Alle inzendingen over ontwakende natuur

Natuurlijk kon Obama met zijn speech De goegemeente aan het huilen maken, Natuurlijk sprak hij over goede zaken, Tot dusver bleef het meeste ‘out of reach’. Dus ach, poor people, reken je niet rijk, Eerst wacht nog die weerbarstige praktijk.…

Zijn en onze natuur verkennen. Daarna vervolgt hij gewoon zijn weg. Zijn natuurlijke vrijheid tegemoet. Op weg naar alle openheid. Of zou dat stijgen zijn?…

Het kamermeisje Heeft een te kort rokje aan Ik zie de natuur…

in de nazomer groeit de natuur van schoonheid tot een meesterwerk…

de zonsondergang weergaloos kleurengamma door de natuur geschilderd…

Rotsvast gebeiteld de natuur als beeldhouwer steengoed…

Nog vraag ik je waarom je lacht en je keert je natuurlijk om.…

uitgeholde boom natuurlijk opvangtehuis insectenhotel…

een wereldliefde een natuurlijke liefde voor Moeder Aarde…

Zonlicht op een blad zonnebank voor insecten natuurlijk voor niets.…

Eerlijk en heerlijk in de buitenlucht komen een met de natuur.…

hoofd weer eens op onweer staat natuur brengt vrolijkheid en treurnis weersomstandigheid je darren laat bij de buren stormt het ook vaak mis…

De natuur zal zich herstellen De aarde wordt weer mooi In jou laten aarde en natuur zich voorstellen Zij stromen samen in elke huidplooi van jouw eindeloos prikkelende lichaam Grenzen zijn jou onbekend Jij bent een alles zuiverend membraam dat met overweldigend talent voortdurend geboorte geeft aan bedwelmende fantasie In jouw natuur leeft…

reik mij de hand ik beloof jou de sterren loop jij met mij het leven tegemoet laat de wereld ontwaken om jou te beleven breek uit de nevels die harten omsluiten en de zon zal je raken elke dag meer zonder jou dooft een ster zonder jou breekt mijn hart…

reik mij de hand ik beloof jou de sterren loop met mij het leven tegemoet laat de wereld ontwaken om jou te beleven breek uit nevels die harten omsluiten en de zon zal jou raken elke dag weer zonder jou sterft een ster een belofte in mijn hart…

laat jouw vingertippen zachtjes tijd aanraken ontglippen uit handen als een korreltje zand tot waar eeuwigheid verglijdt in angstig dromen de herinnering vervaagt door eenzaamheid omhels dan heel even de dag het ontwaken de tijd zal jou raken nog even te gaan…

Daar lig ik dan te slapen, Zo rustig en zo fijn, Eventjes nergens aan denken, Een soort van buiten bewust zijn, Dan zie ik u verschijnen, Wat een heerlijk gevoel, Even lekker kletsen, En een hele stevige kroel, Rustig ontwaak ik, Met u in gedachten, Weet niet meer hoe of wat, Wel: dit was weer een van die speciale nachten..!…

Na het Dictee, dat ik braaf elk jaar maak, Dringt Philip Freriks vaak mijn dromen binnen En kwelt mij ‘s nachts met niet te spellen zinnen Totdat ik in het bange zweet ontwaak. En ’s avonds als hij nieuwsleest op teevee Schrijf ik nog wekenlang krampachtig mee.…

Tintelingen spoelen door ritmisch geklater in een val van blauw transparant water wentelen ontelbare zilveren luchtbellen rond die in de branding mee ruisen tot de ochtendstond waar heldere patronen van zuiver licht de dag in stromen en je weer doen ontwaken in de tempel van je dromen…

Of kunt u toch ontwaken?…

Teder kroon je mij met je lenteadem, dicht je ons blad tot het inkt langs ontwakende nerven vloeit. Het is je scharlaken kelk waar mijn bewondering naar groeit.…

Je nestelt je tussen de ontwakende planten, met een lachend en stralend gezicht, langs alle kanten.…

ik droom de wereld achteruit in de hoogste versnelling wil pas weer ontwaken in het perspectief van gisteren ondertussen geef ik me over aan Orpheus die me uit de droom helpt in zijn armen gluur ik beschermd onder de nacht door naar de dag die ongeduldig wacht het donker in te halen verlicht koester ik de warmte van vandaag…

daarginds waar de hemel de aarde kust is de schildering idyllisch vanaf het palet ruikt de dageraad naar vers gras koebloempjes ontwaken met ochtenddauw kabbelt een beek zijdelings uit zicht als het opkomend zonlicht ragfijn de contouren verdubbelt schittert de schoonheid alom…

Op kousenvoeten Kleurt ze haar dromen De melodie van zilverglanzende Klanken zo zacht Zo warm…..zo teder Zijn haar handen Als vingers Rozenplukkend Haar levensboek bespelen In de morgen dauw Van pril ontwaken Met een blos op haar wangen Spreken haar ogen De taal van haar hart Zelfs als ze glimlacht Fluistert ze “ik mis je zo”…

Toeschouwer aan de zijlijn staat de wind gevestigd zonverwarmend stralen gericht op de grond Nieuwsgierig kijkend en zoekend naar het licht en lucht de aarde herleefd weer op Gedierte en bloemen tonen zich, in schijnwerper van licht en zon Lente, is geboren zal groeien doet ontwaken.…

zie hoe regenwolken en snerpende windvlagen de rode vonken van ’t ontwaken wraken als een uitgebroken gril en opgejaagde haastigheid de morgen stikdonker tracht te maken zodat wij blind moeten zoeken naar die glimp in het duister om niet doelloos verder weg te glijden…

in het bos van de eenzamen ontwaak ik in een leven niet van mij voorbij schieten de beelden en ik denk aan haar haar gezicht dat ik verlies ik dwaal verloren tussen de bomen op zoek naar de stilte waar ooit de rivieren van verdriet niet meer stromen ik voel mijn tranen kolkend langs mijn wang en ik ben bang zo bang…

ongezien kruip je overal doorheen onaantastbaar toch duidelijk voelbaar bepalend hoe men zich bewegen zal stram en stijf tijdens het moment van ontwaken rekken en strekken ze zich doch ben je meteen daar niet te verjagen met tabletten verzacht warmte ietwat, slokt je energie weg terwijl men dat juist zo ontbeert…

Op spoedende schoenen ontwijk ik glinsterend slijk hoor gefluister in het riet ontwakend land. Wind die met zachte hand plaats maakt voor vroege vogels.…