Alle inzendingen over tijd algemeen natuur

Winter Zomeruur Spring'tij ont-regeld uurwerk Herfst blad schrijft lente…

Nevel. Zeg nu niets. Veel is verzwegen. Weinig is veel. Amper beweegt het woord amper in de wind die nergens is. Zeg nu niets. Veeg niets uit. In hetzelfde vlak van de avond. Waartegen nauwelijks en nergens. ------------------------------------------------------------ Uit 'het museum van de zomer' (1974) van R. Jooris (1937)…

Waar de gierzwaluw zijn nest overschouwt zich een laatste maal te rusten begeeft wacht hem morgen de eindeloosheid in zijn vlucht naar het zuiden waar de zon hem roept maar éénmaal nog zal hij zwevend in zijn glijdende vlucht mij zacht bekoren als laatste groet om mij te beloven wees maar gerust ik kom terug…

waar de aronskelk dauwdruppels vangt spiegelt een hermelijn onschuldig wit als schaduwspel van zijn sluipende moord in het levensvocht van de ochtendzon dan hoort dit leven een kilte lied de stervende schreeuw die stilte wordt en dauwdruppels vangen de ochtendzon als de aronskelk zich vult met bloed…

In het algemeen gesproken, heb ik daar al teveel tijd ingestoken, meer dan ik kan verklaren. “Voor niets”, ben ik er nu achter gekomen, en voel me in de boot genomen.…

De dag kruipt de kamer binnen de regen tikt met de regelmaat van een klok tegen de ramen hier in de kamer is het kermen van de wind te horen hij huilt als was het een kind de zon heeft zich verscholen achter zwarte wolken maar dit alles is slechts tijdelijk natuur en tijd zijn onafscheidelijk gaan door en volgen hun eigen spoor.…

Zwarte broddellap Vastgezet op alle vier de hoeken Iemand Liet de grote steek Vallen die ruimte Laat voor een scherm Dat ontbreekt Niet diegene die Er bloemen op borduurde In wit, diepblauw en geel Ook niet de mieren Die snelle stekentellers Zelfs niet de grote juwelier Die zijn druppelstenen vasthaakt In de draden Losjes, edelglanzend…

Nooit meer schrijven Stoffige inkt uit het verleden dwarrelt als rook in mijn neusgaten Het prikkelt Vage excuses vermengen zich met mist van opties Ik zou nooit meer schrijven Verse woorden vormen zich op het papier onwennig De muze slaat me keihard in mijn gezicht alle stof dwarrelt Het prikkelt…

Ouderen geloven alles, mensen van middelbare leeftijd wantrouwen alles, jongeren weten alles.…

Als taal open gaat, dan pas zie je-, je bent te lang rechtdoor gegaan met wind en zonlicht in de rug zag niet eens, de lange schaduw voor je. De weg terug, je moest er niet aandenken juist ontsnapt aan tegenwind en ook nog, lage zonnestanden je fietst dan als een kind, die nog moet leren. Als je thuis komt wacht je kopje thee ook twee koekjes…

Is er eigenlijk een alternatief Of moet het altijd pervasief*. Wil je steeds het naadje weten Of alles voor zoete koek opeten, Aan jou het initiatief. Soms valt er over te praten Om de kerk in het midden te laten.…

Leden van de Provinciale Staten Leden van het algemeen bestuur Der Veluwse Vallei schappen van water Die zorgen voor herstel van de natuur Zij hebben oog voor inkomsten en baten Zij houden allerwegen in de gaten De gaten in de fietsroutes en straten En groenvoorzieningen, als magistraten Drainages van de sloten en de vaarten Retentie drinkwater…

Gemeengoed is niet algemeen maar goed, dat is van iedereen.…

De langdradigheid van een algemeen gedicht heeft een haiku niet…

Geen geraas deze morgen alleen geruis en gekwaak zachtjes nog voorzichtig en gezoem huidbedwelmend gestreel van achtergebleven engelen een gewaad dat in de doornen steken bleef en het lekte verholen uit vissen spartelden op de waterlijn en hapten ademloos toe het was de stilte vlak voor de verdoving…

