Netgedichten

netgedicht (nr. 71.823):

Geen bloed, geen angst?

Ontboezeming van mijn
twijfels als stoffelijk wezen
leg ons in een glazen kist,
waarin we samen waker worden
om ook weer te worden herbegraven
aanschouw de transparantie
om ons heen waarin de

natuur zijn gang gaat en niets
aan het toeval overlaat, geaardheid
getoetst aan de grootste gemene deler
die in vervoering de grens moet bewaken
om daarin te worden herboren ook
met stilste dood aan ons zij,

die wordt even opgeschort, laat me
spelevaren in de duistere uren
als vlinder van de nacht die de
vlam van tijd weet te ontwijken

de dag weer breekt, om gelijkheid smeekt
de geur van bloesem wat alles in zich
heeft wat het leven geeft en neemt
daaruit moet het beste vaak nog komen,

convenant van vrijwilligheid,
alle volmachten intens overleefd
gloeiend in de ongerijmdheid van de
zon, vernist met de glans liefde in
een onovertroffen werkelijkheid,

over de pieken en de dalen die wisselden
de inhoud in ieder die z’n vorm daarin
bepaalt, in een mens durende droom
waaraan geen bloed en angst meer kleeft.