Netgedichten

netgedicht (nr. 3.659):

zelfverloochening

met een grijns en met een lach,
en de leegheid van de dag,
vergeet ik woord en raad en dicht,
ben ik van zwaar naar lichtgewicht.

ben ik vergeten wat ik hekel,
ken ik geen prik of scherpe stekel,
ik ben zo doods als zand en pier,
ik ben nu ook gewoontedier.

ik kommer slechts nog om mijzelf,
knaag nog nauwelijks aan 't gewelf,
van dit lijden naar het einde,

maar als ik het onderspit dan delf,
vraag ik naar meer dan slechts ikzelf,
waarvoor ik dag na dag wegkwijnde.