vandaag lopen de
sporen niet naar
behoren zij wijken
zover wij kunnen kijken
bloemen reiken
hun mooiste kleuren
maar deinzen als
wij ze willen keuren
zelfs het licht
heeft iets onbestendigs
in licht bewolkt schijnen
lijkt blauw te verdwijnen
mijn woorden raken
jouw snaren verkeerd
laten stilte weer dansen
op vermeende dissonanten…
het duisterde traag
subtiel penseelde tijd
meer donkerte in het decor
zette contrasten aan
die normaal de structuur van
bestaan wrijvingsloos aanpasten
de samenpakkende
schaduwen gaven een
koud en onbestendig gevoel
waar vroeger minuscule
stofjes dansten in tevreden
namiddaglicht tochtte het kil
in verlopend samenzijn
sloot ieder…
Wat een rot weer
wat een naar weer
wat een gaar weer
wat een klaar weer
onbestendig vochtig
koel en zwoel weer
sof en idioot weer
regen tegen noodweer
wanneer schijnt de zon
nou weer een keer
ja het wordt al het heter
morgen nog snikheter
maar straks gaat de zon
weer korter schijnen
gaat het weer eens vriezen
iedereen…
in grauwe gezichten
zie ik lente oplichten
ze lopen minder gebogen
hun houding is lichtelijk verbaasd
minder gehaast
de hakken zacht tikkend
ogen fel blikkend en in de lucht
een onbestendig gebrom
de eerste insecten
op het groen en de honing
de bekroning van bloemen
door het nijvere zoemen
alle ramen gaan open
mussen benutten…
Hoe wonderlijk verkeert des werelds vreugd?
't Zoet wordt gevolgd van bittere ongeneugd,
En geen geluk, hoe zeer 't de ziel verheugt,
Of 't gans ijdel.
Wanneer men zich in volle voorspoed vindt,
Dan denkt men niet op felle tegenwind;
Maar ach! men doolt; want 't los geluk is blind,
En zonder breidel.
Die gistren noch een tweede Kresus…
De wolken drijven van donker naar donker
langs 't zonnelicht voorbij; 't witte licht spreidt breder baan
in 't aardse donker opgegaan in stergefonkel
't zoete licht waarvan haar ogen stralen; beminnen al tesaam
Och warm geluk dat straalt uit woningen der liefde
gesmaad door wereldse oppervlakkige onbestendigheid
dat als een donkere schaduw…
In kabouterland heerst de herfst-blues;
waar de duinen soms wel eens hoger
schijnen; wanneer de zon in ieders bestaan
met minder kracht achter een onbestendige
wolkendeken langzaam begint weg te kwijnen.
De oktobermaand zingt de herfst-blues;
waar de natuur gemaakt lijkt voor najaars-
muzikanten.…
99
Bezig met laden