geen kans op voortbestaan nachtelijke wandelingen in het donker overwelmd door de zachte wind lopend naast elkaar niemand zien op eigen doel gericht en toch gewaar dat er iemand is handen die zijn samengevouwen houden elkaar stevig vast in de hoop niet te verlaten niemand ontsnapt iedereen gaat mee nachtelijke wandelingen,…

~~~ zelfs geen tipje van de nachtelijke sluier laat zich verleiden mysteries te onthullen over gekreukte lakens ~~~…

Gedachten als vuren doen storten de muren. En zoldring daarbij! De gedachten zijn vrij! Daarom wil ik immer. De zorgen verjagen, En zal mij dan nimmer. Met spoken meer plagen! Men kan toch daarbinnen. Steeds lachen, en overwinnen. En denken wat het ook zij: Gedachten zijn vrij!…

Sterren verbazen stellen omhoogkijkend naar de berg Hemellichamen vol vuur beklimmers met gewicht…