Alle inzendingen over oogwit

Een oorspronkelijk wit zet een loom bruin naaktstrand plots tot denken. Twee neergedaalde slanke lijven zitten niet met hun blanke tint. Dubbelwit lopen hij en zij bekeken naar de vloedlijn. De warme lichamen omarmen elkaar en vermengen zich een beetje met de koele zee. Beide hoofden verzoenen zich, liefdevol en jaloeziewekkend Een diepblauwe…

een drijfblad op de vijver je gave rand hartvormig ingesneden je blik gestrand met gele wimpers te midden van oogwit je bestuiving ontroert je groene stilte.…

En dan haar oogwit: sneeuw In de ogen van mijn leeuwin.…

ik schrijf het schaduwbeeld uit je kijkers het verdriet van het late leed zo laat ik het licht vandaag zuchten in het vangnet van staren en recht in het gezicht slaan waarin het oogwit nieuwe pigmenten kiest zodat kijken niet meer wegvliegt en zich laaft in frisse zilveren irissen…

wat een mooie dag voor de dood laten we gewetens toosten oogwit strikken voor aderlatende wijn net iets te euforisch zijn laag verlangen zingen in grenzeloos mineur tonen lezen uit weggedragen handen en laat ons dan nagelaten adem twijnen ineengestrengeld zwijgen de laatste gedachte een afdruk in zinderend heet zand…

opgestaan en flink verschoten kijk ik nu echt zo scheel nee, warempel mijn oogwit... geel het lachend mondje bleef gesloten. de dokter zei: ik ben geen moeial maar ga jij nog een huisje bouwen constant sleuren en werk versjouwen want ik zie reeds steentjes in je gal.…

het is aanwezig maar niet tastbaar er gaat een glinstering door oogwit verrassend (ik was nog niet klaar) verdomd dat u helderziendheid bezit ik herinner me nu het metselwerk weer ongeborduurd als ons rauwe vlees in het raam gaan de wolken tekeer waar ik in dit verband al naar verwees niemand kan ons zeggen wat het is zodat wij verre uren…

Wanneer ik mijn hand uitsteek, voel ik je Als ik dan mijn ogen open, ben je weg Even dichtbij als mijn oogwit naar dat donkerbruine Is het echt voorbij? De zon twijfelt of hij wel zal komen De maan blijft vannacht weg Alles lijkt zo ver weg, niets dichterbij Is het echt voorbij?…

op ooghoogte dragen benige handen glazen in zalen vol platte figuren, uitgeknipt tussen kleding en meubels ik wil de tijd inhalen maar ben kwijtgeraakt hoe lang het zou duren waar je was en waar je zou zijn te vinden kristallicht en wijn, flonkerende nagels en oogwit jouw blik schiet met een flits uit een kartonnen geheugen, verblind…

Het spiegelmeer herschikt jouw lijn Een vlak waarin de huid schubt De heuvelrug glanst van zweet In een koperen zon Jouw roos van lippen De gekartelde wonde, nog pril Geurt naar een oeroude vijver Grillige diepte Groen gevlekt Maar smetvrees en schaamrood vertragen de kus Jouw oogwit vangt de schaduw van mijn hand De avond dompelt in…

Wat ik weet hoef ik niet te vergeten, je hals, je hand met het vismes, je zilveren oksel of je gekreukte ooglid, je korrelige oogwit. Ik zie de richting alsof ik een draad door een naald steek. Knipt de weg zich in tweeën, loop ik door op geenbeen. ------------------------- uit: 'Kluwen', 2011.…

maskers die geld en macht dragen zijn door tal van mensen hagen op parades bewonderd vuisten gebald de knuist op het hart hebben zij hun goden vereerd zwerend in ganzenpas nu heerst er een benauwende sfeer op de plaats delict waar verraad echt manifest gaat worden bij de donkere borders van de hof van getsemane lichtte het oogwit…

doormidden Laten een zuil, een kruisgewelf trillen Kerven in het Lam Gods Met slijk wordt de dunste verfstreek bevlekt Hun jacht breidt uit Naar gesnoeide rozenperkjes Voortuinen in prille bloei Moeten dringen omgewoeld Koud zweet breekt uit Tot de opperrebel om zijn moeder jankt Met geel schuim op de lippen Paarse vingertoppen Doorlopen oogwit…

Hij zou beter kijken naar haar ogen, het licht erin, vlekken, schduw die over het oogwit schuift. Of lees de regels in haar handpalm. De legende. Wie is zij. Wie haar ziet lopen, wat ziet zij? Een glazen meisje op te hoge hakken, dat plassen en putjes mijdt.…