Alle inzendingen over onthutst

er stapten twee benen mijn lengte voorbij niet alleen hun snelheid maar ook de soepele schoonheid onthutste mij nog was haar blik niet van de horizon geweken zij had mij nog nauwelijks bekeken pas toen ik moest dribbelen stribbelde zij tegen zij was godin in het franse land met mij aan de hand haar zwierige gebaren wezen mij…

Met zwaar weer in ’t vooruitzicht; hel op aarde, je weet niet wat je ziet - handen in de zij, uit haar ogen schiet een bliksem en ik zie het licht (en heel veel sterren) voordat een pan mijn arme hersens klutst haar even aanstaar heel onthutst en me erbij neerleg (een uurtje of zes) - dan bid ik nog even tot mijn lieve heer: bewaar me,…

Onthutst, met dichtgeknepen keel aanschouw ik de scherven, onderga de desolate sfeer. Hoe bestaat het.…

Als de baren u vervaren, Op de onstuime zee, Laat de hoop uw geest bedaren, Op een stille ree; Schoon de noodstorm u onthutst, Elders rust. Pelgrim, door de dorre zanden, Van dees rampwoestijn! Laat de dorst uw keel verbranden, Doet de tocht u pijn,- Eéns wordt al uw leed gesust, Elders rust.…

Ik ga naar bed, ’t is niet meer te behappen en ga onthutst Minerva’s uiltje knappen!…

zijn muil wijd open gesperd, de ogen diepliggend in het karkas dat leeft en wordt gevreesd, de aarde schudt haar reeds tot hol geworden buik leeggezogen en onthutst schreit moeder Gaya, er is niemand die haar troost, de draak heeft haar genomen met zijn diep gebrul niemand die haar temt, in de boeien slaat of haar woede verstaat hij…

pareldauw op haar gestifte lippen, elke morgen een vast ritueel met een oogopslag waarmee de dag begint ook sensueel, het uitpakken van geschenken, ieder krijgt z’n deel, vast verrijkt door geven om te nemen, om een verrassende gelijkenis te zijn, alleen verhult met zinnelijk ongeduld verweven om in elkaar op te gaan, zonder onthutst…

Onthutst staar je in de holle ogen van je eigen bestaan waren wij dat die de wereld gingen veroveren zijn wij dat achterhaald door de tijd slepend in onze van idealen ontdane tredmolen onze revolutie een beschamende herinnering.…

gedachten kon voelen misschien, heel misschien zou daardoor mijn verstard hart nog kunnen bloeden Geen woede geen verdriet geen pijn geen besef van plaats en tijd Fragiel als glas, ligt aan jouw voeten alles wat ooit van waarde was Een straal van licht zo broos valt op jouw vreemd gelaat en in het halfduister van mijn verstand zie ik onthutst…

Een hoofd zo woest en ledig als het gruis van 't pad, dat blind omhoog kruipt naar het huis, waar in de holle en verschrikte kamer 't onnozel bloed kleeft aan de bitse hamer; waar het hooghartig voorhoofd van de deur en 't stuurs gordijn met de verbeten scheur zien naar 't onthutst en half ontklede bed, de houten stoel, gebroken in 't verzet…

De bandiet is onthutst. Hij is plots impotent. 't Is een bloedstroom, die gutst uit de gulp van de vent. De scherpschutter schiet, als-ie 't ziet in de lach. 'Rode kruisman, 't is niet', zegt de jager, 'je dag.' De geredde is vrij en ze jubelt het uit. Ook de jager is blij. Hij begraaft nu z'n buit. De bandiet is geen brave.…

gangen ijlen en koortsigen dat doen in zieke bedden waar het leven in de aderen drupt en ademhaling wordt verlicht door zuurstof uit de muur waar naaldfetisjisten bij nacht en ontij monsters willen van je bloed dat is geen plek waar je wil zijn maar als de nacht valt en de witte engelen zweven door verstilde gangen en dansen op onthutste…

leed dat dagelijks door je ogen wordt aanschouwd maar bovenal ben ik bij tijd en wijle het besmette melaatse laken dat je kreukelt met in tongen gesproken berichten edoch, mijn taal neem jij als een zee van bloeiende bloemen en draagt ze mee in de vaargeul van je diepte, ach de nachten zijn slechts nog een herinnering wanneer de dag onthutst…

Niet verlangend, niet onthutst, Maar met onverschrokken harte, Dankbaar in het aards genot, En gewis van beter lot! Dit, o God, zij steeds mijn bede, En die bede mij verleend! Zij mijn hart met u vereend, In uw wijze raad te vrede; En, genadig Opperheer, Niets op aard ontbreekt mij meer. Leiden. 1806.…

Over zó'n strijd onthutst, ligt de zon enkel te kijken te midden van het verslagen leger der wolken. 1-15 september 1917…