Alle inzendingen over zielen

Alléén die éne spronk Licht: vol van liefde en vrede; dat is mijn ziel! Het kleine deel van het grote geheel dat telkens in een nieuw, authentiek plan viel.…

vleugels in het gruis de dood op één wiel heuvelopwaarts nog wel het gezicht is van leer de helling ligt bruin versleten in het licht van de geschiedenis de kringloop is een kruiwagen vol vage levensresten niets gaat verloren dat onvermijdelijk terugkeren tot stof rolt tergend onvermijdelijk en beeldvullende uit alles vergaat alleen de ziel…

het trauma zit in de ziel hoor ik op tv vanuit oorlogsgebied dan denk ik even aan alle discussies of de ziel wel bestaat als de sneeuw valt over Ierland en in Pastoetrietsje weer een raket is ingeslagen denk dan toch aan de ziel en blijf er aan denken altijd naast de vele koffers bij de kippenboerderij…

Hun ziel naar beneden.…

de ziel dat is zo'n oud belegen woord ik weet haar niet te vinden tenzij men aan haar komt dan doet zij zeer betrapt 30 november a.d. 2014 dominicus prima adventus begint met 'ad te levavi animam meam': tot u hef ik mijn ziel op…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt.…

Met iedere geschreven zin ontbloot ik een deel mijn leven ik ben een mens die eens diep viel en nu op zoek is naar zijn ziel ik voer op de wildste oceanen in iedere uithoek van de aardbol heb ik gezocht In iedere bergspelonk, de diepste krocht ik heb mij dus naar het schrijven gekeerd daarin vind ik haar zeker alleen wat verweerd.…

Ook die vraag stelt ze niet meer Ergens in de verte valt de regen over weilanden en huizen en is haar ziel…

mijn rusteloze ziel met wie je goed verdwalen kan neemt plaats bij het venster met zachtmoedige blik ziet ze het menselijk tekort daarbuiten vandaag neemt zij alles voor lief mijn zorgeloze ziel met wie je uit het venster vliegen kan ademt bovenaardse vergezichten met open blik wijst ze de wegen door oneindige labyrinten…

De ziel Van de mens Is het onuitgesprokene Het onaantastbare Het niet weten De ziel Draagt de wetten van de kosmos De ziel brengt levensvreugde en verdriet Voor de ziel heb ik eerbied De ziel staat in contact met de wetten der natuur Zonder wetten geen bescherming van het heilige vuur…

Brokken van haar ziel lagen voor haar over haar bed verspreid wat eens een sponde van vlinderliefde was was het er nu een van spot en nijd tot hij haar hart had ontnomen zij had bloed geroken het was haar eigen hij had haar ziel gebroken.…

De ziel is in diepste wezen zielig. Op ieders lip slaagt zij er maar niet in substantie te verwerven. Begrensd door ene begrip dat loos is, zonder materie is zij niet meer dan het woord dat haar benoemt zielsveel, met hart en ziel, zieltogend: niets dan taal.…

‘Geboorte is geen begin, dood geen einde’ daartussen, ondertussen zielen, zielen, zielen doelende en dolende zielen doelende die er wat van maken dolende die het afmaken zielen-fijn en zielen-pijn op en in de eeuwigheid zijn wij allemaal zielen zielen die komen, zijn, blijven hangen en gaan naar overlevende zielen, geen overleden zielen…

Zielen die ver gaan- ik weet hen in te leven tot mijn verbazing…

Het schrift van de gedichten heb ik tot de laatste bladzijde gevuld. Zinnen die enige pijn konden verlichten, die ik heb opgeschreven met behoorlijk wat geduld. Het schrift van daden, emotie en woorden, is volgepend met alles wat ik zeggen moest. De letters die naast elkaar hoorden, al was ik vrolijk, verdrietig of woest. Het zielschrift…

Laat zonlicht gedoofd, levende zielen gaan heen waar doden dromen.…

Met troost voor de ziel en vredige gedachten voor een nieuw bestaan.…

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

, dan verspil je tijd Mijn ziel is het persoonlijkste van mij Het maakt mij tot mij, dat wil ik niet kwijt Wie mijn diepere gronden wil begrijpen Zal eerst de wateren moeten trotseren Die wateren beschermen mijn ziel Zodat niemand er ongestraft van zal profiteren Luister naar de wind die fluistert Het vertelt je waar je moet gaan Vertrouw…

Ukraine,Sudak Krepost 212 n.chr Terwijl ik uitkijk naar pieken en dal Voel ik dreiging van eeuwen verval Zie ik hun zielen zij razen ijl voorbij Besluipt mij angst wreedaardig ten deel Onvermeend werd onschuld vermoord Om nimmer belang van pril te voeden Slechts wapengekletter de nobele kreet Altijd wederom blind geloof te behoeden…

vanwaar ik ben is leegte vergeten kijken ongeloof en om niet het weten cocon eigendraad -het nevelt zicht- ontpop mijn ziel zo zal het schijnen hulsel kom af voorwaar verweer ga met rottend blad beklijf niet meer…

Men weet het present, waardig, maar in wezen niet daar Die ziel zoekt een uitweg in het breken van oude grenzen Ze stijgt omhoog, klapt schokkend tegen ‘t ronde hemelruim Tuurt omlaag, valt in een diepe zee, angstig, grijs en grauw Zijwaarts tuurt grijnzend een blik in cynische toverspiegels Vanaf de overkant, puur en lonkend, oog in oog met…

Zoals twee verre sterren na lange tijd uiteindelijk botsen in hemelse pracht Heeft jouw ziel de mijne geraakt met zoveel kracht Treur niet om vergeefse jaren Vier, zielsvriend, met mij Alles gebeurt op dit moment Dat het goed is, geen twijfel Ik heb je altijd, ook toen, herkend…

zoals je gisteren naast me lag mijn mooie Indische god liefde van m’n midden leven ik hoef je niet te zeggen wat het me doet we deelden handen en huid en lippen woorden, tekortschietend onze zielen samen warm, wijs weergaloos eens en voor altijd…

zachte geluiden dringen schuchter door de eenzaamheid, ontkenning `t wordt langzaam afgebroken de ziel ontsluiten vraagt moed en geduld een bange vraag bestaat wat betekent tijd, zou dat eeuwig duren…

aan jou ben ik overgeleverd in het volste vertrouwen als krijgsgevangene van jouw ziel de vertaalster van tederheid tuimelend in jouw liefdesbeeld alleen je oog viel te vroeg op mijn liefdesbrief…

ná onze laatste zucht waait de wind gewoon door mijn ziel zal onbelichaamd zijn in eeuwige vervoering…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

hoe hard ik tracht jou bij te benen je wordt steeds kleiner in verder gaan mijn ziel bevrijdend verpoos ik even in het duister van de leegte om dan elke schaduwvlek negerend een nieuwe weg in te slaan…

mijn ziel beschermt me, verwarmt me als het koud is als ik het even niet meer weet en alles om me heen vergeet redt me, koestert me als ik struikel als ik val in een diep donker dal mijn lieve ziel troost me als ik pijn heb kust weg mijn verdriet zonder mijn ziel red ik het niet…