Alle inzendingen over treincoupé

Het is erg warm vandaag en twee oververhitte nonnen strompelen puffend met rode hoofden bij mij de coupe binnen. Ze schuifelen langs mij heen en zetten mij gevangen in een wolk van onwelriekende zweetgeur. Ik troost de dames:‘morgen is de ergste hitte voorbij',las ik. 'Deo volente', zegt de ene, 'Deo gratias' zegt de ander. 'Deo dorant',…

niet aan denken maar rustig ademhalen en staren, in een digitaal universum noem het afleiding, getemd landschap, glazen stad of vliegend tapijt. Ze zwijgt dan dat wiegen, die zachte deining die naden in het glanzende spoor die vruchteloze poging elk oog af te wenden, de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen noem het verleiding, openbare…

Je draagt de hete woorden met je mee Waarmee je al je liefdesvuur ontsteekt Terwijl je onderwerp tot lijk verbleekt In ’t midden van een volle treincoupé De klap die je daarna verwachten mag Maakt deze donderdag gedichtendag…

in de treincoupé viel een enkel woord dat de stilte brak een geagiteerde reiziger stoorde zich zeer aan dat woord en maakte gewag van 't gedrag aan het gezag dit weinig tolerante en bijna genante daaraan stoor ik me dan weer…

Met hun voorhoofden tegen elkaar lijken zij een Siamese tweeling hun bedelnappen gevuld met wensen in slaap met de trein naar Lier op de ruiten racen regendruppels als doldwaze, geile spermatozoa tegengesteld aan de reis vooruit weg van de achtervolgingswaanzin boven maakt een camera een opname van de aanwezigen in de treincoupé voor de…

Gezeten in een treincoupe stroomde het landschap voorbij het voelde als een afscheid was dit de laatste reis voor mij Stemmen die mijn oor niet bereikten omhulden mij met stilte schimmen trachtten mij aan te raken doch ik voelde alleen hun kilte Onmerkbaar voor de anderen met het wegsterven van de cadans komen lichaam en geest weer samen…

Dolend op het spoor Verborgen achter glas Zie ik kilometers groen Voornamelijk Hollands gras De tijd neemt mij mee op reis De aankomst is bekend Vertrekken is niet echt mijn ding Hoewel ook dat snel went De mensen in de trein Zijn rustig en gedwee Wat is de wereld mooi In zo'n stilte treincoupé…

kijk ik naar buiten de bloemige wolkenpartijen een roerloze bomenrij verre paarden achter prikkeldraad blijft mijn blik binnen hangen aan slapende reizigers een bellende dame zonder blad voor de mond een heer wrijft met een mobiel over zijn grijze baard open en dicht gaat zijn mond open dicht open dicht kaak of kiespijn allebei…

De moeder met haar kroost in praktisch plastic en een alerte blik op haar gezicht, kijkt licht verwilderd om zich heen: is dit die dure eerste klas, die haar verplicht veel te verbieden aan het kinderstel dat, tot niet heel veel goeds in staat, weet dat het gangpad in een treincoupé de eigen wil voldoende ruimte laat.…

Of de stille, verlegen jongen uit de kroeg de scorende spits uit dopeland of dat ie mooi was mooi in een lege treincoupé met licht beslagen ramen of dat ie vrijde met Joyce die eigenlijk mijn liefde was De laatste keer dat ik hem trof was bij de dood van Tokkel vanuit het middenpad in de overvolle aula liep een wat oudere gebogen man…

Wat er al wel niet meurt daar bij de boer, Och, kon men ons daar ook maar van verschonen. Je zult maar naast die koeienboeren wonen, Die mest, en dan dat ingekuilde voer. Pakt men de stikstofuitstoot stevig aan Dan is het met die stinkstof ook gedaan.…