met een grijns en met een lach,
en de leegheid van de dag,
vergeet ik woord en raad en dicht,
ben ik van zwaar naar lichtgewicht.
ben ik vergeten wat ik hekel,
ken ik geen prik of scherpe stekel,
ik ben zo doods als zand en pier,
ik ben nu ook gewoontedier.
ik kommer slechts nog om mijzelf,
knaag nog nauwelijks aan 't gewelf,
van dit…
verbeten vlucht ik weg
weg van het vertrouwde
op zoek naar horizon
wars van bekend en eigen
alsof duiken
in het onbekende diepe
van een vreemde zee
een zelfverloochening kan zijn
bijna verdrink ik
in het ritme
van een vreemd volk
tot ik mezelf weer ontmoet
in een geluid van thuis…
er hing een adem te verstikken
in een zucht om te snijden
water hield op met stromen
werd bloeddamp uit poriën
al het lawaai stierf eenzaam
de stilte klonk steeds harder
ik bombardeerde mijn ziel
en niemand die het hoorde…
Het verstilde maanlicht schijnt
Streelt mijn geschonden lichaam
Beroert elk plekje en verkleint
De zelfverloochening en blaam
Zodat elk schandteken verdwijnt
Groeiend is mijn zelfbewustzijn
Ik sta weer strijdbaar en rechtop
Woede verzamelt zich tot venijn
Zet er een streep onder en stop
Dit leven, zoveel wraak en pijn
Springen in het…
Hij heeft
zijn leven opgeofferd voor een beeldend leven van a
tot z, een ziekelijke en nobele zelfverloochening van
een hardnekkig moederskind, die in wezen in zijn
gecultiveerde dromenwereld zijn beschermheilige altijd
genadeloos miste. Meer dan hij besefte, aankon, deze
couveusereus, het liefste onbespied.…
682
Bezig met laden