Alle inzendingen over onzekere toekomst

Mijn verleden herdenk ik het heden herschrijf ik over de toekomst droom ik mijn leven beleef ik…

Eén ding weet ik zeker: onzekerheid ben ik moe. Onrust woedt in mij ik vind maar niet waarom als een abstract schilderij onbegrip alom. Ik wil mijn verhaal vertellen maar weet niet in welke taal zoveel emoties die me kwellen maar geen gepast verhaal…

onuitgesproken woorden dreigen in de lucht rood omrande ogen liefde op de vlucht eenzaamheid verlaten zijn je wilt er echt niet aan niet meer samen maar alleen hoe kon het toch zo gaan de stilte is ondraaglijk elke avond duurt te lang donkere nachten vol onzekerheid jij en ik zo bang…

Ben kribbig, niet aardig zie spoken om me heen onzeker, geïrriteerd mijn eigen ik niet waardig. Wil mezelf weer zijn kalm en evenwichtig want door dit gepruttel voel ik me zó klein.…

Langzaam maar zeker Deden jouw polariserende ogen De ijskap om mijn hart Smelten Langzaam maar zeker En eigenlijk oh zo snel Verbrandden je gevoelens Van pijn, verdriet en onzekerheid Langzaam maar zeker Smolt niet alleen het ijs Maar ging mijn hart Verder open…

Een zekerheid die de onzekerheid van het aardse leven doet verdwijnen.…

zelfs al lijken de bomen in herfstige tooi zich te schromen om hun naaktheid diep van binnen kennen ze rust sust een geleidelijke groei hun onzekerheid weg met dromen die hen een lente tonen waar ze in volle omvang hun eerdere gratie terug zullen verwoorden…

ben je klaar om over te stappen niet meer vast te houden aan ben je zeker van het onzekere de nieuwe weg die je in zal slaan zul je ons dan niet vergeten ook in het verre onbekende niet als jij straks over gaat dan vieren wij jouw leven en eren al het moois, dat jij ons liet ~*Harry Mulish 1927- †2010*~…

Als schuwe dieren kruipen ze voort de eenzame uren Terwijl ze langzaam hun territorium verliezen aan het angstfenomeen dat gezonde minuten wegvreet en verandert in onzekere seconden tikkend als de dreiging van een tijdbom Allemaal zo onbestemd lijkt het bijna irreëel maar de aanwezigheid valt niet te negeren…

zij kan nog lachen om foto’s uit de oude doos met broze vingers wijst ze haar kinderen aan niet allemaal met naam in warm geluk is zij weer terug genietend van die uren pas bij het afscheid komt weer de onzekerheid in het zoeken naar vandaag de vraag van wie bent u er een neem ik in omarming mee…

Een reus van zwarte angst schiet gaten in het denken zie hoe de kansen zwenken realiteit slaat op de vlucht Angst, je bent te voelen ontembaar op de achtergrond bepaal je het hele toneel Als tegelijk souffleur en regisseur die de onzekere acteur iedere vrijheid ontneemt…

Wil je even bij me zijn kun je dat verdragen de angst en de onzekerheid mag dat even vervagen Even delen lief en leed zo samen er voor elkaar bevrijd en toch gevangen het goud dat ik bewaar Jij hoeder van mijn liefde mijn maatje voor altijd jouw hart zo vol van leven houdt mij in deze tijd…

In deze harde wereld vol ellende en verdriet ben ik vaak onzeker. En vertrouw ik niemand niet. Wat is er dan nog over in dit harde bestaan. Om met mijn hond als vriend door het leven te gaan. Mijn hond kan ik echt vertrouwen. Zij geeft mij vreugde en plezier. En haar liefde zou mij nooit berouwen.…

Huil dan maar als een schoolmeid...jouw toekomst is uit de tijd. Had John maar aanbeden, en was je toekomst niet verleden... Dit voor alle schone verwachtingen die jij ons hebt ontnomen...…

Hij graast de toekomst leeg om haar meteen Opnieuw met hoop te vullen. In een tijd Die niet te ruimen valt ziet hij geen been. De toekomst is een ruif waaruit hij eet.…

En ik kon niet anders meer dan duiken In de put waar ik me af liet slachten door al mijn eigen duistere gedachten die me wilden verkrachten en misbruiken ik voelde me meer min en een kuiken me opzadelend met ladingen vrachten waar jij die last juist trachtte te verzachten maar ik kon al niet anders meer dan duiken mijn liefde verpakken tegen…

Zeventien Lentes jong In de kerk waar ik eens zong zat een jongen, niet onaardig Zijn naam was Henk Kanon Zijn haren waren ietwat blond De scheiding zat opzij Zijn kleding onberispelijk Hij glimlachte naar mij En ik was in de wolken Ik lachte ook naar hem Hij was verliefd geworden Verliefd denk op mijn stem Of wat ik stond te zingen…

