Alle inzendingen over scherpte

Scherpte snijdt verbazing uit, het oog kleurt open wat het tegenlicht verhult, de dingen zijn zichzelf, ze staan voor niets dan taal, hun raadsel is verheldering die zich met dichtheid vult. ----------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

genoten in uitzicht op zee de scherpte van stenen en je eindloze benen namen we mee…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

de strekel scherpt tevreden kijkend kauwt hij en perst een straaltje tussen zweet en lange halen door…

bewust of onbewust Ze laaien vuur hoog op Ook hen die de rust in zich hebben worden vroeg of laat door de scherpte geraakt…

Bomen schuilen in een verre rooilijn Kleuren zijn van scherpte bevrijd Lucht en land vloeien in samenzijn Als het oog zich op de vlakte neervlijt…

hij scherpt zijn gedachten aan de randen van zijn geest woorden snijden dieper dan liefde is geweest twijfel in haar ogen aarzeling in zijn stem hij praat nog over “samen” zij denkt enkel nog aan hem…

er is paniek als het onverwachts knalt uit het publiek een eerste vluchtgebaar pakt handen samen snel weg uit de hel ze vallen zonder op te staan rood vloeit hun gedaan weer ligt de wereld open maar er wordt nog steeds geschoten samen maakt de kansen groter om de chaos te gaan overleven na dodelijk besef scherpt adrenaline…

ik weet dat de zon licht zal baren helaas nog steeds op de verkeerde aarde hier dwaalt schaduw tussen grijs en zwart voel me verloren zonder enig contrast alleen de maan geeft gelig zicht heeft zich geprofileerd in tweedehands wederkerend schijnen zij luwt de scherpte van dit ondoorzichtig bestaan terwijl ik in het volle licht…

ik wist van glas dat het doorzichtig was fragiel en breekbaar in al zijn componenten heb je verwond met transparante scherpte die diepe sporen in jouw kristal kerfde er was geen schaduw in doekjes voor het bloeden voelde mijn onmacht jou daarvoor te behoeden dacht dat glans en glitter zouden binden maar de waarheid liet zich niet…

geef mij de stenen die je vindt wil de gedachten zien van generaties lang hun zicht in het weerkaatsend licht heeft ze gerond door water wind en ijs zijn ze schitterend gepolijst zo kwamen de lagen bloot van hun vloeibare dromen samen zijn we ooit ontstaan maar alles is een eigen weg gegaan nog scherpt de rots en…

ik heb je op groot doek met grove streek de achtergrond een vage symmetrie van nacht in het verdwijnpunt van de morgenstond ik licht je op met titaanwit als eerste je gezicht uit donkere schaduwen de scherpte en profile je zachtheid met een klein penseel aan ronding nooit te veel helaas ben jij nooit af want iedere eerste…

Ik componeerde in studies een schilderij de melodie penseelde mijn kleuren daarbij nam een adagio in rood gaf me toen bloot lentissimode in groen maar de finale was weer net zoals toen ik kraste met mes jouw vormen tevoorschijn beeldde je uit in gevoelig mimiek kerfde met scherpte het stille verdriet ik wilde je bij me componeerde…

stenen treden stap voor stap naar boven draait de trap in grijze steen de scherpte is gemeen en nat een kille tocht bedorven vocht strijkt langs mijn been de open lucht verschrompelt als ik kijk en vlucht beneden drijft mijn lijf ik vergelijk en spring…

De Dood zat in u en ge wist het niet, Hij scherpte ’t mes al en ge wist het niet – Gij en uw jonge vrouw, gij schertste en lachte – Hij mikt naar ’t hart en hij mist het niet.…

Rook scherpt mijn denken in muziek zit ze gevangen de inspiratie Woorden vallen snel vervangen zelfs de stilte Een nieuw nummer velt lyriek amazonehout…

glas gaat door mij heen het verandert mijn licht op beloken plaatsen verlies ik mijn scherpte in stukken val ik uit een verloren ben ik niet opgeraapt en opnieuw geslepen maar naden blijven zichtbaar…

Het elixer scherpt zinnen buiten de context ontsmet gezegden in spleen verloren persoonlijkheid gedrenkte bluesballads verdringt.…

laat haar niet verschuilen achter glas waar de scherpte van herinnering in haar ogen te lezen was laat haar vrij de rug weer keren naar dat stukje lach dat je ooit in haar ogen las…

met bomen en waters langs de weg groene velden in alle rust en paal en pracht waarin luchten zwanger van liefdesliederen schoonheden door een ieder hongerig bemind in een lente die haar profiel scherpt…

in contrast overtreft het licht zichzelf in helderheid weg zijn ruis en zachte tonen in vervloeien hardheid kan ook intrigerend boeien door scherpte van details kunst wordt gefileerd door eigen waarheidsmix gaan voor alles of soms niks…

de kloof tussen hun niet uitgesproken woorden deelde de wereld in twee een rivier, bronstig, onstuimig, scherpte de rotsblokken diepte de kloof woorden, toegeworpen, verdronken sloegen te pletter twee werelden een brug te ver…

het rondde in goud de massa wit gebundeld licht waaierde uit in krachtige stralen die hun intensiteit zelf bepaalden met energie overgoten baadde aarde in de bron van de zon waar scherpte en rechtlijnigheid het credo van de eeuwigheid zong…

Kort sta ik in het blikveld als door lauwe lucht vervormd begrijp ik niet waarom jij steeds verdwijnt in alles voor meer wil ik krassen als de pen wonen in de groeven van je huid, voelen hoe de scherpte tussen twee vingertoppen voortbeweegt in je woorden, meer niet…

de bloesem kruipt uit winters blad toont ons kristal bevroren pracht de ochtendzon scherpt rood op wit ontdooiend in het voorjaarslicht de aarde warmt in zacht ontluiken begeleid door vogels die al volop lente fluiten…

De scherpte van de punt, de lans die in haar ogen brak. De onaanraakbare liefde van een oogopslag, de bevrijdende diepte van het wak. De zielsmuziek, de trillende snaar die van bewondering sprak.…

De scherpte van het woord, de gedachte achter kleuren, hoe ze kijken, hoe ze keuren. Het oordeel al geveld, je bent de vreemde het slachtoffer van afwijzing en geweld. Wil gewoon zichzelf zijn: een mens een hart een ziel als iedereen met de vrijheid van een vogel niet als een beeld van steen.…

even, nog toch… woorden werden niet uitgesproken jij weet iets wat ik niet weet er schuilt een onzuivere klank een scherpte in een groet wanneer ik je ontmoet even, nog och… ik laat het niet meer toe in mijn gedachten teken stilte in mijn nachten en wacht maar af……

ik dans over scherven scherpte verbloedt mijn voeten lijden maar leiden niet goed cirkels in rood om mist aan te geven angst voor de dood vrij in het volgende leven ik wil alles doordansen versneden van pijn kies voor mijn vrijheid met jou in hier opgelost zijn…