Alle inzendingen over scharrelvlees bij ui

woorden komen niet over gesloten lippen alleen uit mijn pen…

onder donkere wolken ga ik slagregens liggen achter mij zonlicht straalt mij tegemoet van noord tot zuid spant zich een majestueuze hemelboog…

Was er maar een hol of grot Om in winterslaap te gaan Mijn hoofd onder een deken Geen besef van het bestaan Geen dagen of lange weken Geen gedachten aan ……

*** *** *** hoog in de lucht zweeft een vuurrode toverbal die zeeën kleur geeft *** *** ***…

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

konden nare beelden maar vervagen ze staan voor eeuwig op het netvlies gebrand levenslang en haarscherp geprojecteerd herinneringen op de lopende band (dichtvorm: knotvers)…

*** *** *** *** je lijkt nog zo dichtbij soms voel ik je naast mij alsof je naar me kijkt als mijn hand naar je reikt is er even helemaal niets en toch was er iets *** *** *** ***…

*** *** *** *** *** *** *** ik zie jouw blauwe ogen graag kijk naar een lachend gezicht strijk soms vaag in gedachten het lichtkrullend grijze haar nauwelijks raak ik je nog aan zacht vallen mijn ogen dicht *** *** *** *** *** *** ***…

Gespeend bleef-ie van die ervaring, want scharrelvlees was niet voorhanden. Hij vond pas een dame na jaren. Al spoedig ontstond er een band tussen hen, want het bleek, - 't was frappant - dat ze allebei hetero waren. Een huwelijk volgde algauw: de persoon die hem aanstond was maar zeer kortstondig z'n aanstaande vrouw.…

Een wind ontsnapt geruisloos als een lente-ui. Twee libellen vliegen dansend boven elkaar.…

Als ik weer ui met bonen heb gegeten (een culinair legaat van grootpapa) en daarna een dessert van pruimenvla, dan resulteert dat vaak in natte scheten. Da’s dus met waterdamp methaan-gas geven en ik verzeker u: dat maakt veel leven.…

ik pel behoedzaam elke schil van je lijf jas na jas ontneem ik je tot aan je naakte kern het doet je zichtbaar pijn en daarom zeker huil je mij…

het zilveruitje zweeft achter de ruit van het ronde glas, hij komt uit de koelkast, uit de winkel, uit de grond.. maar nu dus in deze pot, hij glanst, is bleek, haast doorzichtig, hoe vreselijk zijn lot! Ik eet 'm daarom maar vlug op om 'm uit z'n lijden te verlossen, want anders gaat 'ie in de vuilnisbak (de groene) en wordt 'ie wéér…

een UI!…

Hij bakte zwezerik zweette ui en zijn bavarois werd alom geprezen. Eergister is hij door zijn vrouw vermoord (en dat is echt waar). Bij haar arrest schreeuwde ze: hij kan dan sterren hebben mij sloeg hij dag en nacht. Hij werd maar twee- en dertig.…

1) Ik heb dit vers geschreven voor de lezer die niet bang is een breed gedicht te lezen dat niet uitermate lang is. 2) Ik heb dit vers ge- schre- ven voor de le- zers die niet vre- zen een ui- ter- ma- te lang- ge- rekt, doch smal ge- dicht te le- zen.…

Als iemand die van je houdt niet van je houdt maar je wel op wil eten terwijl je geen appel bent noch de wortel uit drie, dan mag nee niet en kan je niet een raadsel dat je rok na rok afpelt als een ui, treurwerksgewijs tot alle generaties op zijn en een stem klinkt die op oudtestamentische toon beveelt zit niet zo te kutviolen. --------…

ik pel de lagen af van mijn huid alsof ik een ui ontdoe van zijn vertrouwde jas de trui uittrek, die moeder ooit goedbedoeld voor mij kocht ondergoed zuiver ik met Dreft vellen verdwijnen één voor één in de afvalemmer onder de gootsteen vinden zij rust tussen wortelresten en zuur geworden melk…