De ondergaande zon waarin je schaduw staat treurt haar tranen rood wordt twee keer zo groot voor ze werkelijk gaat De opkomende maan verbleekt als weinig straalt huilt verlegen vol tot zij hoog en hol in het duister dwaalt Een fonkelende ster herdenkt jouw felle gloed vindt geen enk`le rust stort als kaars geblust `t vallen…

Ik lig met mijn ogen dicht Te denken aan vannacht Verkeer nog half in dromenland Ik vond het al zo verdacht Ik probeer mij te herinneren Hoe ik hier ben beland Liggend onder vreemde lakens Het was ook wel riskant Je zou alleen masseren Mijn bovenlijf ontbloot Jouw handen op mijn lichaam De verleiding wordt te groot Voorzichtig draai…

Vertel mij eens hoe ik kon slagen waar m'n ouders zo in hebben gefaald Nu ik in liefde een prijs heb betaald voor hun onvermogen om te dragen Wat betekent vertrouwen voor een kind dat steeds in twee kampen moest leven Al het gezegde betekende munitie geven slecht woede wat het gezin nog bindt Niemand meer die nog weet hoe het was in schaarse…

Ik kijk je vol in je ogen die als wolken bij me weg lijken te drijven alsof ze niet op hun plaats kunnen blijven en voor het contact alweer zijn gevlogen Ik vraag je zachtjes wat er is verveelde zuchten langs me heen verkilde blikken snel van steen ik heb het fout, ik heb het mis Bedrukt vallen er gaten in de atmosfeer storm dreigt in koude…

In een voor mij zo roerige tijd Waarin emoties om de voorgrond strijden Waarin alles nog onzeker is En ik mij af en toe weg voel glijden Vind ik bij jullie kalmte en rust Creëren jullie voor mij een eigen plek Een waar alles veilig is En rust als ik mij even terugtrek Kan niet omschrijven wat ik voel Zelfs niet als ik het probeer in dicht…

Dan zal jouw zelfvertrouwen, je onzekere gevoelens stillen. Vertrouw steeds op jezelf, blijf invloeden vermijden. Bewandel je eigen weg, laat nooit je leven leiden. Houd steeds je eigenwaarden, Kijk zelfverzekerd om je heen. Want met een hand vol zelfvertrouwen, voel jij je nooit meer alleen.…

Voor jou zet ik mijn masker af Met jou speel ik geen spel Je mag me zien zoals ik ben Maar bang maakt het me wel Voor jou zet ik mijn masker af En hoop dat je dan ziet Dat ik gewoon een jongen ben Die lacht om zijn verdriet Voor jou zet ik mijn masker af Ik heb geen muren meer Omdat jij net zo kwetsbaar bent Leg ik mijn wapens…

Ik zag je lopen Zelfverzekerd door de straten Bewust van je eigen schittering Lopend met een duidelijke bestemming Je liep me straal voorbij Liet me in de regen staan tussen de druppels haren hangend voor mijn ogen Mijn hart hunkerend naar de zon Je ogen diep weggelegd door onzekerheid Verraden het onweer storm op komst Ik zal moeten…

Bibberend zet ik mijn grote stap een klein beetje pleinvrees overwonnen met durven nog maar pas begonnen toets ik onzeker een tree van mijn trap Voorzichtig beklim ik mijn wezen leg mijn leven in de schaal en lijm met mijn verhaal in hortende rijm -Wat doet het goed dit eindelijk te lezen- Van de reacties schiet ik nokje vol moeilijk ook…

Met verbazing kijkend naar de wereld Als een vreemde in mijn hoofd Een nieuwgeborene Alle kennis verdwenen Staar met afgrijzen Naar een bodemloze put Hoe ben ik hier verzeild Wat doe ik hier? Voel de cocon Hermetisch afsluitend Verstikkend in mezelf wil ik schreeuwen Vechtend tegen apathie Ben ik radeloos om niets Om alles…

de eerste nacht nadat jij voor even niet naast mij zou slapen gaan maakte in mij wat onrust los terwijl ik je na zwaaide toen je weg ging naar je werk wilde ik in mijn bed kruipen zodat het missen sneller voorbij zou gaan bij het openslaan van het dekbed bleek jij dat haarfijn te hebben begrepen er lagen overal…

De wind duwt wolken naar hun bestemming, Want als het regent, proef ik de sappen van de horizon, bomen dansen, schudden takken droog en gaan, de wereld luistert hoe vogels spreken en smeken om verlichting Het is zondag, ik ben hier, maar waar vandaan ? Ik ben alleen met de rest, ons vroege hart stuurt wegen afgelegen Vlinders…

Wanhopig tot op het bot wachtend wanneer de realiteit zal komen in zijn schulp van spijt en hopen lege dromen verblijft hij tot hier waar mist zijn dagen blijft bestoken, dronken in licht en donker richting onbestemd. Elke regel is een nieuw begin elk midden blijft erin en elk einde verlegt wederom zijn zin.…