Alle inzendingen over treinovergang Kees Boek

Op helder kiezelzand rust mijn rug boven mij het nimmer stilstaand water wegglijdend naar straks en later hier vind ik de fossielen terug de herinneringen van weleer van stroomopwaarts en het gletsjermeer Aan het oppervlak spiegelt het beeld van daagse oevertaferelen oorlogen en kinderspelen een schilder die het riet penseelt in de koele…

Nog verder draag ik mijn verleden het weelderige riet in waar de mandjes groeien bruinverpakte gorzen de wacht houden over elke doodgeboren lentemorgen en vroege klanken stroomopwaarts de eerste zon ontmoeten Een rapsodie in tegenlicht bewaakt de ijle dijken in de laaghangende kilte trek ik mijn rietkraag verder op buitendijks wachten…

Na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten liefde Nog zoveel dagen niet geteld geheimen nog niet gedeeld woorden onuitgesproken strelingen niet gevoeld Twee horizonnen vloeien samen culturen zacht gekneed alle talen kennen liefde geen land dat niets van passie weet Ze zullen vloeien…

De eerste breuklijnen worden zichtbaar en – de waarheid biedt niet altijd troost – overmorgen is verpakt in een vage belofte het leven is schaken in de schaduw waar het strijkend restlicht wordt geliefkoosd in uren van glas haastig afgestofte herinneringen herleven traag maar intens vluchten kleuren in warm zwart het sterven naast…

Als zwierige zandkorrels in dwarrelende winden drijven we doelloos rond en kunnen elkaar niet vinden We wonen in luchtkastelen vol opgeblazen dromen tollend aan de hemel langs de toppen van de bomen Jezus verbleef drie dagen lang in het ’t Vaderhuis met open ramen Zijn wijsheid ving het stuifzand op en kneedde alles samen Bijééngebald…

wanneer het blad verkleurt een einde maakt aan uren onwetend wanneer de winter komt het slissend likken van golven tot stilte maant wanneer een sneeuwjacht het vuur dooft en de laatste schaduw van een lange zomer verdwijnt in een stilgevallen zee verwarmen wij elkaar tot de levenloze souvenirs te gronde gaan en jij weer bloemen spreekt…

Een mysterie fluistert door de duinen op wiekslag en verpakt in glinsterend zand over kale rotsen, langs weelderige tuinen vast gestuurd door een onzichtbare hand Dromerig glijdend door de lage delta verlaat de vlucht de zware wolken aangezogen door zee en laaglandflora komt de plevier de pier bevolken Het gepolijste glas op een verlaten…

Op die donkere dag bespraken we de kist, de kaarten en de cake Vandaag voert de stille tocht langs achteloos weggeworpen boerenhoeven langs verlaten erven waar geen zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte…

vogels en vlokken vliegen tot eindelijk de laatste slok wanneer de deur geopend wordt teruggedeinsd en ik zie hoe condens keer dan en schiet in warm textiel in de tuin min tien wie niet weg is bevriest, helaas nog niet gegeten vogels duiken gretig dan vlug sla rug en met handen vol honger liquideer ik het uur wanneer haar leeuwinnelijf…

Een Keltische mist polijst de uithoeken restanten dwalend duister verdrinken in het binnendringende morgenlicht boomkronen, in onbeweeglijkheid gevangen, spiegelen de herfstkleuren De leegte wandelt met een glimlach door de kalende akkers hier waar de taal de dagen raakt worden de woorden buigzaam er is slechts licht voor een enkele stap…

Binnen klinkt het gezang devoot over zee, aarde en de wolken buiten zwerven als zigeunervolken de zwermen over plas en sloot Onder de gouden haan galmt het gebed ‘Uw wil geschiede en geef ons heden’ de vogels vluchten naar het verleden over hoeves, kerken en een torenflat Een dijk waakt over Wierums weiden God over mensen, vogels…

Balancerend op een snavelpunt een helivlucht boven bonte kleuren onze ogen wordt dit nu gegund hoog in mijn neus stijgen geuren De blik gericht op het zoet daar binnen elke deelseconde weer een vleugelslag ook keizers, koningen en vorstinnen buigen diep voor de 5e scheppingsdag Muteren en evolueren, tergend traag de wetenschap…

Nu de herinneringen van twee volwassen metgezellen in de verte op de deuren tikken van feestzalen en rouwkapellen wellen in omzien de tranen van vreugde en geleden verlies wordt warmte van jaren ingepakt mengt zuidenwind met kille bries maar ook na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten…

Nu het verleden aan de dagen knaagt wordt het tikken van de tijd tastbaar kleurt het onvermogen naar kalm en brengen alleen de meeuwen onrust en beweging over ons wachtend land Een vroege beiaardier braakt watervallen van geluid nagelt een klank in elke kier Terwijl dichtbij een dobbelsteen rolt met uitsluitend zessen schilderen wij…

