Alle inzendingen over warme lach

Zeg me, fluisterde ze wat is het verhaal van je tranen zeg me, wat is het geheim van jouw warme lach vertel me, waarom je mij terug kwam zoeken haar ogen, even donker als de zijne, blikten hem aan in verwondering…

De warme lach van je liefde is mijn wens als ik naar je kijk en al mijn tranen niet durven te vallen zonder je diepe stem om een echo te vragen…

helder ochtendlicht wekt ontluikende liefde met een warme lach zeven hemelen kussen de ontpopte dageraad…

altijd schemert je warme lach als zon en maan spelen tussen verblekende sterren aan het begin van de dag jij die in kristal van de ochtendrijp de eerste stralen ziet breken in kleuren van onvergetelijke pracht nog dromerig uit de nacht ontdooi jij de vorst in een voorzichtig verkennen van lente vogels fluiten uitbundig concert…

bloed van binnen kookt Waar wacht je nu nog altijd op we hebben al een uur verloren er is geen tijd meer te verliezen ik kom naar je toe met open armen ontvang me met een warme lach…

Die warme lach op jouw gezicht en die knipoog... als je je blik op mij richt zegt mij dat zóveel meer dan woorden.…

Zij wel; met een warme lach, wat je van een stalen machine niet verwachten mag.…

Met een liefdevol gebaar gaat zijn hand door haar grijzend haar Haar olijke blik streelt zijn warme lach met die altijd verrassende oogopslag Gearmd en zwijgend gaan zij voort want hun pure liefde behoeft geen woord…

drinken gulzig van de lavendel honing de zon al wakker, schijnt stralend op de tere vleugels van een vlinder er zindert liefde in de lucht haar warme lach die is voor jou ze heeft kuiltjes in haar wangen haar kersenrode lippen blazen een kushand heb jij die al gevangen?…

je was weg maar je stem zong het lied van de wind jouw vormen kleurden de wolken hoog aan de hemel waar de zon uitbundig de warme lach met je deelde je bent weg maar ik weet je bij mij omdat ik je ogen heb gezien…

Dit beeld zorgt strakjes voor een warme lach als ik me insmeer op een zomerdag.…

In mijn ogen weerspiegelen de tranen Een welgemeende warme lach In het tegenspreken tijdens beamen Ontstaat er chaos in gezag Mijn handen raken zomerleven Eenzaamheid rust in mijn schoot In de climax van het streven Sterven havens langzaam dood.…

het is goed nieuws de tumor vreet niet verder in jouw lijf maar wel in mij toch ben ik blij dat alles weggenomen bleek te zijn mijn pijn -zwaar ondergeschikt- wikt elke mogelijke slag om elke mogelijke arm en warm lach ik je toe…

lach...…

je houding straalde wijsheid met een warme lach in milde tolerantie omarmde jij gedichten bij het oplichten van gezichten maar ik zag je vinger krullen en je magistrale armzwaai kon de deceptie niet verhullen ik werd naar de hoek gestuurd om te overdenken hoe ik over platitudes een vleugje poëzie kon schenken…

jij hebt het speelse dat onberekenbare in je oogopslag diepte en het hoog welluidende in je warme lach soleert maar neemt ook anderen bij de hand in het delen van de korrels op het zomerstrand wij genieten van je tussen eb en vloed golvend maak jij het leven goed…

een stukje god heeft zich geopenbaard in zwarte handen een warme lach met witte tanden hij kwam over het water in onafhankelijkheid smeedde broederschap uit apartheid tot gelijk hij bond wat ooit gescheiden was gaf mensen weer hun eigen trots op de rots van kaap de goede hoop…

