Alle inzendingen over ontbloot

een ondeugende herfstachtige wind doet rokken bollen zomer nog de schalkse wandelaar in de Haagse schilderswijk kijkt reikhalzend naar half ontblote dijen snelt zich naar huis om daar met zijn dame te gaan vrijen…

Een burka dragen mag niet meer op straat De draagster krijgt een boete, zelfs een grote Veel meer dan wie zijn potloodje ontblootte (Want dat is geen bedreiging voor de Staat) Betaal je je aan boetes niet graag scheel Bedek dan wel het juiste lichaamsdeel…

De beschermlaag die ik vanaf mijn geboorte meekreeg is flinterdun en veelal verstopt in sproeten op het naaktstrand hou ik mijn kleding aan niet uit schaamte, maar uit bescherming en als ik maar iets of wat, zelfs even, ontbloot dan doorbrand de zon mijn lichaamsvernislaagje zit ik op en met de blaren!…

zag je in verboden rood je trippelde zo hakkenhoog onstuimigheid een bloem op koude wind die opent als zij warme aandacht vindt heb je luwte gegeven maar de echo's van jouw stappen ontbloten nog verleden tijd…

krab ze maar tot sporen rood gaan spreken in woorden wat is aangedaan nog vloeit bloed uit striemen die niet in tijd zijn meegegaan littekens die wij samen strelen weer laten helen in een nieuw ontbloot…

De leuke kant van zo’n subsidiestop: nu gaan die meiden heel mooi uit de kleren en laten zich ontbloot fotograferen; de plaatjes winden mij behoorlijk op. Waar ik daarbij gerustgesteld door word, is dat Erica Terpstra niet meer sport.…

De politiek verliest zich in een vete, Ontbloot van elk belang en alle zin, Of Máxima misschien ooit koningin Of toch maar ordinair prinses moet heten. Mij maakt haar naam niet uit, op één ding na: Dat nutteloze streepje op de a.…

Dichten is zoiets je moet het graag doen zei ik liefde is een must geen woorden teveel niet dat ik de letters tel de lettergrepen Amberkleurig haar armen haar schouders ontbloot spierwit het klavier ze speelde Rachmaninov weemoed overviel me schier…

Tussen kettingen verroest van de jaren liggen verhalen begraven dood heeft hun de mond gesnoerd onder bemoste zerken wordt geen woord nog gehoord Tussen ontblote bomen hangt laat novemberlicht in vergulde scherven.…

Nu maak ik hoe het hier toegaat publiek: Mijn lief zal zich nooit helemaal ontbloten. Voor mij kiest zij het beste uit veel kwaden, Zwaar ‘mondgekapt’ valt er genoeg te raden.…

alsof een oog in een kijkdoos kijkt schoonheid ontbloot in kleine ogenblikken van verwonderd zijn appelkleuren en de dansende geur van het meisje dat kijkt mij nooit ziet als buitenstaander zoals ik haar alsof ik haar in dezelfde oogwenk ontmoet en verlies…

bedrog is naar een ander gaan het verborgene tonen onze intimiteit doorbreken alsof ik mee in bed lig jullie mijn domein betreden mijn kleine geheimen de schaamte ontbloten mijn intieme plekjes bij haar gaan zoeken…

brandende vragen reiken tot het zonlicht kleuren wolken zwarter waardoor het plengen aangenamer voelt kijk ze opspatten tot grote hoogtes terwijl de droogte gulzig haar gretigheid ontbloot en de druppels hartelijk verwelkomt…

kleurend danst licht op haren die vallen het gezicht ontbloten zij zijn gezwicht voor het ontbreken van evenwicht in levenstijd de strijd woedt nu op alle fronten tegen een vergiftigende groei hoop alleen dat ik mijn wilde haren voorlopig nog kan sparen…

vandaag besloten om jou te ontbloten harnas van het lijf een kans om uit te komen het hart stiller te doen klinken als het klare water diep stromend doorheen de grachten opdat perzikbloesems bloeien aan de oevers van jouw zicht…