Ik wens dat je vandaag en altijd mag delen in de wonderen van de natuur De roestbruine veertjes van een zwaluwhalsje, De fijne pootjes van een mus, De ogen van een uil die eruit zien als juwelen, donkere hemel bezaaid met sterren, het gezang van een leeuwerik, de stilte van het platteland, heldere zeeën en glinsterende stranden…

De natuur geeft je een gezicht dat je hebt op je twintigste. Maar je moet zelf het gezicht dat je hebt op je vijftigste verdienen.…

Eéns proefde ik de vruchten bij een algemeen verbod Door gebrek aan fysiek-, dus lijfelijk contact Gecreëerd door omstandigheden haalde ik mijn gram Sindsdien draait de tijd steeds rond net als eeuwig en voorheen Verandert de tijd ons en hiermee ons leven Geschapen in een tijd die steeds meer van ons heeft gevraagd Omarm de jou gegeven…

heb net de klok weer opgewonden de tijd gelijk gezet in algemeen besef maar nog hoor ik seconden tikken mijn haast heeft jou toch weer gevonden minuten tellen daar tot vele uren maar de kerkklok gaf ons een ongekend soelaas de koster had geen haast sloeg vijf in zesder uren hij wist die tijd zal in emotie twee keer duren…

Tere takken, jonge twijgen, bloesem in de knop beloftes die een aanvang krijgen het voorjaar volgt de winter op De lucht zindert vol beloften van leven de tere twijg wordt weer een tak de zwellende knop tot bloem verheven voor het oog met het grootste gemak Pasen schenkt nieuw leven het oude is voorbij gegaan een levend licht wordt ons…

In een hinderlaag,om ons heen de angst,met mij in het midden, labyrint met een denkbeeldige lijn, doodstil en algemeen, moet een andere weg te vinden zijn, verging de wereld niet toen ik sliep, een paradigma van de gebroken schijn, die emotie even los te laten, tot een aangeboren moed mij riep, de essentie een nieuw tijd, de strijd met…

Of, moest het toch, iets als allicht, de weegbree immers is heel algemeen op asfalt, tussen puin en bij gebouwen.…

Onze doelen zijn vaak nobel en heel sereen; voeren strijd voor vriendschap in solisme met het oog op het algemeen.…

vervaarlijk met je tanden bloot lip gekruld door woest gegrom bijtensklaar en harenrecht die aanloop netjes uitgemeten mist de sprong haar degelijkheid kant nog wal de ijle lucht loop je schop na schop jankend weg die laatste net onder je kont…

Vanonder zijn geslepen hoedje glinsteren ogen en druppels droppen het zakje pinda's gebrand in de schoot van de bikinidame. Voor een habbekrats zelf geroosterd. Vanmiddag vaart hij over naar Saint-Tropez. Zo zwaar vandaag! Zowaar vandaag zie ik hoe hij in de spikke Mercedes stapt iets verderop achter struiken verborgen.…

kapsel jouw onzichtbaar zijn in ranke sluiersteen als het verlies naar eigenheid die niemand raken kan verberg in lachende angst jouw schaamtegelaat vol droefenis cocoon er hoop vergevingsvol buigzaam naar fatsoenlijkheid…

waar molens dwalen in het duistere labyrint van opperste gerechtigheid de oneer gaat schuilen in die prangende vraag van het schuldig waarom zoekt Justitia haar blind vertrouwen in het weken en wegen naar eerherstel velt zij oordeel in bewezen feiten zij hoort de partijen luister ernaar…

breidel jouw pen geen kunstgevoel maar leef in de uiting van wat moet ontstaan raak er de hand die schepping weerstaat het lot achterna bekroning zucht bedwing dan obsessie weerstaanbare drang tast naar de grenzen van eigenheid waar letters gebeiteld als zegeschreeuw het dichten tot kunst hebben verweven…

hoe het kan dat jij zonder een woord mij in jouw schaduw zet me doet luisteren naar de melodie van het blad dat net genoeg wind vangt om ruisend te zijn ja, ik wil hier wel zitten het geruis opluisteren…

Beschermende duisterheid verhult elke onvolkomenheid. Verwelkom iedere nacht met al mijn toverkracht, en heb alles, iedereen in mijn macht. Dan na talloze mooie dromen laat ik de zon weer opkomen.…