Alle inzendingen over van zelst

Het baby'tje was amper nog geboren En net gescheiden van de moederkoek Of reeds kwam oom agent op kraambezoek Om ongerechtigheden op te sporen: "Wacht even met uw poepje en uw plasje, Dan controleer ik allereerst uw pasje."…

Beëindig, riep ik, dat gekoeioneer van De toch al veelgeplaagde medemens Uw frenetiek gewauwel is intens Bruuskerend! Ik krijg er het heen-en-weer van! Toch stoorden gsm-junks vrij massaal Mijn Groot Dictee Der Nederlandse Taal…

Slapend leven ontwaakt Waar zacht bottende knoppen Weldra opengaan Om donzig groen te tonen Stil ontvouwen zich De tere vormen Die in klimmend licht Tot volle wasdom komen Hoe kortstondig hun bestaan Als stralen verzwakken Randen krullen om Bij tanende levenssappen Het ontzielde komt ten val Neergevlijd op koude aarde Hoogpolig bruin…

De zomer (zon schijnt onophoudelijk door dagen warmte heeft een hoge prioriteit ’s nachts is slaap nog slechts te vatten in volkomen naakte overgave doch vakantiegangers dompelen zich in vreugde evenals de vele gewassen) is in volle gang.…

de ochtend blaast wolkjes terwijl ze zich wakker licht in alle vroegte ze strekt zich uit rekt schaduwen en opent vol verwachting een nieuwe morgen die hongerig de dag verslindt onder een grijze stroming hult de aarde zich in een wit gewaad de straat glijdt glanzend voorbij en donker stert de hemel een sprookjesachtig…

Hebben ze je weien voor altijd versperd? Herteken! Herteken! Docht je maar hongrig om groenigste loten, tot je in de breeklijke poten geschoten vangeling werd? Is je nu 't meien voor altijd versmert? Herteken! Herteken! Blijven de groene revieren versloten? -- Donker-oog staart, óverwijd van grote jammer gesperd.…

met ingehouden adem, voortbewogen door diepe oceanen, brengt in kaart de zee waarin hij thuis is en aanvaardt zijn lot, hij komt omhoog, raakt opgetogen als verse lucht zijn longen vol vermogen blaast, water spuit op water, plots ontwaart hij een omgeving die hem zorgen baart, omdat hij ongemerkt is afgebogen zijn wezen is van dichterlijke…

Zo tegen Kerstmis sta ik steeds onthutst En krijg ik in de winkels medelijden Met vakkenvullers en met kassameiden Die dan opeens weer lelijk zijn gemutst. Een meisje met een hoofddoek staat ons tegen, Maar op die malle mutsen rust Gods zegen.…

Met goudkleurige kop en diep zwarte vlerken ben ik het symbool van kracht zonder buigen In 't hoge rotsgebergte ben ik altijd thuis geweest waar het verre uitzicht mijn scherpe oog trotseert Op weidse vleugels van satijn laat ik me drijven doorklief met trage slag wind en hemelrijken Waar het blauw van azuur en ijle wolken zweven…

Ik zag een man in komische kledij Die zich op straat enorm stond aan te stellen Door "Ho!" te roepen en door luid te bellen; Zijn naam was Santa Claus, zo zei men mij. Wij leven blijkbaar in zo'n sneltreinvaart Dat Claus dus nu al heilig is verklaard.…

Nimmer moet ik ledig wezen; Alles doen met lust en vlijt. Bidden, leren, schrijven, lezen, Spelen, werken heeft zijn tijd. Moeder lief ’t kan ook niet velen, Dat de tijd verwaarloosd wordt. Lui zijn, zegt ze, is tijd te stelen, En ons leven is zo kort!…

Zoals nu in een studie is bewezen Zijn Julius en Jezus 1 persoon Een feit dat je natuurlijk ook gewoon Uit hun initialen af kon lezen Dus wat oogst in 4000 veel applaus? Jan Peter Balkenende was de paus!…

Met open smoel in de tandartsstoel laat het jongetje schreeuwend horen: Oh, was ik maar zonder tanden geboren!…

Lantaarns verwarmen de kilte van de nacht en laten de tramrails blauwachtig glanzen Bespijkerde riemen omgorden het rood de klinkers hebben haar pumps allang geschaafd En als de nacht haar keel vastgrijpt braakt zij haar weerstand tegen de winkelpui…

