Alle inzendingen over workshops

Het is niet je fantasie die de doorslag geeft, noch je taaltalent of wat ook voor accent dat je vers doet excelleren. Met van alles een beetje raak je Poëtica in haar ziel. Wacht je voor de overdrijving, het rijmregime, het succes van een grapje. Realiseer je dat er Iemand staat te bonken voor een noodgeval..., een appèl dat je ijdelheid…

Het liefst heb ik je puur Je ruikt heerlijk, erotiserend Dat kleine vleugje kaneel Verlies mijn zinnen lik hard en teder pracht proef walnootlikeur Ik bijt je middendoor bitterkoek, amaretto Je smelt hemelzacht Verrukt de papillen op mijn tong Ik wil meer, meer Je doosje leeg mijn klaargemaakte romige bonbon…

Meer dan gesloten, zijn gezicht Hangt hij lethargisch in zijn stoel Hij saboteert de hele boel Wil weten niet van een gedicht Ik duw en trek en ik belicht En denk kom op joh, toon wat smoel Hij heeft geen levenslust, geen doel Is geestelijk uit evenwicht Hip hop; zijn lievelingmuziek Biecht hij me op met tegenzin Een ingang denk ik opgelucht…

Allicht, we zijn hárd aan een workshop toe Om seksespecifieke taal te schrappen Omstreden toch, die rare eigenschappen! Op man en vrouw rust voortaan een taboe Straks schrijven wij geheel geslachtsneutraal In politiek correcte kwezeltaal.…

vragenrondes, workshops, dialoogsessies, dagsluiting nu het nog kan zonder gezichtsverlies, bergen in beweging of diepten zonder vaste grond en schimmen die niet verzaken, vlekken in het vergeten tot ontkennen van alles…

Naar een workshop om dit te leren. Tegen nieuwe regels komt men in opstand. Ik vraag me af: Wordt er nog gewerkt in dit land?…

Wij werken dag aan dag, de weken rond Wij rollen heuvelop dezelfde steen Werk als Sisyphus - nooit afgerond Water staat ons hoog, tot aan de mond Wij staken nu, wij klagen steen en been Wij gaan totaal iets anders doen dan leren Wij geven workshops, gastlessen in schaatsen Wij mogen ieder kind introduceren Wie wil als klassenassistent…

In een groep van zeven Hier en daar een veeg Met schilderen is het beleven De aanbieding die ik kreeg Een luid gelach Een zwempak lenen Dat is wat je mag Een tot mijn tenen Zwemmen zonder badpak Naakt mag je niet zwemmen Later in het water een glijdende zak Korte pijpjes; zonder remmen Een walrus als gebogen aal Klom op en af…

Ernstige bril Op de knap Geboetseerde neus En kijkt mij Vorsend aan - Besluit mij te Vertrouwen, en zegt Met potlood schets Ik en vul het Daarna aan met Ander materiaal En terwijl hij dit Aan mij vertelt Zie ik aan z'n ogen Dat zijn denkraam Elk denkbeeldig lijntje Op het tekenbord heeft uitgeteld N.a.v. workshop…

die trof die Limbo op z’n zachte G-spot Verdient nu geld met workshops, presenteren, de GVR komt mensen motiveren, waar niemand staat te trillen op de benen…

Loopt het hier in een AZC of zwemt het gevallen uit een boot in de zee, ze hebben een ding gemeen, het zijn allemaal vluchtelingen, sommige hebben geluk de andere zijn zielig.…

Wij zussen hebben altijd een workshop zo noemen we het voorlopig maar Pasen Pinksteren Kerst noem maar op we zijn dan weer gezellig bij elkaar We maken dan vier mooie bloemstukken voor vijf innig geliefde mensen hiermee willen we de pijn onderdrukken ik kan geen liever zussen wensen Al zijn we samen door een hel gegaan zoveel verloren in…

klassenmap Staat in het teken van 'Gelijke kansen' Voor scholen van het type Iederwijs Met rugzak, blond blank bruin dik dom of knap Een beetje als de Middenschool destijds Op dinsdag krijgen ze 'Les van je leven' Juf Jet als rolmodel, Mo als idool Een voorbeeldideaal om na te streven Wie durft als kwekeling improviseren In workshops…

Vanachter een spiegel van fixeer kijk jij mij vragend aan. In de gewichtsloze sfeer spel ik zachtjes je naam. Samengebald licht op papier, voor altijd spelen we hier. Een konvooi van beelden flitst voorbij, één ogenblik sluit de rij. We mediteren op de rivier waar de zon opbloeit uit het water. Vissen schilderen ons plezier, de…