Warrig haar Naakt maar onder Het dekbed Ontblote borsten Je veel te witte huid Is precies goed zo Eén hand onder Je hoofdkussen Open voor alles En iedereen maar Wij zijn maar samen Ik stond net op en Jij kijkt mij aan maar Niet in mijn ogen Voor de zekerheid Wend ik me maar af.…

Nog altijd ongelezen Vals met tanden scherp getekend, schaduw van verweer ontbloot Verblindend reflecterend in afgesleten rondingen. Als ongeschonden aangeprezen.…

Een bierbuik, dé vakantiezorg van mannen Het afdak dat ontbloot de aandacht vangt Hoewel er goed gereedschap onder hangt Komt er weer niets terecht van al hun plannen Straks op dat strand met al die strakke lijven; Ze kunnen het weer op hun buik gaan schrijven.…

Ik zag vanaf het puntje van mijn stoel Dat Kelly zich – trendsettend – half ontblootte. Ik had goed zicht op twee behoorlijk grote, En mannen weten wel wat ik bedoel. Emancipeert de vrouw nog even door, Dan zet zij –bloot– haar beste borstje voor.…

Het zweet gutste me van de kale kop Mijn T-shirt was boven de buik gekropen Ik liep naar binnen om wat bier te kopen De supermarktbeheerder zei toen: ‘Stop’ ‘Meneer...hier kunnen we niet aan beginnen Uw ware schoonheid zit te diep van binnen’…

Zij zijn de onverwachten die de wind niet kan ontbloten, die zich niet ontdoen en snakken leeg te ruisen, kaal, niet eeuwig groen. --------------------------------------------- uit: 'Vluchtige verhuizing', 1976.…

De hongerige nacht ontbloot zijn neon tanden; zure ademwolken vergiftigen de stad. Achter flinterdun glas is het uitpuilende blauw van dijen in netkousen zichtbaar, verstrikte mannen happen naar lucht en staren blindelings op hun eigen reflecties.…

in hoge vlucht zweef ik ontbloot van zwaartekracht overzie de grauwe grond van het ondermaanse in blauwe baatzucht waar klauwen gierig worden gepoot op de dood der dingen heb ik het erf gelaten voor wat het is en mijn laatste kaap gerond om te hemelvaren in een tijdloze ruimteslaap…

Ik laat me vallen In vol ornaat De muren versnellen Mijn adem stokt Een mislukte lach Mijn tanden ontbloot De druk in mijn brein De pijn die bevrijdt Het staat vast Verplichtingen zijn weg Mijn gedachte gegeven Ben verlost En niemand die het weet…

Is het een uitgelopen vlek, een godvergeten blad, van inkt de opvlucht in een pennentrek, een vlezig prevelen dat geen betekenis ontbloot zijn woorden plots weer struikelblokken in de stem, strompelt de taal waar zij van vliegen droomt ----------------------------------- uit: tijdschrift Yang, 2002-2003.…

met ontblote tanden verschijnt mij een bruine beer als een nachtmerrie mij dreigt mee te sleuren hij leert mij te grommen naar het kwaad dat als een pak hyena's wacht op de aanval mijn totem beschermer verwijst naar het winterhol waar ik mijn wonden lik in beschutte warmte .…

Mag ik voor even je gouden vleugels raken zodat ik getemd in mijn afrastering kan blijven Laat me even voelen hoe het vrouwzijn voelt je borsten en dat iets van onder je navel Opnieuw geboren worden maar dan in jouw schoot waar ik het kind mag zijn heel dapper en ontbloot…

Ademloos in het ochtendgloren de herfstgeuren in de nacht sloeg de wind tranen uit geschreven woorden tegen daken en gesloten ramen enkel nog wat druipende bloemblaadjes staan als stille getuigen herken ik mezelve van schaduw ontbloot achter het venster met vragende ogen…

Hij ontbloot de wortels van getob. Mijn ziener gaat weer opgelucht slapen. Mijn lijf staat straks uitgerust weer op.…

zacht danst op een vergeten strand het zand wind speelt als een kind en hapt naar duinen verstuift in doelloos struinen het gehelmde gras ontbloot de wortels zonder zon om ze te bruinen de duinen wandelen verder in een vruchteloos zoeken naar uiteindelijk houvast…