Alle inzendingen over wereld-zelf

We eten allen van de bloem der aarde, een bloem, die ik erg kostbaar noem.…

De vlag van vrede heeft een witte kleur van overgeven en tot elkaar komen, met een geur die opent ogen als er niet meer wordt gelogen en opent ook harten, smarten zijn sterker dan pijn in het leven, om uiteindelijk niet alleen te dromen, maar in vrede elkaar verstaan.…

Als we vrede van binnen hebben en dragen kunnen wij dat ook wensen voor de ander, en als we allen een stille innerlijke vlam bewaren dan vragen wij niet meer als de wereld aankan.…

Ik geef mezelf een tweede kans. Ik geef andere mensen een tweede kans: dichtbij of ver weg. Ik geef de aardbol een tweede kans... maar géén derde kans: dan is het te laat! Neen. Een volwaardige en oprechte kans vanuit een eerlijk hart. Smart samen met deze onoverwinnelijke uitdaging tot het herwinnen van een prachtig groene natuur: daarvoor…

Mijn ster straalt als een ver Licht en als nooit tevoren voortaan over de mensen dichtbij mij voor hun wensen van vrede en liefde en van leven, vrolijk en diep boodschap met reden tot verbroedering mensen gelijk aan elkaar voor even maar straalde mijn Licht tot elk mensenkindgezicht.…

De klok tikt De tijd terug Naar een verleden Dat wij vergeten. Om te gaan Naar het heden Niet geleerd Van onze fouten.…

Dagelijks bereiken ons berichten in een niet aflatende stroom van ellende uit de poriën van de media die als een koude douche over ons heen wordt gestort dan vragen we ons af waar het in deze wereld toch aan schort want graven we niet ons eigen graf?…

er is een aarde die doordraait mijn god hoe kan hij nog bewegen terwijl mijn wereld zoveel stiller lijkt kom ik jou in alles tegen…

toen de rivier in nevelen was gehuld dacht hij aan het rood van ijzer en aan blauw het blauw van koper toen hij de rand van de rivier naderde zag hij haar verscheurde lichaam in de weerloze kleur van bloed in het vertrapte gras hij hief het hoofd naar de loodgrijze hemel een rauwe schreeuw doorkliefde de stilte hij sloeg de handen…

Aan een wereld van miljarden namen lijkt het kiezen een ijdel spel. Dooft het licht van de meeste sterren. Krijgt het licht betekenis bij de laatste tel. Aan de wereld lijkt men zich niet te storen. Leven lijkt een oneindigheid. Nog steeds kan men zijn schoonheid bekoren. Zijn naam is nog niet vergeten in mijn tijd.…

Als mijn wereld in brand staat; de wereld om mij heen. De bouwsels van mijn dromen afgebroken worden tot de laatste steen. Als mijn wereld niet meer draait om zijn dagelijkse zon. De duisternis overschaduwt het licht waar het eens begon. Als mijn wereld niet meer rond is, maar een helling naar het ravijn.…

zo lang we onbeholpen naar woorden zoeken de taal ons venster op de wereld blijft we andere waarheden de ruimte geven de deur openzetten voor de stilte binnenin we verbintenis vinden met het onbekende naar buiten komen uit onze huizen van zand en klei zo lang we geraakt worden…

muren van baksteen leem of gewapend beton ze brengen ons tot stilstand we worden gescheiden de muren om ons heen scheiden mij van jou muren breken wereldse verhalen af voor treurige aftochten zonder kleur koppen door muren vervangen kansen door pijnlijke twijfels ruggen tegen de muur verlammen lijven om liefdevol aan te…

In wat voor wereld leven wij?…

Of het God is of de mens die oorlog en geweld heeft uitgevonden laat ik in het midden van de twijfel overal ter wereld waar oorlog is vallen er onschuldige slachtoffers vrouwen en mannen, kinderen en ouderen dat kan nooit de bedoeling van een schepping zijn geweest dat moorden, verkrachten, vernietigen de laatste onschuld wordt vermoord…

de kraanvogel breekt de stilte zijn roep raakt me dieper dan mijn huid ver van het wereldse lawaai wordt een mens gemist…

als de wereld mij niet meer ziet beweeg ik me door de ruimte over een brug van dromen alsof er niemand is gooi ik het overbodige overboord woon ik op de rijke bodem van de poëzie als ik de wereld niet meer zie…

