Aan het einde van de route
wacht het gapend, zwarte gat,
Knaagt des werelds karkas kaal,
ontbindt de Aarde in atomen:
verwaait het stof, primordiaal
tot afgestorven sterrenstromen
Als doler over ’t dode zand,
voorbij de weg geslonken tijd.
Doelloos dwalend over ‘t strand
langs grijze zee van eeuwigheid.…
Tussen bladgetril
In koude wind glimt blauw een fosferstraal:
Herlevend, wat 't verleden van mijn stam
Joeg naar de grot, vol licht van veil'ge vlam,
Vlucht, vlucht naar huis mijn angst primordiaal.
---------------------------------
Brahman, deel I, p. 61…
Als de hemel zijn getal heeft
rijst de maan ongenadig
boven de kim.
De pokkelige schijf heerst iel
over de desolate vlakte
waar tussen varens en wat schriel gewas
verdoken leven huivert
om wat komen moet.
Want als de volle maan het goddelijke oog versluiert
ontwaakt het oude bloed
en splijt de wig der waanzin
het broze breukvlak tussen…
hij weent om de gemiste kans
zich te verheffen uit het primordiaal moeras
de zwoele waters waarin hij
lijzig rondjes zwom
zich wentelend in ongenaakbaarheid
hij weent
zoals een wolf huilt naar de volle maan
en lunatieke haat onstuitbaar opwelt
uit de donkere krochten van de tijd.…
201
Bezig met laden