Netgedichten

netgedicht (nr. 41.274):

KERSTNACHT

Het warme gouden licht, dat de krib omringt,
siddert met ijle vlammen en stralen,
die dooreen draaien, in elkaar verdwalen.
Hoor wat hun dansende stem nodend zingt:

"De wereldgeest berekent, stuwt en wringt.
Laat allen hier komen zonder dralen.
Bij dit kind hoef je niets te behalen.
Het lied van onsterf 'lijke genade klinkt."

Een klein vonkje springt uit de vredige gloed,
zweeft langs de mensen, brandt op ieders voorhoofd,
schenkt herboren levens- en stervensmoed,

zendt ons manend heen: "Hoe men ook gelooft,
vol vertrouwen het duister tegemoet,
zélf vuur zijn. Laaien? Smeulen? Nooit gedoofd!"