Met zinloze woorden schilder ik het verlangen schaamteloos op haar blanke huid. Steeds wilder roffelt het maanlicht op ons broos duet. Het satijn golft op de klanken van vroege lijsters en nachtegalen we drinken van weelderige ranken vergeten zorgen en daagse kwalen de verslagen extase kantelt de jongste herinnering binnen een sluimering…

De uren raken niet verder of meer, zoals roesten gaat, gestaag maar onzichtbaar door verblindende traagheid gestold staan de cipressen rond de rimpelloze vijver ze leest roerloos in de bladstilte van de verkoelende avond veraf dooft een licht ze sluit haar ogen om beter te zien en dan wanneer de totale onbeweeglijkheid poëzie is geworden…

Januari baart schrille dagen schenkt fluisterdunne lichten luchten, wrang en jachtig waaien onheilsberichten tegen de heldere ruiten beslagen blijven mijn gedachten traag trek ik tekens van toen door het brakke vocht op het glas van vandaag waarop het vergezicht stokt druppels aan het vingerschrift zoeken een bedding naar een onbekende…

Binnen het afgebakende zwijgen verraadt elk geluid, hoe miniem een daad van verstoring het struikelt binnen vraagt welke dag het is maar in de woestijn hebben dagen geen namen we spreken in gebarentaal over de doorwaakte nachten het vergeten doen we in de ban het hunkert naar de contouren van het verlaten landschap naar de verdwenen delen…

Hoe ver ik ben ontgaat mij halverwege of bijna daar dit is slechts een halte tussen ruimte en tijd dan passeert ze likt de glimlach van haar lippen stapt samen met mij over van buurtbus naar eeuwigheid we stoppen nooit meer.…

Ik peuter maar wat en ik mier aan gindse wilgen hangt mijn lier onbereikbaar voor de hand in 't bekende polderland. Ik peuter wat en mier verder in de woestijn is geen herder de wolf in schaapskleren gehuld huilt, doch de jager brult Brult tegen de karavaan die verder trekt naar Ispahan brult vanwege de vette kamelen en de ruiters die…

Soms klonk over de vallei het denkbeeld van een stem ten tijde van het avonduur als de lucht al leeg was, het onderworpen land waarin niets sprak, de weg die met de ogen volgbaar liep in alle stilte langs loofbos van het buiten en in de ruimte boven aarde - klokslag negen uit de toren van het gat dat naast zijn akkers ligt en weiden en zijn bongerd…

Ik hou van deze veel te lage grauwe lucht boven dit nog eens zo lage land. Kom kameraden, klim eens op een krant en jubel dat we Holland willen houen. Of ga eens juichen aan het vlakke strand en waai van Callantsoog naar Westerschouwen. In vijf minuutjes ben je al verkouwen met natte voeten en een neus vol zand. Al scheppend zag God neer…

Wat, in godsnaam, heb je uitgevoerd? Heb je - ten minste - je dag geboekstaafd? Heb je alsnog geboekstaafd - de volgende dag - de niet geboekstaafde vorige onder vermelding? Ben je tekortgeschoten (in gebreke gebleven, nalatig geweest, laakbaar) op stuk van plicht, regelmaat, tucht, zelfverachting? Heb je - met niet aflatende verwerping…

Op hoge poten stond het voor de klas met platen door de juffrouw aangewezen en letters om de namen mee te lezen alsof je niet vanzelf zag wat het was. Het lam had van het vuur niet veel te vrezen, de schapen stonden grazend in het gras. Als letterkundige begreep je pas dat mies geen jet en jet geen mies kon wezen. En 's avonds met…

De ladder stijgt omhoog in het azuur en gaat meteen al in het groen verloren. Meikersen in je mond en aan je oren en in de emmer, pluk maar, pluk het uur en pluk de dag waarop je van tevoren de zon hebt zien verrijzen en rood vuur uitgieten op het groen van de natuur waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren. Het eten is de volgende etappe…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…

Een ambitieus jong schrijvertje Beklaagt zijn zwak geheugen "Niet één vondst blijkt een blijvertje Mijn brein wil maar niet deugen" "Gelijk een zeef, zo voel ik mij Helaas, maar 't feit dat ligt er Wel heb 'k er een ambitie bij De wens te worden: dichter." Warempel, na een hele poos Schreef hij zijn eerste liedje Over een lelie en…

Ze schilderen het fluwelen wit vloksgewijs over het grijs van de kaalgestroopte akkers de steeg wordt een ijspaleis terwijl stakkers en andere stervelingen de uit weelderige woningen wegsijpelende warmte behoedzaam en teder oplepelen Ze zijn scheutig met donkere uren gierig met het licht van de dag dragen een mantel van schemer en beelden…

Waar toekomst en dromen verstenen zonder bliksemschicht of regenboog domein van traan en gesloten oog overvol van 'zij gingen henen' Daar leeft slechts het gestage roesten zakt de steen door het vergane lijf waakt het opschrift over 't laatst bedrijf van hen die nog zoveel wilden, zoveel moesten Maar de dood wil niets, kent geen…

In den beginne was het woord nog niet opgeschreven. De schrijver vond het ongehoord en bracht het woord ten leven.…