Alle inzendingen over vonkje

In mijn hart brak reeds de lente aan toen ik haar stralende gezichtje zag Van benen, te mooi om op te staan maak ik thans ook nog even gewag In mijn hart laaide een enorm vuur uit een minuscuul vonkje ontstaan Van haar lichaam, haar rank figuur kon mij het prachtige niet ontgaan In mijn hart klonk de zachte klank met zeker honderd belletjes…

Dan voel 'k een dichtgloed in mijn aad'ren klimmen, Die mij tot zingen noopt, En haastig dan, eer 't vonkje zou verglimmen, Mijn pen in de inkt gedoopt! Wat vreugd!…

Een vonkje dat een vuurtje kan zijn, een zaadje dat misschien terug een bloem kan worden. Woorden hebben een heilzame werking op je bewustzijn en je zelfrespect. “Kan het aub zo blijven?” Dan kan ik op mijn dromen blijven drijven.…

Een klein vonkje springt uit de vredige gloed, zweeft langs de mensen, brandt op ieders voorhoofd, schenkt herboren levens- en stervensmoed, zendt ons manend heen: "Hoe men ook gelooft, vol vertrouwen het duister tegemoet, zélf vuur zijn. Laaien? Smeulen? Nooit gedoofd!"…

zelfbejag niet voor mens en dier van zuurstofrijk bloed de allerlaatste tonen in een verworven woordenschat gestoken door de schoonheid van een simpele omarming en we de juiste setting kennelijk nog niet hebben gehad geen enkele macht over geliefden, in een innigste omhelzing, dat ademhalen eigenlijk niet meer hoeft tot aan de dood, uit een vonkje…

Uit een baaierd van licht, de oernevel van de geest dalen wij als een nietig vonkje naar de aarde af. Gewist wordt de herinnering aan al wat is geweest; als onbeschreven blad leren we van de wieg tot het graf.…

Dagen en nachten ging ik door het ondoordringbare zwart van mijn rouwend hart… geen streepje licht geen vonkje hoop geen greintje verlangen Het dal van de dood Waar alleen angsten en tranen mijn metgezel waren op die nachtelijke woestijntocht waar schimmen dwaalden die me deden huiveren en ineenkrimpen van schrik en mij isoleerden…

van jouw zwakke aandacht moest ik je vinden in een poging tot als vanouds hetzelfde zijn sprak je krachteloos vriend met ontweken liefde liet zwijgend karrenvrachten vruchten loos in gebrek aan ooit gesprek gooide oude jongens met het krentenbrood weg attent slechts bij een potentiële minnares van voorbijgaande aard glom nog een vurig vonkje…

Liefde liet los, er was weer perspectief de tijd voor het zelf, lichter het grief Liefde is wanhoop en wakker en wacht op een vonkje in de nacht.…

Als ik bid in het binnenste van mijn binnenkamer en het worden van woorden van dank in mij opborrelt, zie ik een klein vonkje licht en voel ik mij veilig geborgen in de palmen van Uw hand. Here, Uw staf en mijn stok die vertroosten mij. Moeder waarom wenen wij?…