Pesten gebeurt niet alleen door elk jeugdig individu het blijkt ook voor velen een gewoonte op de werkvloer ook daar gaan volwassenen voluit op de pesttoer je kunt je afvragen hoe infantiel zijn de volwassenen van nu hoe is opvoeding nog mogelijk met zulk kinderachtig gedrag jongeren pesten niet omdat het moet, maar gewoon omdat het mag…

eerst siert hij in beschuiten gebak dat in roze of blauw de geboorte kondigt van het nieuwe leven dat harten stromen doet later boezemt hij in schuur of kelder zich warm nestelend tot angst en afkeer als hij honger stillend ons de stuipen jaagt nu trippelt hij driftig heen en weer muis aan muis gevangen in knuis en kolenschop…

van nature ben ik niet zegt de wetenschap aanhankelijk lief en sociaal door de eeuwen heen in het script van mijn dna zijn er fouten geschreven niet meer of minder is het aangeboren een beperking aldus zeggen de geleerden een foutje in het systeem die aan baasje en bazin trouw zich verbinden laat een open gezicht denk ik met een zonnig…

de kop geheven schuin omhoog zijn oren spitsend waarschuwt hij stil tot daar dan mag jij gaan verder komen moet je niet de staart strak hoog en staand zijn lippen krullend blaft hij grommend waar je bent moet je blijven waag het niet hier te komen…

statig fier de kop geheven kleurt zwart wit de zebra met gerechte rug zoals zij baken is van hier naar daar voor een veilig pad de aandacht trekkend lonken lichtend wit van hier bekeken daar haar strepen waar het zwart niet is aan de overkant het leven verlangend leidt zij blind vertrouwd ons tussendoor de wielen die verschil maken…

vurig rood gekamd wakkert hij de wereld bij het sterven van de nacht met gekraaide boodschap over weer de geboorte van een nieuwe dag majestueus deftig de veren schuddend poot hij vinnig dan zijn territorium doorheen zegetochtig klokkend de hennetjes lokkend zijn doen noch zijn laten sporen het vermoeden van diep verlangen naar…

een verfstreek is het de dagen kleurend die tong verend fluitend zijn gezang van jong tot oud tot aandacht lokt stok geketend om attentie vragend zit hij kort gewiekt in goud gevangen verveeld gekooid zijn noten snavelend krauwend snauwend vermaakt hij het publiek kaatsend echoënd wat het gehoor kletst zich stilletjes vragend wie…

luisterend bij het raam hoor ik in een boom met op de achtergrond een ekster schreeuwend klein een kinderstemmetje hongerig de ouders bedelen rond huis en haard zoekend van bessenstruik tot fruitvlieg zamelen zij het maal schichtig naar omhoog blikkend waar zij in het groen verscholen hun weerloos jong weten dat - het snaveltje wijd…

hartstochtelijk kijken kinderen klein het kleurrijk krioelen dat achter glas eieren levend barend miljoenenvisjes doen vertederd kijken de eigen guppy’s ook de ouders groot die zij kozend lief uit rivieren hartstocht het leven schonken hun telgen kijkend zouden stilletjes zij hen vereeuwigen willen als die missionarisvisjes veilig…

het kleine vogeltje altijd zingend weer zwarte kop met witte wangen het lijfje groen en geel huisde jaar na jaar in ons tuintje zijn gezin zo - acrobatisch toerend graag gezien als gast struinend door heg en gras nijver hoedend voor gevaar vloog hij kroost voedend met zijn vrouwtje af en aan zo kleurde hij de dagen ongestoord en…

rood rondborstig wulps blikkend tikt zij het raam als ware zij vragend om aandacht een meisje van plezier niets verhullend zingt zij temend ach kom nou laat mij erin zo zonder jou is het eenzaam hier guur ook en koud vliegen vangend vlug de schoot schuilend kruimelt zij nootjes tot natuurlijke drift in het hoogste lied haar ontladen…

wanneer in voorjaarsgras dartelend wij de lente boden dan nog zijn wij schattig boodschapt blatend het schaap maar de waardering daarna een beetje meer respect die is ver te zoeken zo mekkert het voort worden wij niet als lammetjes ter slachtbank geleid dan wel aan goden ter offer eerst gekeeld dan geslacht schande wacht de brave…

hooghartig als een gigolo langs benen strijkend verleidt hij kopjes gevend laatdunkend het voetvolk zijn stokpaard rijdend tot aandachtig kroelen eens de schoot veroverd nestelt baarden likkend hij tevreden snorrend zolang het hem bevalt hautain vertrekkend weer omdat het hem verveelt de mens verwijtend kijkend met donker felle ogen…

zoals mensen paadjes maken nam ook de olifant de kortste weg toen wild als varkens hij zag komen op ivoren jacht een mensentroep niets ontziend de massa vluchtend met daarin kostbaar opgebaard het porselein dat werd gespaard plette hij de kast tot gruizelement alsof hij zich excuseren wilde nog trompetterde hij luid voor beleefdheid…

met regen aan de luchten vliegt hij vluchtend waar muggen hangen blijven naar het huis en raat waar met slanke taille hij de vorstin wachtend weet die ondier kauwend klagend het werkvolk ordonneren zal hem wacht geen min geen bijenkorf met zoet want eens in de kolonie zijn kop gestoken is trekt hij haar klappen zoals hem de jampot doet…

zompig waren de hectaren zomers groen en winters kaal waar stads de mensen lonkend rij aan rij nu huizen staan ooit daar lag zijn kolonie waar in bronsgroen vederpak kruiend op de wind gericht hij zijn gedachten droogde kronend zilverig zijn manen kon hij genieten van zijn vangst die uit rijk toen het water nog zijn gehaakte snavel viste…