Alle inzendingen over zielen

Maar hij en ik weten allebei die ziel, dat was de ziel van mij begraven onder dat hoopje gras alsof het niets bijzonders was maar het was mijn ziel, die ten prooi viel aan zijn poot, de malloot!…

Blaadjes die vallen. Bomen worden kaal. Straten worden donker. Laatste granen gaan door het gemaal. Het gras wordt bruin en rot. Donkere dagen komen eraan. Traditie getrouw doet een ouder echtpaar de lichtjes aan. Samen voor nog heel even... lichtjes hebben helaas ook niet het eeuwige leven....…

Ze hadden ons een verhaal te vertellen, Maar niemand die het hoorde, Niemand die ze zag, Niemand die ze kende Tot de dag dat ze zich wreken wilden Op het leven dat hen onthouden was; Gekwetstheid die voor hen Niet meer, niet minder was dan Het bestaan dat ze hadden geleid, Haat die broeide, en geen kant op kon, Tot de dag dat ze…

Zielen die ver gaan- ik weet hen in te leven tot mijn verbazing…

Het schrift van de gedichten heb ik tot de laatste bladzijde gevuld. Zinnen die enige pijn konden verlichten, die ik heb opgeschreven met behoorlijk wat geduld. Het schrift van daden, emotie en woorden, is volgepend met alles wat ik zeggen moest. De letters die naast elkaar hoorden, al was ik vrolijk, verdrietig of woest. Het zielschrift…

Laat zonlicht gedoofd, levende zielen gaan heen waar doden dromen.…

Met troost voor de ziel en vredige gedachten voor een nieuw bestaan.…

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

, dan verspil je tijd Mijn ziel is het persoonlijkste van mij Het maakt mij tot mij, dat wil ik niet kwijt Wie mijn diepere gronden wil begrijpen Zal eerst de wateren moeten trotseren Die wateren beschermen mijn ziel Zodat niemand er ongestraft van zal profiteren Luister naar de wind die fluistert Het vertelt je waar je moet gaan Vertrouw…

Dat kan in een kort of lang verhaal, maar ach, who cares, de ziel vraagt niet naar taal!…

Er is niets dat dit lijden kan verstillen of verzachten Moet knopen gaan doorsnijden anders ga ik m'n ziel verkrachten.…

haar leven duurt nog als de wormen zijn uitgegeten haar vlees is niet te zien maar doordringt de kamer met gedachten haar kracht is als een inktvlek op een laken een ronde golf in een vijverspiegel haar geboorte is pijn als zwerende wonden verloren illusies en vergeten zinnen…

Ukraine,Sudak Krepost 212 n.chr Terwijl ik uitkijk naar pieken en dal Voel ik dreiging van eeuwen verval Zie ik hun zielen zij razen ijl voorbij Besluipt mij angst wreedaardig ten deel Onvermeend werd onschuld vermoord Om nimmer belang van pril te voeden Slechts wapengekletter de nobele kreet Altijd wederom blind geloof te behoeden…

vanwaar ik ben is leegte vergeten kijken ongeloof en om niet het weten cocon eigendraad -het nevelt zicht- ontpop mijn ziel zo zal het schijnen hulsel kom af voorwaar verweer ga met rottend blad beklijf niet meer…

Men weet het present, waardig, maar in wezen niet daar Die ziel zoekt een uitweg in het breken van oude grenzen Ze stijgt omhoog, klapt schokkend tegen ‘t ronde hemelruim Tuurt omlaag, valt in een diepe zee, angstig, grijs en grauw Zijwaarts tuurt grijnzend een blik in cynische toverspiegels Vanaf de overkant, puur en lonkend, oog in oog met…

Zoals twee verre sterren na lange tijd uiteindelijk botsen in hemelse pracht Heeft jouw ziel de mijne geraakt met zoveel kracht Treur niet om vergeefse jaren Vier, zielsvriend, met mij Alles gebeurt op dit moment Dat het goed is, geen twijfel Ik heb je altijd, ook toen, herkend…

zoals je gisteren naast me lag mijn mooie Indische god liefde van m’n midden leven ik hoef je niet te zeggen wat het me doet we deelden handen en huid en lippen woorden, tekortschietend onze zielen samen warm, wijs weergaloos eens en voor altijd…

zachte geluiden dringen schuchter door de eenzaamheid, ontkenning `t wordt langzaam afgebroken de ziel ontsluiten vraagt moed en geduld een bange vraag bestaat wat betekent tijd, zou dat eeuwig duren…

Je bent vertrokken uit mijn hart Mijn ziel heb je meegenomen... Mijn hart gebonden, gekneveld in de pijn, blijft achter met een leegte... Een eindeloos verlangen naar jou, jij, die mijn ziel hebt aangeraakt, heel eventjes maar... Mijn ziel nu verkracht, vermoord door jouw woorden.…

aan jou ben ik overgeleverd in het volste vertrouwen als krijgsgevangene van jouw ziel de vertaalster van tederheid tuimelend in jouw liefdesbeeld alleen je oog viel te vroeg op mijn liefdesbrief…

Te lang al zonder liefde Te lang zonder besef Te lang al loopt hij doelloos Met zijn ziel onder de arm Te lang om te beseffen Dat ’t normaal niet zo hoort te zijn Toch wetend dat ie wat mist Te lang, met de ziel onder de arm.…

ná onze laatste zucht waait de wind gewoon door mijn ziel zal onbelichaamd zijn in eeuwige vervoering…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

hoe hard ik tracht jou bij te benen je wordt steeds kleiner in verder gaan mijn ziel bevrijdend verpoos ik even in het duister van de leegte om dan elke schaduwvlek negerend een nieuwe weg in te slaan…

mijn ziel beschermt me, verwarmt me als het koud is als ik het even niet meer weet en alles om me heen vergeet redt me, koestert me als ik struikel als ik val in een diep donker dal mijn lieve ziel troost me als ik pijn heb kust weg mijn verdriet zonder mijn ziel red ik het niet…

Donkere nachten ogen die duisternis zien binnen in je ziel.…

Daarin zoekt hij het waarom, de stilte heel diep in zijn ziel. Om daar het antwoord te kunnen vinden, van zijn eenzaamheid.…

zondagmorgen tussen jullie beiden als altijd veilig en geborgen Lopend langs graven onze aandacht besteden ik geef mij vol overgave aan de mensen uit ’t verleden Luisteren naar verhalen van een tijd gelee dat waren jullie idealen jullie mooie bijzondere twee Details zo ontzettend klein herinneringen zijn gemaakt zo puur en zo rein mijn ziel…

de een hangt zich op aan zelfgevlochten koord een ander stopt zich vol met dodelijk gif de gaskraan of plastic zak zijn ook mogelijkheden de zee inlopen tot je verdrinkt of toch maar voor die sneltrein springen een ziel kan te naakt zijn kapot gaan aan het rauwe aardse is onze maatschappij dan ziek? vragen, steeds meer vragen…

Luister naar het gevoel van je eigen ziel.…