Gelijk een kaartenhuis
is de Boléro
een opeenstapeling
van gelijken,
zichzelf overtreffend
in het waagstuk
van de durf.
Monotonie wordt steeds
profetischer.
Hoe plotseling,
onontkoombaar en desastreus
zal haar
val zijn.…
Het waagstuk van het verzuimde
Weten, de rede die omgeeft
En omvat, gaat buiten elk boek
En rang. Helaas een ontschoolde
Zul je zijn voor de leraar en
Zijn klas, bevrijd van delingsdwang.…
Van steenkoollaag tot laag, langs schommelende
kabels van het bijna niet meer weten,
klim je langzaam door de jarenlange schacht
die van de oorsprong naar het hoegenaamde einde
leidt, uit ingestorte tunnels en kanalen, langs de
breuklijn van het allerlaatste licht omhoog,
bereikt ineengevouwen als een kreeft uiteindelijk
de rand van het verlaten…
we leggen een plank
over de sloot
een van ons neemt voorzichtig
als eerste de hindernis
'de overkant als bevestiging
van dat het haalbaar is'
mijn uitgestoken hand
reikt naar de volgende
kom maar zeg ik...
het donkere water
blijft vooralsnog rimpelloos…
Het grote waagstuk aan te gaan om water in wijn te veranderen?
Een weg te gaan die leidt naar de trap tot de hemel?
We worden uitgenodigd om te stralen.
Wat houdt ons tegen?
Liefde bouwt ons op.
Haar eenvoud is groots.
Bouw in mij je woning,
laat mij gast zijn aan je tafel.
Jij zong voordat je sprak.
En in mij, spreek jij.…
licht
die een zachte wiekslag brengt
waarmee de nacht wordt verjaagd
wat zij nog weet van de nacht
is een hunkering naar kleur
die de dreiging van stilte
draaglijk maakt
wat zij nog weet van kleur
is de verandering van seizoenen
en nuances in het spel
van sneeuw en clair-obscur
wat zij nog weet van het spel
van handen en mond
is het waagstuk…
van licht
die een zachte wiekslag brengt
waarmee de nacht wordt verjaagsd
wat zij nog weet van de nacht
is haar hunkering naar kleur
die de dreiging van stilte
draaglijk maakt
wat zij nog weet van kleur
is de verandering van seizoenen
en nuances in het spel
van clair-obscur
wat zij nog weet van het spel
van handen en mond
is het waagstuk…