Alle inzendingen over ontboezeming

Het biezen hart heeft ongetelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming, het inner-oog ligt in het laatje van verwachtingen, de waarheidssleutels liggen onder de mat van de kaal gelopen verkenningen, de scharnieren van het glimmende harnas van het heden moet nog worden gesmeerd, als - tot de laatste draad - versleten jas,…

Het biezen hart heeft ongepelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming van verwachting, de waarheidszin heeft voldoende mazen om emoties op te vangen, rusten op de mat van alle kaal gelopen herinneringen het glimmende harnas van de toekomst blijft bereikbaar tot aan de motten van een te lang gedragen jas waarin ik mij thuis…

het septembert, de kroeg in mijn hart sluit de zomer en serveert slechts nog brak water – het sterven nadert en de zon sluit langzaam haar poort, het vlees dat de vrucht droeg is nu rijp aan bederf en geurt naar ontboezemingen uit een herfstig verleden trage kruinen dragen de wind en spreken regens en stormen uit over deze haatdragende vlakte…

r dit bracht verwarring en het urinaal werd vlot bezongen met een gerichte straal van ontboezeming de wimpers werden gelost, en het vorige herduide zich in maten die in oppervlakkigheden zich oploste met de formule - diameter2 x ? / 4.…

Ontboezeming van mijn twijfels als stoffelijk wezen leg ons in een glazen kist, waarin we samen waker werden geaardheid getoetst aan die van mij vervoering waarover je moest waken daardoor wordt herboren, ook met stilste dood aan ons zij die wordt opgeschort, laat me spelevaren in de duistere uren als vlinder van de nacht die de…

Ontboezeming van mijn twijfels als stoffelijk wezen leg ons in een glazen kist, waarin we samen waker worden om ook weer te worden herbegraven aanschouw de transparantie om ons heen waarin de natuur zijn gang gaat en niets aan het toeval overlaat, geaardheid getoetst aan de grootste gemene deler die in vervoering de grens moet bewaken…

Nee, dromen zijn bedrog, weet ik zoals sommige vriendschappen al bestaan ze nog maar veertig jaar van sprankelende bronnen, kolkende beken in traag stromende rivieren overgaan, die vroeg of laat, meanderend of niet met al hun zoete water uitmonden in een afzichtelijk zoute oceaan, een zee van rancuneuze ontboezemingen, waarvan ’t zout zelden…

Van uw lippen laat Dan vallen uw klagen, Nog eenmaal ontboezem Uw hart zijn vragen.... Maar - stel u ootmoedig voor 't dode jaar; Hef stille De tere balans van uw eigen wille Tot goed en kwaad. Nu vlij met ons de dode neer In 't stil Verleden. ...Een deel van uw leven Met hem is vergleden! Zaagt gij er vele gaan?…