Alle inzendingen over piëta

ROMA PIETA In een nisje Klein en teer Lig jij in het Volle zonlicht Levenloos terneer Op je moeders schoot - Die voor ons In de bres sprong En zinvol je Eigen bloed vergoot…

door bloed en bloot zag ik voor het eerst je gezicht op het moment dat mijn adem bijna werd ontnomen heb jij je opgericht ik nam je in mijn schoot bij de geboorte van je dood door bloed en bloot zie ik voor het laatst je gezicht op het moment dat jouw adem werd ontnomen heb jij je opgericht Toelichting: Paasgedachte bij de Pieta…

onder de indigo hemel vallen je verkennende voetjes stil op de markt van Foshan je naam een liedje zonder woorden de letters dansen niet ze houden jou en elkaar niet vast men loopt men kijkt met grote bogen om je stilgevallen lijfje op de keien heen uit de brede anonieme cirkel knielt een naamloze vrouw als een Piëta…

Piëta hangt roerloos op zijn moeders schoot. Alles spat uiteen in duizend scherven, Maar het kind in hem is nog niet dood, Het is gestorven zonder sterven. Hij zou zijn moeders leed trotseren, kastelen op de vloedlijn bouwen, en zo hij kon, zijn vader eren, maar van zichzelf wou hij niet houden.…

En altijd schuilt in haar de piëta. Zij is de grondkleur en de was. Tussen de lagen laat ze vlakten open. Haar kader is haar kroost: de randen en de bressen. Ze leeft in lichte vegen, toetst stippen bij elkaar. Hoeken van mensen. Met zachte hand een vaste lijn. Maar berg haar niet in een museum.…

Het bewenen de zon gaat onder de lucht kleurt blauw rood en geel een hemelse troost de duisternis valt de moeder beweent haar kind ze rouwt om haar zoon samengevouwen handen smartelijk tegen haar borst Roger van der Weyden, Piëta ( bewening van Christus) Museum voor Schone Kunsten van België, Brussel Het doorbreken wolken…

beeldend kunstenaars en schrijvers Mannen van de geest, het geniale, elk voor zich een uomo universale hij beeldhouwde, ontwierp gebouwen, wijdde zich aan poëzie schilderen leerde hij pas later hij bleef de beeldhouwer in hart en ziel als Dante Aleghieri en Da Vinci een grote geest, uomo universale Toch ruist zijn naam, meer dan in de Pietá…

haar moederhanden rond zijn dode lichaam in een wanhopig gebaar doet ze zijn naam de eer aan, die gestorven op haar lippen levend in haar adem ligt want elk gezicht op beter lijkt verloren, in een boze droom zonder schroom bedekt het naakte weten nu ons aller wereldtaal opgedeeld in rauwe stukken lukt het de vrede slechts een enkele…

Gisteren huilde ik enkel en alleen zijn ruw vergane as mijn treurnis deed dat stof enkel en alleen wat dansen dacht ik Vannacht blonk hij als glinsterende ritselende confetti zweefde woordeloos en onherkenbaar ergens tussen de zandwitte sterren slechts opgeblazen eilanden en de bleekgestraalde stranden slechts gevallen sterren Tot…

De plooien in je gewaad maken je schoot groot ruimte geef je volop aan wat in je armen ligt de plek waar jij snikkend schonk zijn lieve leven is ook de plek waar hij nu rust na deze gruweldaad nu jij hem kust in diepe eenzaamheid zie ik aan je gezicht zo jong zo mooi zijn leven was maar even het marmer lijkt zo hard maar dat is buiten…