Mijn hart is een wieg waar duizend dromen slapen. Allemaal van mij.…

Sterren in de nacht Stralen helder licht Schitteren in kracht Scherpen het inzicht Toveren in pracht Tekenen het verhaal Tedervol gebracht Tastbaar duizendmaal Ergens klinken klokjes En muzikaal gezang En daarna sneeuwen vlokjes Eeuwen winters lang Ritmisch spelen koren Reiken je de hand Reizend langs vele oren Raken harten, in…

beelden spinnen zich tot leven het behang golft proostend mee bubbels stijgen dronken op en ik drink uit een bodem zee…

Al ben ik straks ook heel erg levensmoe Dan nog wordt het mij bij de wet verboden Om hulp te vragen om mijzelf te doden; Vandaar dat ik het dan heel anders doe: Als hulp bij levensmoeheid geldt als moord Is doodmoe volgens mij het juiste woord.…

Toen de eerste vrucht, die jij onder je boezem droeg, zichtbare vormen had gekregen. Het was mei, en nacht, en zacht als onze fluisteringen viel de regen, werd in ons beider hart een nieuw gevoel geboren. Zo groot was het, zo overweldigend van toon, dat wij het tot de dood in onze harten moeten dragen.…

"Ik ben mij wel bewust van het gevaar, Dus ben ik zuinig op mijn schone handen En zorg ervoor mijn vingers niet te branden; Nee, het zal thuis geen vuurwerk zijn dit jaar", Zo sprak George Bush, "maar over een paar weken Dan zal ik toch 'n vuurwerk af gaan steken...."…

Die hele toestand in Venezuela En trouwens ook de dreiging in Irak Tot gisteren deed mij dat dus geen zak Maar nu heb ik toch iets van hela hela! Ik proef de dreiging van een oliecrisis! Geen wonder dat mijn oliebol zo vies is!…

Dit is mijn dag en hij kan niet meer stuk ik spring en ik lach en tril van geluk Ik sluit mijn ogen heb de deur op slot zweef op regenbogen en kreun van genot Ik ben een vogel zo vrij schitter in het licht zo gelukkig, dolblij met genoegen gezwicht Het was als een droom en ik glimlach voldaan emotie komt als een stroom en laat mijn…

Om bij mezelf te komen is een weg van een eureka lang. Zo'n knip in de vingers waardoor alles op zijn plaats valt. Zo dichtbij als het water van de rivier dat zich wringen moet in bochten allerlei om oog in oog te staan met de zee en bij zeezicht er zijn en eigenlijk ook weer niet, eerst zoetjes aan nog zout worden. Weten dat alles op pootjes…

Het stille fluisteren van de wind toont deinende kruinen op het ritme van haar ademtocht Wiegende bladeren strelen elkaar 'n gretige aanraking zonder conflict Hoe anders is de onontkoombare stroom van onze gedachten die de geest beroert in een eeuwig strijden…

Een klein hartje, jong, een pit groeide sterren hoog, vol kracht in schoonheid, moed, verzet bergen, sterk, ik zag appel tanden wit zo mooi, je lach…

Een lichte bries vervoert een speelse oranje gloed over een onstuimige zee Schelpen rinkelen bij windgetij over het strand met de golven mee Een zwoele zomernacht drijft op de klanken der schone avondlucht Terwijl een schaduw snel verdwijnt en in de schemer vlucht…

Omdat mijn spaarloon verder is vervallen Gooi ik mijn laatste geld over de balk: Ik eet de hele maand bij Van der Valk En ga een keertje extra naar de wallen. En ben ik daarna blut, dan geeft dat niet: Dan neem ik wel een Frisia krediet.…

De nieuwjaarsrellen zijn weer afgelopen, Ons land kwam na het vuurwerk weer tot rust, De allerlaatste brandjes zijn geblust En morgen zwaait de schooldeur dus weer open. Ik keek nog even hoopvol in de krant, Maar niks, mijn school is weer niet afgebrand.…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

Zoals jij zat verloren in de hoeken van de tuin. Een gevallen blad. Een weggeworpen woord. Een bijna vogel voor de kat. Zoals jij zat in de laatste stralen van de zon. Een schemering. Een ondergang. Een leeggebloede avond. Zo zal ik zitten in mijn vel. Een oude rozentuin. Een lege schommel. Een oud gerei verloren in de hoeken. Maar…