Open de poorten In naam van Oranje Het valt je Zwaar he? Geen beat op de Prinsengracht Voor de supermarkt een hek Alles verlamd De stand Balletje trappen Simpele grappen Er uit Blijven trappen Ik heb makkelijk praten Gelukkig nog niemand Begraven Of sorry toch wel Noch hemel Noch hel…

wereld was ik misschien…

de zon biedt mij de wereld aan vorm in alle kleuren ze leert lopen laat me gaan gebruik daarvoor ook 's nachts de maan ze aardt me op mijn rug buien klaren over gegoten en gestort in linten die zijn te berijden zoals ze stralend in me port de snelweg rijdt al vlot voorbij in auto's die zich sturen mensen turen vreemd naar…

De wereld is zielig maar ik ben niet prielig mensen zijn koel maar ik ga altijd op mijn smoel…

Ik leef Ik huil , ik lach Ik schijn Ik zeg de zon straks weer gedag Draaiend om mijn eigen as Draai ik om haar heen Dynamisch als een waterpas Beschijn ik haar horizon alleen…

Al jaren “loop”ik bij, een fysiotherapeut niet voor de lol, niet voor de leut ik mag de man echt wel, want anders was ik zo weg, echt wel! Wat me verwondert en ook stoort is dat, omdat het zo hoort ik andere mensen ook doorstuur naar hem gewoon omdat ik ‘m erg goed ken! ‘t bedrijf waarvan ik oedeemspul betrek is dit jaar echt een beetje…

De wereld lijkt zo rustig en lief Maar als je kijkt wat er op deze rustige en lieve wereld gebeurt kom ik niet verder dan moord en agressie. Kinderen ontvoerd Gezinnen ontwricht en branden gesticht Dit is te gek om alleen al over te denken Dat leerlingen de klas binnenlopen met wapens Dit is te gek om over te denken.…

de wegen van de wereld zijn soms wel ver niet zo ver is de weg naar ons een brug die men dan bouwde werd gevoed door met de plons de werelden vertrouwde een vlucht van zwanen zwierend de schemering omlijst hetgeen je zag die nacht mooier alles dan het lijkt maar wat wat wacht in het bos ruikt het kabouterig smeulende geuren dringen binnen…

Als je me aanraakt krijgen we beiden rillingen omdat dit zo goed voelt Als je me kust is de wereld heel even van ons staat alles stil in een ademloze seconde Niemand die het merkt behalve wij twee Blozend zoeken we naar woorden die nooit zoveel betekent hadden maar nu zo perfect lijken We kijken elkaar aan en glimlachen zacht...…

Regen in mijn ogen mijn keel slaat dicht overuren maakt mijn hart ik zoek mijn ik Regen in mijn ogen wazig wordt mijn blik had mijn hart maar ruitenwissers misschien vond ik dan mijn ik…

armoede is een slechte adem een versleten loper op de steile trap waar een lucht hangt uit vreemde keukens om daar boven te wachten een koude stille kamer in niets dan eenzaamheid rijkdom is gelijkvloers hoogpolig tapijt vol blote kindervoetjes de geur van vers brood en giechelgrapjes uit de warme keuken daar waar zoete kusjes…

Door de ramen heen komt de wereld mij tegemoet het zonlicht projecteert de wetenschap op mijn gezicht groot is de wereld want het alleen zijn en dan weer niet is in juiste evenwicht De bomen zijn niet dichterbij gekropen en de wolken drijven hautain over mij heen toch is de wereld heel wat groter geworden met de wetenschap van…

Mijn wereld lijkt zo anders Niets is meer wat het ooit was Ik mis je zo als mijn maatje Na al die tijd besef ik dat pas Gewoon even lekker kletsen Of even een dagje samen zijn Jouw afwezigheid zo aanwezig Die leegte doet me zoveel pijn….…