Mijn handen bedriegen mijn neus ruiken nasi, hamburgers, ui maar bij loempia’s, ruiken ze jou.…

Zwijgen legt het hart van het leven bloot onder de purperen zon die werd aangeboord emoties van rivieren stromen door ons heen het kneedt en polijst de kiezels van gedachten daarin te krimpen of te worden uitvergroot weerspiegeld in de schaduw van de vragen een woord in teksten waarvoor we tol betalen in de bladzijden waarin de poëzie beschrijft…

Ik luisterde ter hoogte van hun heupen hoe ze hun eigen mythen schiepen waarin een aardappel de gestalte van een god kon aannemen, kwade geesten in de gewassen huishielden en de geschiedenis werd gepeld als een ui die zoals bekend, geen kern heeft. ------------------------------- uit: 'Later wordt alles', 2009…

De opluchting Ik laat mijn wind zacht en geluidloos ontsnappen als een lente-ui. Eeuwige branding Tussen hier en daar groeien wilde woestijnen op dansende golven.…

ik wist dat zij zouden komen kleine spiralen van zand voelde ‘s morgens de zon al prikken op mijn gezicht en hand ook het steels verschieten van de duinse schaduwkant waar de alom aanwezige gekko’s kartels stappen op de rand nog hangt in de pittige geur van olijven ui en paprika een kip te garen op het vuurtje dat maar niet…

zodra hij opendoet zijn handen geurend nog naar pasgesneden ui en knoflook, lippen naar mijn lievelingswijn uitnodigend een vorstelijk gebaar maakt zo mag hij voor heel even nog zijn schort aanhouden om de laatste druppel zweet snel aan de theedoek af te wissen om kort daarna het kostelijk gerecht de oven in te schuiven bij mij te komen…

Blondieneke maakte een lijst: een pak koffie, een fles grenadine, citroenthee, een kuip halvarine, komkommer, een kilopak rijst, een ui, mandarijntjes, (een net vol) tumtum, pepermuntjes en drop. Met een viltstift noteerde ze 't op een velletje van een closetrol. D'r vader zag dit en zei: 'Liefje, wc-papier nam je. Waarom?'…

Die als een zelfgeworden ui, de wijsgeleerde rokken, zelf heeft afgedaan. Maskers afgezet. Tot zijn zelfgemaakte ego, niet meer meurt of ruikt. Wat na zelfbouw overblijft, zijn volgens deze dichter, ons eigen jij en ik. Ons echte zelf. Is de liefde. Zijn wij.…

Zij versnijdt de tonijn, tomaat en scherpe ui. Ik zit achter de witte piano en speel voor haar. Zo helder kan niemand spreken. Ze eet het hart van heimwee op en toost maar rood op die halve vrijdagmiddag in de regen. ------------------- uit: Raster, 2004.…

Zo stil als een eenzame ui in een godverlaten bos zo stil als een polderlandschap boven zee zo stil als dooie mus in de dakgoot zo stil als een kloostertuin in Egmond Zo stil dat ik je nachtjapon kon horen ritselen zo stil als een regenjas aan een kapstok zo stil als een paradijs van steen zo stil als een roerloos blad Zo stil als een verliefde…

Verlangend loop ik naar de kraam waar, kundig van zijn graat ontdaan, hij snel in partjes wordt gesneden en getooid met frisse sierlijkheden van snippers ui en plakjes zuur, dit verrukkelijk schepsel van moeder natuur in al zijn vette smakelijkheid mij vriendelijk wordt aangereikt Tongstrelend voor mijn smaakpapillen die alleen al door de voorpret…

De herinneringen flitsen in gedachte met een lach en een traan het afscheid die ik laag voor laag verwerk zoals het pellen van een ui. Ik omarm de tranen over mijn wangen terwijl ik je voor mij zie staan en versnipper de verzamelde tranen tot mijn frustratie in een huilbui.…