Tot uiteindelijk wij worden uiteengedreven door vlagen wind weer ruimte kunnen bieden aan zon en warme lach.…

als zij nog slaapt streelt hij lichtjes over haar wang blijven haar ogen nog even gesloten maar dat duurt niet lang dan ontwaakt zij langzaam met 'n prachtige warme lach trekt ze hem tegen zich aan en kust hem goedendag kriebelt de zon voorzichtig bij hen naar binnen welk 'n schoonheid zo deze vrijdag te mogen beginnen…

als zij nog slaapt streelt hij lichtjes over haar wang blijven haar ogen nog even gesloten maar dat duurt niet lang dan ontwaakt zij langzaam met 'n prachtige warme lach trekt ze hem tegen zich aan en kust hem goedendag kriebelt de zon voorzichtig bij hen naar binnen welk 'n schoonheid zo deze vrijdag te mogen beginnen…

ik heb ze hun handen zien wassen in de onschuld van het pas geboren kind terwijl ze kijken in de ongebroken spiegels die je enkel nog in baby’s ogen vindt het is hun waarheid die geen antwoord krijgt omdat nog te vaak de warme lach achterwege blijft kou steeds hoger rimpelt in het al vroeg geschonden emotioneel blauw…

Er gloeit een warme lach door dit koele licht van het venster waarin ik zoek naar jouw aanwezigheid. Jij laat je kennen door je handen, weet hoe jij beelden achterlaat, je mond, je huid, een ademtocht waar ik van ver naar kijk.…

het was tweede klas maar meer kon ik echt niet vragen stralende ontvangst met warme lach bloemen fleurig net geplukt in de kas blijheid recht uit het hart dus weg met het etiket tweede klas het is iets dat niet meer past in de maatschappij die wij dragen vandaag een relikwie uit rangen en standen wij kiezen voor stranden…

herinnering tekent al vroeg je huid de buitenkant in letters en symbolen zie de rijkdom die er onderhuids verscholen ligt in ongesproken woorden wist jouw blik mij te bekoren in zielscontact je hand en warme lach met alle toebehoren wij zien de wereld niet als prooi gaan nooit voor buit maar delen slechts in liefde uit…

het stukje zon maakte de sprong weer goed de overkant jouw hand de lach waar alles mee begon had de aanloop niet goed voorbereid slecht weer de tegenwind maakte de afzet zeer onzeker we oogden beiden bleker het stukje zon kwam in je ogen om mij een goede landing te beloven op de grond was er jouw warme lach toen ik weer…

Zo uit het niets sprong ze in het oog Een gouden zonnestraaltje Ik hief mijn handen naar omhoog Plukte haar van de hemelboog En vlijde haar in een schaaltje Onder het deksel van kristal Schittert een warme lach Een Godsgeschenk uit het heelal Dat dichter bij ons blijven zal Verlichtend als bij toverslag Gelovend in haar grootste kracht…

zon brandde zacht een warme lach in het landschap van plezier hier vond ik woorden in het spinrag tussen struiken bepareld met de ochtenddauw jouw ogen vierden feest in de voorpret van verwachten de gasten namen zomer mee cadeaus met linten en ballonnen in de zee van tijd is weer een nieuwe draad aan jouw levensweb gesponnen…

ze keek me aan schonk mij haar warme lach overbrugde met haar ogen dat wat wij nog steeds niet konden geloven of wij nu spraken dansten of zongen tikkertje speelden en sprongen op een lied van het publiek zichtbaar waren wij stapelverliefd wij hebben alle roddels vermeden over de tijd die wij scheelden het ging van harte zonder…

ik raapte het applaus dat nog opklonk tegen de sluitende gordijnen zag de glinsterende ogen warme lach en bloemen langzaam uit beeld verdwijnen voelde het succes maar kon er niets van vinden in mijn chaotisch diep van binnen wilde terug naar de zaal om weer de flow te proeven van mijn allerlaatste verhaal nog één keer volmaakt gelukkig…

Over al die grenzen steeds weer een warme lach. De kleuren, de reuk, de smaken de prikkels van de zinnen die je altijd raken. Zij zitten nog van binnen.…