Alle inzendingen over vlijm

scherpe helmranden vlijmen blote voeten rode druppels sporen in het blonde zand tussen duintoppen verdwijnt een hoofd duikt elders weer op vertwijfeld op zoek naar wat niet deert sporen vormen paden uitgesleten in het zand na iedere nieuwe storm onherkenbaar toegedekt maar als het lot niet valt te keren vluchten een redding…

Mijn dag en was niet oud genoeg, mijn hart en was niet koud genoeg, dat zwaar de vlijme twijfel-ploeg mijn vree niet breke ... Zo schijn 'k (misschien der vreugd bestemd) een vrouw, die, vreemder angst beklemd, oneindig naait haar doden-hemd steke bij steke.…

gestolde glans, met bevende transgressie naar zijn trans, doch voelt door bijstere nacht zijn blik gericht op zijn in zich verzengd eigen gezicht weerkaatsend hun oorspronkelijk dubbelnaakt, of 't oog gesperd de waterspiegel raakt waar de beminde knaap verdronken ligt, dan duikt hij naar haar schimmige tweeling-vacht, of splijt hij met zijn vlijm…

Ik zag, dat een zwoeger in Vlijmen gebukt onder hout ging. Hij zei me: 'Ik trek door het land en steek heksen in brand. Ik heb altijd een brandstapel bij me.' Ik zei toen, dat die niet bestonden, waardoor hij zo op werd gewonden, dat ik werd verrast, want hij pakte me vast en ik werd op z'n stapel gebonden.…

heden zal ik voor je rijmen niet om jouw wijsheid te vlijmen neen, ik haal het uit diskrediet alsof het onze taal al lang verliet waar kennelijk niemand nog geniet om in vorm zinnen te lijmen als beelden niet worden vervlochten tot intieme hartstochten of satans gedrochten geen duisternis bezochten in wederkerende klanken wat is dan een…

De koude nijpt, de honger knaagt; Zij vlijmen tot in merg en pezen. Och, een van beide valt reeds zwaar, Maar kou en honger bij elkaar! Dat moet verschriklijk wezen! Men zegt (de buurt gewaagt er van En aaklig is 't om aan te horen!) Een moeder, die niet vragen dorst, Vond 's ochtends aan haar koude borst Haar zuigling dood gevroren.…

Ik had een andre vriend die met verrotte longen trotseren moest het vlijmen van de scherpe kou, in een verlaten tuin, waar ongestoord het domme systeem zijn vreugde wurgde en niet verjagen zou de dood die eens zijn moeder meegaf aan haar jongen. Het is voorwaar geen wonder als de rede ons bij de doodgedachte dringt naar zelfmoord.…