Alle inzendingen over schelpje

Geurdraad in `t plafond Links Als laatste onderdanig geregen Een dikke roze vlinder En Als eerste een schelp Een lange Dan weer een zeepje Gewoon een vorm Rood Vervolgens een waaierschelp Zeepje schelpje zeepje schelpje Zeepje schelpje vlinder Roze vlinder Die dikke Sloom hangend Noodgedwongen toeverlaat Draadje aan een haakje Er prijken…

Ik vroeg het aan dat schelpje dat alle stormen had doorstaan Ik keek ernaar het was nog gaaf..... Beschaamd ben ik naar huis gegaan!…

weer een afscheid zo'n schelpje bijvoorbeeld maakt het afscheid tastbaar zolang het onder handbereik is heb je misschien wel een aanzetje tot een eenvoudig gedicht noem het naief voor mijn part maar ik hecht aan dit soort sentiment de samenleving is immers al wreed genoeg...…

Mijn winterjas hangt in de kast ik draag weer bonte kleuren vogels sluiten kwetterend een pact om met hun zang mij op te beuren wind en wolkjes spelen saam de bomen baren bloesems zee blaast briesje aan waar schelpje me komt groeten…

mijn kind je hebt zo weinig nodig om gelukkig te zijn een takje een blaadje een veertje je huppelt je rent en boem daar val je je lacht en huilt je rent naar me toe met je armpjes net lang genoeg om me te omhelzen een kusje een lach en daar ga je weer een steentje een schelpje je huppelt en rent en... nee, net niet gevallen…

Ik loop langs het strand De schelpen knarsen onder mijn voeten De wind waait Speels door mijn haren Ik voel me één onder het geluid van de bruisende krachtige golven De Zon schijnt en geeft een schitterend licht over het water Ik pak een schelpje op uit het zand Hou hem even in mijn hand en doe een wens…

Ik kreeg een doosje vol natuur impressie van het eerste uur: wel elf gewelfde elfenoren toetertjes om mee te horen bosje bollen in de knop een halve bal met ster erop onduidelijke dingetjes met vlakjes en met ringetjes nootje met een diepe ziel een schelpje dat ertussen viel een lieflijk minidroogboeketje en een soort alpinopetje De…

Het zand en de wind wilden wat, wilden spelen met ‘t water, de zee spelen met ‘t strand haar herinnering golvend verinneren, alles wilde het doen met elkaar: de wind ‘t verschuiven en stuiven van stuifsel, de zon achter elk schelpje een schaduw verschijnen, de keitjes kuilden al kuilend een kuiltje, de steentjes kiezelden keutels, ’t geweken…

Die voelt dat er gewoeld wordt en ik schiet mijn schelpje in. Anders voelt de woeste woeler mijn verdriet, mijn tere huid. Was ik wel heel? Mijn schelpje (heel vreemd, dat wel) blijkt functioneel, een huis! Het kil getik weerklinkt alleen wat schel. Vogel voor aap, de slak zegt gaap, hij maakt een vlies, valt dan in slaap.…

wij leven in een pressure-cooker aan de leiband van een virus een koekje van ons eigen deeg bewogen door een judaskus hoop blijkt ijdel opgehouden handen leeg maar hier - langs deze hete kust verzamel ik wat zee mij schenkt van schelpjes slakkenhuis en steen al wat de zee bij vloed mij brengt en wat mij vrede geeft en rust van ieder…

beeld nog hondshaai ruim betekend door veel kraai ze zag er echt niet uit mijn venusmosseltje van weleer - durf het bijna niet te zeggen - afgetakeld tot soort boormossel over gans haar lijf grijs en opgeruwd waar ik ooit bluste als de enige ware was thans een zwaardschede te ontwaren het was me het stel wel terwijl ik gemeen zei schelpje…

Was je maar een schelpje op het strand zo eentje, met van die mooie kleuren! Dan pakte ik je voorzichtig uit het zand niets kon ons nog gebeuren! Dan kon je er niet voor kiezen om toch een golf te zijn Ik kon je ook nooit meer verliezen Nooit meer afscheid, nooit meer pijn!…

Leeg schelpje aan nachtlijke ebbe: ik; maar de stad in duizend dake' als duizend diamanten. Ik scheer de muren; - als een rechthoek ligt naast mij mijn schaduw als een vals gedicht. Menigte, uw geur bijt mijne lippen stuk. o Menigte, gij doet mijne woorden bloeden. Waarom te wenen in dit stenen woud?…